Manekinit i zhvesha fustanin e fundit,një manekin të zhvleftësuar e lashë në Pekin,
e mbështolla fustanin me vargjet
që sa i shkrova
dhe s`isha më në Kinë…
I kisha hipur një avioni dhe rendja në qiell –
drejt Perëndimit,
drejt Perëndimit nga shfaqej vendi im.
Me një fustan në çantë unë ecja
në rrugët e Pekinit,
po s`isha më në Kinë.
drejt Perëndimit,
drejt Perëndimit nga shfaqej vendi im.
Me një fustan në çantë unë ecja
në rrugët e Pekinit,
po s`isha më në Kinë.
Gruaja e lau e po thahej në diell Shqipërie.
Një manekin e lashë të zhveshur
në lakuriqësinë e tij, pa shije.
Gruaja ime, gruaja ime !
E lau me duar,
me ato duart e saj
dhe e nderi në tela.
në lakuriqësinë e tij, pa shije.
Gruaja ime, gruaja ime !
E lau me duar,
me ato duart e saj
dhe e nderi në tela.
Ah, si i frynte, si i frynte era!
E fustani u tha në një diell Shqipërie,
në një diell që rrezet ia çonte aq pranë
derisa erdhi çasti i madh :
pashë Jolën ta vishte,
të dilnim të tre shëtitje në Tiranë.
në një diell që rrezet ia çonte aq pranë
derisa erdhi çasti i madh :
pashë Jolën ta vishte,
të dilnim të tre shëtitje në Tiranë.
0 comments:
Post a Comment