Tregim
Ai nuk
deshte që të ishte këtu sepse e urrente këtë vend. Hapsirat e mëdha të dhomave
nuk ishin të rregullta dhe me përmasa të njëjta. Disa ishin të ngushta dhe të
gjata, disa të tjera të gjëra, kurse disa të tjera mbuloheshin nga perde të
cilat hapeshin dhe mbylleshin përmes një litari të mëndafshët ku në të dya anët
e tyre qëndronin të varura mbi derë në atë litar ca vjeturina që të binin menjëherë
në sy. Shumë nga ato dukeshin se do të rrëzoheshin përtokë nëse dikush do të
teshtinte kundër tyre.
Tek disa
dukeshin shitësit që ishin duke shikuar jashtë dhe e kishin hequr vëmendjen nga
klientët e tyre. Ata ishin gati të jepnin alarmin nëse policia do të vinte
përmes këtyre klientëve të shumtë që endeshin nëpër këtë shitore sa në njërën
në tjetrën. Të tjerët u ulën në errësirën e këtyre dhomave që më shumë u
ngjasonin stallave sesa një qendre moderne biznesi ku tregtohej një mall i
çuditshëm, të cilat ishin të përgaditur për të shqyrtuar gjatësinë, gjerësinë
dhe erën e nevojës së një klienti eksplorues potencial, ku secili
profesionalisht ishte i sigurtë se do të njihte klientin përsëritës, blerësin e
trillimit dhe, agjentin e fshehtë.
Heshtja
ishte një shpresë shtypëse ashtu siç është gjithmonë në këto tregje. Ky nuk
ishte një vend ku fjalët ishin rrëgjuar, por as ata që ishin prishur, dhe ata i
mbanin gjallë. Kjo atyre as që u interesonte. Këtu ju mund të gjeni me kujdes
folje të ndryshme që jantë vendosur gjithë zbukurim në një kuti dhe shiten.
Parafjalët kur fliten mezi që dëgjohen. Emrat e specieve të papërshtatshme me
zor mund të gjenden sëbashku në të njëjtin zarf copë e çikë. Sa pak respekt për
fjalët po ashtu edhe për klientët.
Sa herë që
vija këtu unë betohesha se do t’i përdorja me shumë kujdes fjalët e mençura që
kisha mësuar dhe dëgjuar. Për këtë përdorja një rrëfyes magjik që e mbaja
gjithmon në xhep. Sa herë gjendesha ngushtë në këtë treg të flamosur e nuk i
kuptoja fjalët, nxirrja nga xhepi aparatin e telefonit të celularit të cilin ma
kishin bërë dhuratë, dhe shfletoja në të fjalorin e Gjuhës Shqipe. Por fjalët që
unë kërkoja në të nga ky treg i zi nuk gjendeshin. Fjalori heshtëte dhe më
dukej se rënkonte. Atëherë fillova që të ndjek një rrugë tjetër. Fillova ta
vizitoj tregun çdo muaj e çdo mesjavë derisa të shterej në kuotën e shtatë
ditëve duke cituar fjalët e harxhuara. Me këtë rrugë që filloi të ndjekë, ai me
siguri mund të mbetej pa folur derisa kuota e fjalëve të tij të rivendosej
përsëri javën e ardhshme. Por ai donte që t’u tregonte fëmijëve të fqinjëve që
të dilnin nga lëndina e tij e çmuar. Ose t’i bënin propozime dashamirse gruas
së tij, ose të politizoheshin në punë.
Oh! Ai mund të bënte gjeste dhe veprime gjerësisht jashtë pavarsisht nga
rezultatet e dëshiruara. Por fjalët ishin të menjëhershme dhe ranë kështu në
skicën e një procesi. Ata për dreq u kufizuan nga disa rregulla që janë tepër
të përpikta. Po kush dreqin i shpiku këto rregulla që të lodhnin kokën?
Kështu që
ai u lëkund në mendimet e tij dhe u bë dyshues sepse ishte duke i blerë fjalët
në tregun e zi, fjalë që me keqardhje duhet ta pohoj se njerëzit kishin hequr
nga pjesa e tyre një sasi të caktuar. Këto ishin fjalë jetime nga një vdekje e
papritur si p.sh arresti kardiak, por këtu kishim edhe një fenomen tjetër të çuditshëm
që sa vinte e bëhej më i rrezikshëm nga ata që e mbanin veten si elita e
kombit, inteligjenca e kombit të cilët në mënyrë krejt të dhunshme rrëmbenin me
forcë fjalë ku të mundnin duke shkelur çdo rregull gjuhësor, dhe nuk ishin në
gjendje që t’i mbronin ato.
Nëse vetëm
qeveria apo një entitet i përbashkët menaxhon fjalët e papërdorura, atëherë
është e paligjshme që t’i korrigjosh fjalët. Ata mund të shkojnë me tepricë në
magazinë, të vendosen në vende të përbashkëta dhe të magazinohen e ta
rifurnizojnë publikun individualisht. Por prapa ka gjithmonë hendeqe.
Ai kaloi
së pari nëpër ca qoshe të këtyre shitoreve që tregëtonin por nuk e shikoi
asnjërën. Qysh herët këto vende ku bëhej një tregëtim i produkteve të tilla
kanë qenë nga më të zgjedhurat për turmat e rrëmbyera e të frikësuara për
kohëmatësit e parë. Kështu që ai mendonte se duhej që të ndërronte vend dhe ashtu
bëri, doli jashtë. Zgjodhi një shitore tjetër që ishte anës së rrugës e cila
tregtonte gjëra të paligjshme. Ato ishin plot me vjetërsira, kishte perde që
përdoreshin në dhomat e tyre private që të mos shiheshe nga rruga. Duket sikur
pronari i saj e kishte përshtatur pjesën më të madhe të strukturës së kësaj
rrangulline të tij dhe deshte që të bënte shpejt inventarin e të ishte i lirë
para se policia të dukej dhe të fillonte punën e saj në rrugë. Në errësirë
vendosi pakot e mbushura për t’i fshehur në mes atyre produkteve që ishn të
ligjshme.
Foljet e
gotave palstike, emrat e kanaçeve të birrës, dhe pijeve të tjera që tregëtoheshin
si produkt më i shtrenjtë dhe më cilësor, e më pas vinin pjatat që ishin
mbushur plot me mbiemra dhe ndajfolje në shishet e verës, në kutitë e ilaçeve nëpër
farmaci etj.
Natyrisht
që askush nuk mund të jetë i sigurtë për fuqinë, madje as për gjininë ose dëndësinë.
Një frazë ndajfoljore përzihet me një folje, një prapashtesë është e koklavitur
me një emër. Në një qoshe të fjalës “amin” të përemrave bie në bandën e
mbiemrave. E pra, ky ishte ushqimi, në të pëlqeftë mirë, po nuk të pëlqeu
mbathja andej nga ke erdhur.
Me një
shpejtësi të habitshme ai zgjodhi pesë shishe të vogla për të cilat nuk ishte i
sigurtë dhe nuk u besonte etiketave që ishin vendosur sipër tyre ku secila
etiketë tregonte se çfarë kishin brenda. E pra, këto ishin fjalët. Ai patjetër
që nuk do të rrinte duarkryq duke i parë fjalët që të vuanin kaq shumë, por do
t`i rishikonte ato dhe do t’i vendoste në fjali në të mirën më të mundshme.
Ai po
imagjinonte se çfarë mund të kishte grumbulluar, kombinime të mundshme, kuptime
të fuqishme, kufizimet në sintaksë, kur nga mendimet e shkëputi fërshëllima e
bilbilit të policit. Ky fërshëllim standart i policit ishte numëri dy, një
thirrje që të tërhiqte vëmendjen por njëkohësisht ishte edhe dyshim. Fryrjet e
shkurtra të bilbilit ishin të njëpasnjëshme të cilat kërkonin që të ndaleshin
të gjithë, por duke bërë njëkohësisht që po të gjithë të nxitonin. Nëse ai do
të kapej pafjalë do të ishte përtej. Ai supozonte se ishte këtu për të marrë
fjalët e paligjshme në tregun e zi, jo thjeshtë për t’i kapur në rrugën e
gabuar dhe kohën e gabuar. Ai nuk ishte një soditës që shikonte ylberin që goditej
nga një yll, por një ardhacak në tregun e zi për të blerë fjalë kontrabandë.
Tashmë
policia e kishte pastruar dyqanin e parë, pronari i saj ishte prangosur tek
muri i rrugicës dhe po nënshkruante aktin e konstatimit, kurse një klient ishte
aq shumë i terrorizuar sa me një kartë në dorën që i dridhej ku ishin shënuar
të drejtat e tij ia kishte drejtuar oficerit të policisë dhe, duke iu marrë
goja i thoshte se të gjitha të drejtat e tij janë të shkruara pikë për pikë në
këtë kartë, dhe nëse një nga këto fjalë të shkruara në një dokument zyrtar që përfaqësoheshin
zyrtarisht nga oficerët e policisë ishte gabim, ai betohej në Krisht dhe Muhamet
se nuk kishte asnjë faj. Mirëpo në të tilla raste policia i kishte fjalët e
shkurtra dhe nuk ta zgjaste shumë. Me këto kriminelë nuk duhej humbur asnjë
fjalë. Një furgon i policisë po ngarkonte fjalët që u gjetën në dyqan dhe po
ruhej me rreptësinë më të madhe nga roja të armatosura.
Ata do të
jenë në të për disa sekonda, kështu që fjalët e tij të reja i hodhi në një
tabelë të braktisur, me fjalët e tij pronari kishte mbushur gjysmën e dyqanit
të cilin e kishte ndarë për këtë punë qysh më parë dhe filloi grumbullimin e
tyre me ato fjalë që as i mendonte se ishin më të ndjeshme e më pas t’i
radhiste sipas rregullit. Ai do ta shpenëzonte thesarin e tij për të blerë
fjalë në tregun e zi duke qenë përsëri i pagojë, por i lirë nëse do të mundëte
të mashtronte oficerët që do të vinin pas këtyre që po iknin.
- Heej, ju
atje ndaluni. Ndal po ju them. Më lejoni që ta kontrolloj atë pako që keni në
dorë.
Oficeri i
policisë ishte vetëm shtatë metra larg tij dhe si një elips u turr drejt tij
për ta kapur. Ai u largua me shpejtësi përpara për t’i bllokuar pamjen ku
shihte në zbrazëti…
0 comments:
Post a Comment