Syhejl HAVOLLI : CIKLI POETIK TINGUJ PRANVEROR

 SYTË JANË DASHURI

Sytë janë dashuri

të lodhur pa gjumë

Buzët janë dashuri

që djegin pa këngë

Duart janë dashuri

që mbetën në gji

Lotët janë dashuri

që shkëlqejnë aq shumë

Tatuazh hieroglifesh

që s’shuhen përjetë

Një zog i vetmuar

që shkon nëpër shi

Duart janë dashuri

që mbetën në gji

Nata është për dashurinë

Në derë një e trokitur.

MIDIS PRITJES DHE PREMTIMIT

Në urën me perla qëndisur

Shpirti poetik vargje krijon

Imagjinata e tyre

Përshëndetje shpirti dhuron

Dielli i dashurisë mbi supet flakëron

Ti je dhe do të mbetesh

Inspirim për dashuri

Në mes gëzimit dhe pritjes

Bashkon dashnorët

Me shikimin e parë

Një yll shkëlqen

Në rrjedhën e lumit

Rrëfen historinë e dashurisë.

ORA E DASHURISË

Ora e parë e dashurisë

Fillon si ëmbëlsirë në gjuhë

Si luleshtrydhe buzëve

Shpejto

O Lumja e Dëshirës

Dua të të çoj përtej imagjinatës

Në një orë mahnitëse

Të arrijë më shpejt se era

Në shtratin e ëndrrave të ngrohta

Gjethet e kurorës vallëzojnë

Si yje rreth Hanës

Duke kënduar serenadë.

JEHONA E FYELLIT

Po përpiqem t’i bie trup zabelit

E të mos i shoh delet kokëulur

Qengjat duke qarë

Kur i shikoj sytë e tu të blertë

Dimri më bëhet pranverë

Po si ta gjej shtegun

A s’më thua

Bareshë e deleve

Kam një dëshirë të madhe

Të përgjërohem

Këndej bregut të amshimit

Mos i bjer fyellit

Tek ai gur mbi krye

Pushon shoqja jonë bareshë

Kur dëgjon jehonën e fyellit

Mërzitet shumë.

Një përqafim në zemër

Sa një det i pafund.

NATA MË FAL DASHURI

Në gjirin e Hanës virgjër

Dua të thith lëngun e dashurisë

Yjet qeshin gëzohen shumë

Një legjendë ngjallet

Si ylli në qiell të errët

Të flas nuk ka kohë

Fluturon si një shpirt i lirë

Koha gërshet tingujsh

Gjithnjë nëpër dej jehon

Kam etje

Dita më bën hile

Nata më fal dashuri.

NË KOPSHTIN E DASHURISË

Në kopsht të pres, eja

Ditën me buzëqeshje

Natën me ledhatime

Çdo lule ka emër

Sy e faqe shtat qiparis

Jam aty

Të kujtohet, emrin dashuri

E kemi gdhendur në pemën e vjetër

Dua të zhytemi si atëherë

Në kujtime, ëndrra dhe realitet

Në gjumë, kur sytë mbyllur i ke

Në kopsht do jem yll që ndriçon

Në nënkresë natën

Në prehër ditën

Të ledhatoj në kopshtin e dashurisë.

SKAMNORI I VUAJTUR

Bukën e hante me lot në sy

Tek një shkretëtirë e diellit

Vuante në jetë

Si detar në bregun e detit

Me djersën e ballit fitonte bukën e gojës

Posi minatori që provon

Të dalë në dritën me diell

Jetonte në mjerim

Posi shpendi i lirë

Në kafazin e bilbilit të robëruar.