Para ligjit është një roje. Atij i drejtohet një fshatar, i cili do të hyjë te ligji. Por roja i thotë se tani për tani nuk mund ta lerë të hyrjë. Njeriu mendohet, dhe pastaj e pyet nëse mund të hyjë më vonë. "Ndoshta, i përgjigjet roja, por jo tani". Derëtari tërhiqet anash; me që dera e Ligjit është për herë hapur njeriu përulet për të parë brenda. Roja e vë re dhe qesh " Nëse të tërheq kaq shumë - thotë - përpiqu të hysh, por është e ndaluar. Por hap sytë: unë jam i fortë. Dhe jam roja i fundit. Çdo sallë ka rojen e vet, njëri më i fuqishëm se tjetri. As unë nuk i bëj ballë të tretit". Fshatari nuk e priste këtë lloj vështërsie. Ligji duhet të jetë i lirë që të hyjë brenda cilido, në çdo rast, mendon, po duke parë mirë rojen veshur me gëzof, me hundën e madhe me majë, mjekrën e gjatë, të zezë prej tartari, bindet se është më mirë të presë derisa të marrë lejen për të hyrë. Roja i jep një stol dhe i thotë të ulet aty pranë derës. Ai ulet aty për ditë e për vite. Bën shumë përçapje që të pranohet brenda, e lodh rojen me lutjet e tij. Roja ngandonjëherë i bën pyetje, e pyet për fshatin e tij dhe për shumë gjëra të tjera, por janë pyetje pa rëndësi, ashtu siç bëjnë zotrinjtë; në fund i thotë se ende nuk mund ta lejojë që të hyjë. Njeriu i cili ishte përgaditur për atë rrugë duke marrë shumë gjëra me vete, bën përpjekje që ta thyejë rojtarin, duke i dhënë gjithçka, pa pyetur a janë gjërat me vlerë apo jo. Tjetri nuk zbraps asnjë dhuratë, por i thotë: " Po pranoj të më thuash se ke lënë pa provuar një mënyrë". Për vite e vite njeriu nuk resht së vështruari rojen. Harron të tjerët dhe i duket se është i pari pengesa e vetme për të hyrë tek Ligji. Vitet e para i mallkon me zë të lartë, pa marrë parasysh asgjë, fatin e tij të keq, pastaj kur plaket, flet me vete. Bëhet si fëmijë dhe pasi gjatë shumë viteve ka vrojtuar rojën dhe ia njeh edhe pleshtat e gëzofit, u lutet pleshtave që ta bindin rojtarin. Më në fund, shikimi i dobësohet dhe ai nuk e di në i mungon drita, apo e gënjejnë sytë. Megjithatë në errësirë e dallon shkëlqimin që shpërthen nga Porta e Ligjit. Nuk i ka mbetur shumë kohë për të jetuar. Para vdekjes të gjitha ngjarjet e kohëve të fundit, të mbledhura në kokën e tij, shndërrohen në një pyetje, të cilën ende nuk ia ka drejtuar rojtarit. I bën një shenjë burrit, pasi nuk mund ta drejtojë më trupin e ngrirë. Roja duhet të përkulet, se tani ka shumë ndryshim trupi, në dëm të fshatarit. "Çfarë kërkon të dish më? E pyeti rojtari. Je i pangopur", nëse të gjithë synojnë Ligjin, thotë njeriu, - si është puna që gjatë këtyre viteve, askush përveç meje, nuk ka kërkuar të hyjë brenda". Rojtari e sheh se burri është në fund të jetës dhe ai që ta kuptojë i ulërin në veshin, tashmë të mbyllur. "Këtu nuk mund të hynte askush, se kjo derë ishte caktuar për ty. Tani po largohem dhe po e mbyll".
0 comments:
Post a Comment