"Vargje poetike dehëse" Cikël poetik nga Kujtim STOJKU

 AH, KËTO SHQIPONJAT

Kur i shoh shqiponjat që fluturojnë deri në re,

Për një kohë të gjatë për ta mendova,

Për këta shpend qiellor kuptova kaq shumë,

Ata nuk prekin askënd por fluturojnë e fluturjonë.

Ata jetojnë mbi male dhe majë shkëmbinjsh,

Shumë të afërt me ujërat janë,

Duke menduar gjatë për shqiponjat zhytur n`meditim,

Nuk e di pse me mizat ata i ngatërroja,

Kur më dëgjuan kështu të flisja,

Më thanë:

"Zhduku tutje mor budalla"…

SHIU I NATËS

Tek dëgjoja melodinë e pikave të shiut,

Fillova të dremis ëndërra duke parë,

Kur ndjeva erën e ftohtë gjaku sa s`më ngriu,

Retë derdhnin miliona pika,

Era i fryu n`dritaren time,

E xhamat e saj,

M`dukeshin se ishin duke qarë...

ERA E GËNJESHTRËS

Gënjeshtrës të gjithë ia dëgjojmë aromën,

Sot ajo ka ditën e saj,

Ajo është e paqartë dhe e pakapshme,

Këto gënjeshtra të bardha janë kaq të shenjta,

Shpëtimtare dhe të pavëmendëshme,

Sa në terr të zi zhytet e vërteta.

Gënjeshtrat na duken të shenjta dhe shpëtimtare,

Pavarësisht se janë të larta apo të ulëta,

Kur ato ndërthuren sjellin një kompromis t`shkëlqyer,

Duke na e mbrojtur atdheun tonë të shenjtë,

Me rrena kaq fisnike që për çudi ne na duken të vërteta,

Por kjo është një erë e qelbur sa të gjithë hundët i zënë,

S`e besojnë se ishte kaq e sëmurë, e prandaj u qelb gënjeshtra…

MESAZHI I KËNGËS SIME

Mesazhi i këngës sime është mjelë nga realiteti,

Atij unë s`i jam shmangur por jam ndeshur ballë për ballë,

Askush s`e mendoi se një lule n`këtë pranverë do t`lëshojë helmin,

N`mes luleve të tjera që kanë filluar të çelin është më e bukura,

E për çudi t`i merr mendët me bukurinë e saj.

Me ligjet e natyrës kjo lule është madhështore,

Dhe n`vendin tim kënaqen nga fundi në majë,

Këtë aromë vdekjeprurëse të tjerëve ua çonte,

Lulet e tjera i plagosi duke u krekosur me bukurinë e saj.

Por unë si rebel i mendimit,

Këtyre dhëmbëve helmues u shmangem,

Strofat këngës s`ia prishin melodinë,

E vërteta n`çdo gjurmë po shfaqet,

Por aromën e pranverës kurrë s`mund ta prishin,

Me kafshimin helmues si gjarpëri duke u përdridh`...

GUR I RRAHUR NGA DIELLI

Rruga e diellit trajektore harkore,

Zhuzhakët dalin nga skutat dhe ngjiten gurit të rrahur nga ai,

Njollë e errët me lagështirë mbuluar me myk,

Thirrjet e grerëzave janë të çjerra, përshkojnë ajrin,

Çirren e çirren kërkojnë t’u përgjigjesh me nderim,

Male perpindikulare me drejtim për në qiell.

Mijëra larva të bardha t’ngjitura psa fijeve të mykut,

Shëmbëllim i tjerrjes së fijeve të qelqit,

Botë kandrrash të bardha,

Akrepë kamikazë në mbretërinë e xixëllonjave,

Errësira me dritën afrohet në një pikë,

S’arrin të prishë melodinë e këngëve të tona.

Dhe t’gjitha këto larva e insekte,

Janë t’neveritshëm në gurin e rrahur nga dielli,

Bishat gajasen së qeshuri, prej floriri u duken dhëmbët,

Gjarpërinj që zgjaten e zgjaten pambarim,

Kacabuna që predikojnë në mbretërinë e tyre,

Na gudulisin me mustaqet e tyre të ftohta papushim.

N’pemë disa fruta kalben pa u pjekur,

Prej degësh këto kokrra para kohe pikojnë,

N’fytyrat tona zhduken rrudhat kur jemi duke qeshur,

Nata çoroditet prej zërash burrëror, valë - valë dallgëzohet,

Përqafimi i jetës mbyll sytë nën përkdheljet femrore,

Mbi krah ëngjëjsh udhëtojmë dhe vetëm udhëtojmë.

MELODI E PADËGJUAR

Çiftelisë së vjetër,

Telat i janë këputur,

Melodia jonë ka mbaruar,

Kënga s`pushon vazhdon të këndohet,

Askund pa u regjistruar...

ROMANCË PRANVERORE

Përmes degëve të pjeshkës,

E pashë se erdh` pranëvera,

Veshur e gjitha me fustan trëndafili,

Diku në ajër tinguj shpërndante era,

Romanca filloi të shpërthejë…