Monday, May 6, 2024

Grigor Jovani: LAMTUMIRA TE VOGLA


========================

EVIDENTIM

Ky njeri që lexoni, nuk është vetëm
data e lindjes (1 prill)
dhe dita e vdekjes (e pa plotësuar...).
Mes këtij segmenti janë edhe vjershat e tij.
Plus,
gjithçka tjetër ka shkruar.
Të shikojë në janë shënuar diku...
ka harruar.

SHTEPIA ME BORZILOK

Shtro, nënë, çarçafët e bardhë në odën e diellit,
ku nga dritaret e hapura bie erë borzilok.
Gatuaj kulaçë, të mbushet shtëpia me aromën e brumit
dhe do të shfaqem dikur,
vetëm a me shokë.
Tek do të vij, borziloku do të kundërmojë rrugicën
me kalldrëmin e gurtë,
nga porta e jashtme, gjer tek prehri y, aty në prag.
Shtro, nënë, çarçafët e bardhë në krevatin e diellit,
unë do të vij pas pak.

LIRIA
Liria nuk kishte fytyrë të tregonte.
Qe ngatërruar mes mijra fytyrash të vrara.
Një djalosh dhuroi të vetën.
Dhe Liria
u çfaq me emrin Çe Guevara.


KOHE E BUKUR

Gjithë të djelën ra shi, shumë shi.
U përmbys shpirti yt nga lagështira.
Për ty, e djelë e humbur.
Por unë,
në këtë kohë shkruaj vjershat më të mira.

LAMTUMIRA TE VOGLA

Sytë e tu - lamtumira të vogla.
I kujtoj tek jam duke menduar,
mungesat e tua fragmentare.
Pasqyrë e turbulluar koha.
Si deti që shoh nga kjo dritare...

MEMEDHEU

Numëronte me gishta
fëmijët e saj të vrarë.
Dhe mbeti pa gishta.

MOS ME HARRO!


Vjen dimër i ashpër. Por unë do arrij të strukem
brenda krevatit fëminor - mes vjershash
, të një libri tim të vjetër.
Të bësh kujdes, mos më harrosh muajt e dimrit.
Për të më zgjuar si ari polar,
pranverës tjetër.
Mbase rritet portokalli që mbolla aty në cep,
për t’iu kacavjerrur si ketër.

DUKE PRITUR VEREN

Akoma edhe një pranverë. Jam i detyruar
ta pres të largohet,
teksa shëtis anës detit,
duke dëgjuar murmërimat e tij,
si recital idioti.
S’kam çbëj!
Do rri këtu dhe do ta pres. Nëse nuk jam nisur,
ndërkohë,
për një kruazierë,
tek Zoti.
=========================
Istmo i Korinthit - Lutraki,
Java e Madhe e Pashkëve, 2024

0 comments:

Post a Comment