Sinan KËRPAÇI: Cikli poetik “Nesër nuk do votoj për të djeshmen”

Parathënie për ciklin poetik  “Nesër nuk do votoj për të djeshmen” 

Ky cikël nuk është thjesht një përmbledhje vargjesh—është një akt mosbindjeje. Sinan Kërpaçi nuk kërkon të na bindë, por të na zgjojë. Ai nuk na fton të votojmë, por të kujtojmë. Në një kohë kur fjalët janë bërë afishe, dhe afishet janë bërë maska, poezia e tij i gris me dorë të qetë, duke zbuluar fytyrën e zhveshur të njeriut që refuzon të harrojë.

Kërpaçi shkruan me aromë mali dhe kripë deti, me gjuhën e një shpirti që ka parë shumë, por nuk ka mbyllur sytë. Ai i jep zë të heshturve, emër të paemërtuarve, dhe votë atyre që nuk kanë fletë votimi. Në vargjet e tij, dashuria nuk është stinë, por strehë; protesta nuk është zhurmë, por ritëm; dhe e vërteta nuk është slogan, por plagë që nuk pranon të mbyllet

Ky cikël është një parfum i përgatitur për ata që nuk duan të harrojnë. Një ritual për ata që nuk duan të pajtohen. Një këngë për ata që nuk duan të këndojnë me korin e pushtetit.

SHUAJ NJË ETJE

Gji i Lalëzit - Gji i Detit,

ma merr kokën në pëllëmbë,

te gjiri yt ma mbështet.

Një herë më heq kapelen,

një herë syzet m’i mbyt,

tjetër herë më merr unazën

e gruas që ta do valën,

o deti ku notoj unë.

S’i merr ti, t’i fal vetë!

Nuk mund të vij pa një gjë

kur del në breg e më pret,

ma merr kokën m’u në gji,

more Lalëz!

Mos je kjo,

e unazës,

që “luan” me kokën time?!

LAJM I MADH

Që mos të më shtypnin makinat

u shmanga dy hapa nga rruga

përballë floktores me të bukura.

Shkrova për njërën aty brenda

një mesazh po nga rruga:

jam përballë tabelës

“I BËJ FEMRAT TË BUKURA”

Kështu bëra kur u përpoqa

t’i thosha bukurisë: këtu jam,

kur desha të jepja lajm.

TË KALOJË DASHURIA

Këmbëngul

për ç’të kam shprehur

me aq bindje:

dashurinë e kam mall,

dashurinë e kam përrua,

dashurinë e kam zall

në Diell-lindje.

Këtu në planetin Tokë

me një çelës t’i ndez yjet,

e ngre, e ul me një dorë,

s’është në qiell,

s’është çelës që shuan drita.

Nuk ndaloj te semaforët,

njoh vetëm një ngjyrë - blunë,

që thërret sa ka në kokë:

të kalojë Dashuria

këtu në planetin Tokë.

POEZI E SAPO NISUR

Nëna ime

nuk mbajti kurrë në dorë

laps a penë për të shkruar

ashtu siç bën gjithë bota,

nëna ime

mbajti në dorë gjithë jetën

pesë shtiza

dhe thuri për mua

në ditët e mia me nënë

veshje dimri të ngrohta.

NË “GLOBE” *

Nesër përsëri atje dua të shkoj,

atje ku kalon i turbullt dhe Tamizi:në “Globe”, te Shekspiri.

Do t’i qasem reklamës

sa ta prek me dorë:

të lexoj cila tragjedi është në radhë,

pa u parë të zë një vend prapa skene,

të vë veshin, të dëgjoj në vetmi

çfarë thotë Shekspiri në kohët moderne.

Do të thotë

atë që ka thënë shekuj më parë

me fjalë si të kohës sime,

pa lëvizur prej tyre asnjë gërmë,

apo ka bërë retushime?!

Vij si Tamizi,

i turbulluar edhe unë shumë këto kohë,

o Bard,

të më thuash si Shekspir një fjalë.

* Teatri i Shekspirit në Londër.

LUFTON TË BËHET PEMË

Mbiu dy metra poshtë dritares sime,

në buzë trotuari,

mbiu tre metra poshtë folesë

që ndërtoi zogu te streha e çatisë,

mbiu nuk di sa mijëra kilometra

që nga i Madhi lart

t’i gëzohet përditë lirisë.

Është ajo, që lufton të bëhet pemë,

për mua krejt e panjohur më parë:

nuk e mbolli dora e njeriut indiferent,

mbiu vetë buzë trotuarit si farë.

Herë i hedh ujë me krahun e shtrirë

që nga dritarja e katit të dytë:

i freskoj degët, i gëzohem nga lart,

herë zbres poshtë:

i përkëdhel gjethet, trupin e brishtë,

shikoj si çan gurin, kapet për mua,

shtrin rrënjët gjerë e gjatë.

Dua t’i vë një emër të pa konkuruar

me një të dytë,

kërkoj te biblioteka ime raft më raft

të gjej atë emrin magjik,

që e lëshoi me farën zogu nga sqepi

apo e nisi si bekim Ai lart.

DASHURISË I ÇEL DERËN

Nuk është e tëra merita ime dashuria,

s’është se mua më ofrohet më shumë se të gjithëve,

aq sa juve asnjëherë nuk u mungon reklama e keqe -

manekini juaj i zi,

që i vishni jashtë mode

historitë e mia të dashurisë.

E besueshme është se kur e pakërkuara troket

dal si djalë te pragu me vrap, këmbëzbathur,

dhe menjëherë derën

me mirëseardhje ia çel.

Ia çel si çel furrën e nënës në oborr,

nuk i pengoj të ulen me cicërima

mbi “vezën e bardhë”

dhe përsëri të ngrihen në fluturimin

e tyre zogjtë.

Ia çel derën dashurisë si furrës -

vezë e bardhë përjashta,

që pjek me zjarrin e nënës bukë,

byrekë lloje-lloje

dhe bakllava si të asaj për dasma.

I VDEKUR KUSHTON

Mos vdis, o shqiptar, në dhe të huaj, larg:

i vdekur kushton shumë, paguan doganë,

nuk je i lirë në çmim siç je i gjallë

në atdheun që s’e ke,

në atdheun që s’e kam.

Varfërisë i duhen dy duar të ngrejë dy trarë

që ti poshtë tyre të kalosh i vdekur

e atdheu i munguar t’ju ofrojë dy metër varr.

Mos vdis, mos vdis në dhe të huaj,

kështu për mua ti bëhesh barrë:

i vdekur kushton më shumë se i gjallë.

Mos vdis, o shqiptar, mos kalo nën dy trarë!

Read More

Kujtim STOJKU - Cikli poetik: Në Barkun e Gjarprit - Kuaku i Errësirës dhe Jehona e Baltës

Hyrje kuratoriale për ciklin poetik 

Ky cikël nuk është thjesht një përmbledhje vargjesh — është një arkiv i zërave të përjashtuar, një liturgji për të përhumburit në botën e të çmendurve. Në Barkun e Gjarprit, fjala nuk është ornament, por organ që digjet, që flet, që nuk pranon të heshtë. Kuaku i Errësirës nuk është tingull grotesk, por dëshmi e atyre që rrallë u është dhënë mundësia të këndojnë — dhe unë, për një çast, këndova. Jehona e Baltës është kujtesa që nuk tretet, është simfonia e fundit që lind kur gjithçka tjetër hesht.

MANIFESTI I TË PËRHUMBURVE NË BOTËN E TË ÇMENDURVE

Kupolën e qytetit e kam çarë me zë,

tek dritaret prej retinash botën e shoh të gjithën mbrapsht.

Në mushkëri metastazat e kancerit frymën po më zënë,

kode rebelimi, fryma ime i transmeton anemban...

Në vend të gjakut, më rrjedhin fjalë të ndaluara,

të shkruara me gisht në qeliza betoni.

Këpucët e mia, satelitë të lodhur,

shkelin mbi rrugët që përkulen para ligjeve të padukshme,

Nga zëra çakejsh,

që me jargë skilesh intrigonin.

Flaka nuk është më zjarr —

është një hologram që djeg kujtesën,

e unë ngrihem, si statujë prej ndjenjash të rreme,

por me shpirt magnetik që shpërthen çdo sistem,

E fatkeqësisht,

vetēm një zë mbetem.

Të gjithë perandorët e së nesërmes

kam për t’i gdhendur në zhdukjen time — sepse nuk jam më njeri,

jam shenja që mbetet.

Kur gjithçka tjetër zhduket,

Pas, padyshim që le hijet,

që në çdo shpirt,

mbjellin ankth dhe tmerr,

që n'çdo qelizë të gjallë mbeten...

KËNGË PËR KONAKUN E FJALËS

Në konakun ku jam rritur, fjala s’ishte thikë, ajo zinte vend, si buka në sofër. E kur ndokush fliste pa mend, të qeshurat e buta e mbulonin, si jorgan, pa fyer, pa gjykuar, pa larguar.

Aty heshtja s’ishte frikë, por pritje, një rit i vjetër, për të lindur mendimin. Fjalët s’nguteshin të bëheshin zë, ato piqeshin, si vera në qilar, dhe kur dilnin, kishin shije të thellë.

Në atë konak, edhe broçkulla kishte vend— jo për të bërë qesharakun, por për të kujtuar se njeriu s’është veç mendje, është edhe hutim, edhe ëndërr, edhe gabim.

E tani, kur fjala më vjen si mik në letër, e ndiej se konaku s’ka vdekur. Ai jeton në çdo varg që s’kërkon të bindë, por të rrijë pranë, si një gotë verë, që nuk të deh, por të bën të kujtosh.

KUSH PI FJALËN DIGJET ME TË

Së bashku me vapën, gëlltis përcëllimin e fjalës.

Po pse e gëlltita këtë flakërimë, as vetë s’e di.

Ajo ishte më e etur se unë, por e njoma me fjalët.

Pse ishte më e djegur se unë, përgjigje nuk kisha.

Unë dhe ajo ishim bashkëudhëtare—si dita dhe nata.

Ecnim pa pushim drejt territ të zi.

Burrërisht flisja me malet zemërbardhë,

Buzën e tharë e njoma me pikën e vesës që binte si shi.

Më pas, bashkë me fjalën, u ngjitëm në majë të shkamit.

Me jehonën e melodisë ia çamë perden e errësirës.

Kur u ulëm më poshtë, u bashkuam me gurgullimat e zallit.

Gjinkallat kishin pushuar këngën, shuanin etjen e ditës.

Do të vdes me pëshpëritjet e barit.

Gjethet do të fëshfërijnë me trishtim.

Do të jap shpirt me fjalët që më la i pari.

Së bashku me këngën, oshëtin vetëm shqip.

ZI AM PRE PIKARI

Zi am pre Pikari, — thotë, plot zë,

Me kryet si lopë e gojën si shpellë zë pëllet,

Me duart si lopata që s’dinë me shkrujtë asgjë,

Mendjen e ka si kazëm që gërmon, por hiç s’kupton në t’vërtetë.

Shpinën e ka të lyer me ngjyra t’flamujve të shumtë,

Por se kush është, as veten s’e njeh,

Duhet t’i biesh në gjunjë kur si shtazë të godet me shkelm.

Ai flet “anglisht” me gjak partish,

Me “au helo maj fren!” duke u zgërdheshur në fëtyrë,

Me “okej bos!” për çdo urdhër nga lart, siç do ti,

E “gud baj” për çdo tru që s’është sharllatan, është meritë”,

Për nder të flamurit hec kur të duash në zyrë.

Kur flet për globalizmin trembet llogaria,

Kur thotë “stratixhike”, dridhen fjalorët,

Ai bën “meeting” me injorancën në sallë,

E “aprova” vjen kur rritet rroga,

e me kreanari deklamon se është një pallë.

S’ka shkollë, por ka dy foto me liderin,

Nuk di ligj, por ka nofull të fortë për slogan,

Ai është “me pushtet partiak”, “këshilltar”, “medet unë i mjeri,

Me një diplomë që i erdhi me korrier postal.

Zi am pre Pikari! — çirret nëpër zyra,

Me barkun si hambar, e trurin si shirit kasete,

Ai e quan “kompetencë” çdo zell militant,

E “karrierë” çdo servilizëm të gjatë, mos e prano po deshe.

Me anglishten e tij, rrëzon çdo standart:

“Mai neim is sistemi, aj fak ju smart!”

E kur e pyesin për etikë, ai thotë:

“Dis iz Albania, bro, not Harvard!”,

Unë jam kjo shëmbëlltyrë, kushdo mund të më shohē,

E rren mendja se unë jam një budall...

KAFAZËT E ALFABETIT

(Shkëputur nga cikli poetik "Për gjuhën shqipe")

Në një muze elektronik,

kishin mbyllur 36 shkronjat shqiptare në kafazë qelqi,

si specie të rrezikuara nga globalizmi,

E tash si fosile në këto kafaze heshtin.

Në këtë tabelë ishin shkruar ca fjalë,

Që tregonte vlerën e kësaj gjuhe të vjetër,

Kur e lexova, u turbullova sa mendët më erdhën vardallë,

Sepse ato që ajo thoshte s’do ta besonte askush tjetër,

“Këto tinguj janë përdorur dikur nga një popull i quajtur ‘Shqiptarë’.

Mos i ushqeni. Janë të ndjeshëm ndaj anglishtes”

Prandaj këto gërma dhe tinguj hyjnor në muzeum mbetën.

Një turist nga Japonia pyeti:

— Cila është Ë-ja?

Dhe roboti përgjigjej:

— Një shkronjë pa përkthim. E braktisën më 2023 -shin,

Bashkë me gërmën ç, varrin ua hapim ne...

SATIRA NË TEMPULLIN E MENDIMIT

Filozofi pi kafe pa sheqer,

në filxhan me çmim të zbritur.

Zgjuarsia sot blihet me kupon,

dhe si produkt në supermarkatë është duke u shitur.

Platoni është mbishkrim i madh me slogane,

Sokrati ka heshtur – ka humbur rrugën.

Studenti blen “mençurinë” me kartë krediti,

dhe merr diplomë pa u shqetësuar për shpirtin.

Në bibliotekë, librat janë kopje të kopjeve,

fjalët bosh, të ndaluara për mendim të lirë.

Filozofia është moto e ditës,

një lojë për klikime, jo për mendje.

Niçe ka humbur në pasqyrën e plasaritur,

Hegeli është shpallur “influencer” i dialektikës.

Në tempullin ku mendimi duhet të jetë flakë,

po digjen vetëm idetë e huaja.

Në këtë treg ku mendja është shitur si mall,

vetëm të pasurit blejnë të vërtetën.

Ndërsa ne, të tjerët, mbetemi me hije,

që nuk kanë guxim të flasin as për veten.

MANIFESTI I BRETKOSËS SË FUNDIT

Mos më kërkoni të hesht.

Zëri im nuk është muzikë për veshët tuaj,

por është dëshmi për baltën që më lindi.

Kur bilbilat këndonin simfoninë e tyre të pastër,

unë këndoja për baltën, për krimbat, për yjet që bien në moçal.

Zëri im nuk është i bukur — është i vërtetë.

Sorra më tha: “Kuaku yt është turp.”

Korbi më tha: “Shpifje për natyrën.”

Gjarpri nuk tha asgjë — ai më gëlltiti motrat një nga një.

Por unë mbeta.

Jo sepse jam më e fortë, por sepse jam më e papërshtatshme.

Zëri im nuk hyn në nota, nuk matet me metronom.

Ai është thirrje, është revoltë, është baltë që flet.

Në çdo kuak timin ka një trup të humbur,

një këngë të ndaluar, një moçal që nuk pranohet si skenë.

Unë nuk këndoj për ju.

Unë këndoj për ne — për të gjithë zërat që u gëlltitën pa fjalë.

Dhe kur të më gëlltisë gjarpri,

do të këndoj nga brenda tij.

Kuaku im do të bëhet jehonë në barkun e normës që nuk tret.

Mos më kërkoni të hesht.

Unë jam bretkosa e fundit.

Dhe zëri im është fillimi i një simfonie tjetër.

Read More

Kujtim STOJKU: Cikli poetik "Në prag të verës."

KRISMA NË QETËSINË E LËNGSHME

Në zemrën time është një pasqyrë e thyer,

çdo reflektim është një britmë e çjerrë pa zë,

një krisje që zvarriset duke ecur ngadalë,

si një merimangë që s’duron t’rrijë e heshtur më.

Ora më vështron me dhëmbët që i kërcëllin sikur thyen një arrë,

tik - taku i saj shënon tingëllima e vaje lotësh,

është një kërcitje eshtrash që po na thyhen ngadalë,

nën lëkurën e një nate pa ëndrra, që i interpertojnë idiotët.

Muret më afrohen ngadalë për t’më marrë shpirtin,

u dëgjoj frymën që në gojë nuk e kanë,

por brenda trupit tim prej dhimbjesh ulërisin

si diçka që kërkon t’shpëtojë e s’gjen derën dot të dalë,

e n’mes hijenash me gëzim darkën përgadisin.

Sytë më janë bërë dritare që kërkojnë t’fusin në shtëpi dritë,

por për çudi ata shohin brenda vetes së dikujt tjetër,

dikujt që s’jam unë, por një tjetri krejt shpirt zi,

por që qan me zërin tim për dhimbjen e vjetër,

në një gjuhë që s’e njoh dhe s’di në është shkruar në letër.

Truri më është kthyer në një korridor pa dalje,

dyert s’gjenden, çdo mendim ka këmbë të lagura në një shi që bie papaushim,

dëgjoj njerëz që thonë që s’e dinë pse çarten,

vetëm brenda kafkës sime, i mbledhur galuc mendimi rri.

Dhe bota jashtë duartroket këtë spektakël kllounësh,

Në një skenë të mbyllur për publik,

ku aktorët pëshpërisin fjalë se kjo shfaqje ishte për spektatorë t’dhunshëm,

që më trembin më shumë se e vërteta, që t’ngulet në zemër si thikë…

PËRBALLË INTELEKTUALIT TË MARGJINALIZUAR

 

Në një qoshte t’zbehtë kafeneje,

Ku rrezja e diellit bie me vonesë,

Ai, intelektuali shkruan mbi letra t’verdha,

Me një stilograf që më shumë zemër se bojë derdh.

 

Më shumë se me njerëzit ka folur me librat,

Mendimet i ka rrahur si gurë në erë,

Tani flet me heshtjen, dëgjon kur këndojnë bilbilat,

Fjalën e shkruan me diell meloditë e jetës mbjell.

 

Përballë tij krekoset i veshur me mëndafsh pushtetari,

Përrallis fjalë që s’kanë asnjë fare peshe,

Kafkën e ka bosh e s’di çfarë thotë truthari,

E mendimet i rrallohen si pranon asnjë fije letre.

Për besë asnjë libër s’e ka lexuar,

Fjalët e mëdha që s’i kupton përtypet si lopa n’grazhd,

Si dekor për fjalime përdor thëniet e mençura,

Ku çdo presje është plagë, çdo pikë një mashtrim ka,

Dijen gjithmonë e sheh si një kërcënim,

Sepse injorancën rrezikon ta zbulojë drita.

 

Intelektuali rri i mënjanuar nga çdo tryezë vendimmarrje,

Ai ngjan me një orakull të harruar,

Që i flet të vërtetat që askush s’ka veshë me i dëgjuar,

Por kur ai flet me të fillojnë e tallen.

 

Fjala e ndershme kur nuk dëgjohet, 

Është si thikë që pret me heshtje,

E prandaj pushtetari tërbohet,

Hidhet e përdridhet duke u kapur pas çdo gënjeshtre.

 

Në atë kafene të thjeshtë truri s’blihet me fonde e tituj,

Aty ku leximi për ta është një akt rebelimi,

Pushtetari n’karrigen e vet si zvarrnik dridhet, shijen e ka t’hidhur,

Errësira ka filluar të çahet dielli po sjell agimin.

ZËRI QË ECËN MBRAPSHT

 

E kam parë në qoshen ku drita harron të vijë.
Një siluetë prej tymi dhe qelqi,
Me këmbë që s’prekin tokën,
Dhe zëri që futet në veshë
Si një kujtim që s’ka ndodhur kurrë.

Ai ecën mbrapsht.
Çdo hap i tij çon një kujtesë më larg,
Çdo fjalë që thotë zbërthen një mendim,
Që e lë rrugën bosh që nga qafa shkëputet si një shall,
Në mes të stuhisë.

Ai më njeh.
Thotë se kam qenë gjithmonë me të,
Në gjumë dhe kur kam qenë zgjuar,
Që frymët e mia janë pëshpëritje të tij
Që më imitojnë për të mos më trembur mua.

Kur i fola, nuk më dëgjoi,
Por hunda e tij thithi zërin tim,
Pasi e bëri tym, shtëllunga – shtëllunga n’ajër e çoi,
E më pas m’u mbushtoll përreth,
Derisa u bëra strehë për hijet.

Kur u ula, ai u ngrit brenda meje.
Kur qava, ai qeshi në gjuhën e pllakave të ftohta.
Kur u krisa, ai më mblodhi si qelq i rrëzuar
Në një kuti pa formë, por përsëri fola,
Që e mbante në vend të zemrës në duar.

Dhe kur dua të flas,
E dëgjoj për çudi veten përtej vetes,
Si një zë që ecën mbrapsht,
Në një dhomë ku askush s’ka hyrë kurrë,
Por flet vetëm përmes heshtjes.

PRANËVERË MAGJIKE

Pranëverat janë magjike dhe krejt moskokëçarse,

Rinia toksikohet duke u argëtuar me dashuri,

Traditat folklorike sa vijnë e bëhen më bajate,

Dielli gjithmonë do të shndërisë me rrezet e tij.

Ne, jetën do ta kalojmë duke tjerrur lirshëm valle,

Harroni të shkuarën, të ardhmes i këndojmë me marrëzi,

Do t’fluturojmë si zogjtë nëpër re,

Këngën e bilbilave duke e dëgjuar natën me kënaqësi.

Melodi të kompozuar në pyll, oh! Ç’krijimtari,

Me gjithë këto trillime netët janë të zymtë,

Pyetje që s’kanë përgjigje për të gjithë.

Pranëvera jeni ju dhe aty është lumturia,

Hijeshia e një kombi të lashtë derdhur në këngë,

Një aromë gjithë gëzim lëshojnë lulet e çelura,

Sepse aty ku ju jeni dielli lind.

Aty ku jeni,

Dielli që perëndon ju le gjurmë mbi shpinë,

N’agshol rrezet e florinjta do t’këndojnë përsëri,

Duke bërë që dielli të rilindë,

Në të bukurën e bekuar prej Zotit,

Shqipëri…

MENDJE DIMRI

Gjithmonë dimri mendjen e ka të ftohtë,

Me anekdota zbavitëse të zhdrivillon mendjen,

Edhe kur fryn erë e dëbora bie flokë-flokë,

Ne qeshim e akull s`ngrin, prej së qeshurës trembet.

Anekdota e radhës për këtë dimër,

Është për hamshorët e paskrupullt që

enden duke bërë shamatë rrugëve t`qytetit,

ku një bushtër ua pret rrugën, e gjithë naze u kërleshet.

Kudo që ata shkojnë vetëm bëjnë shamatë,

Mundohen ta shmangin bushtrën duke u mënjanuar djathtas,

Për çudi, gjurmët një vijë t`lakuar lenin pas,

Duke bërë zig-zage sa djathtas – majtas.

Rendnin hamshorët e t`ftohtin e dimrit s`e ndjenin,

Bushtra hovte duke iu kërleshur rrugës,

E ata si të marrë pas saj mjakeshin e qeshnin,

Si u zbavit me ta sa deshi, u shtri e fjeti gjumë,

Kjo ishte ankdota e dimrit,

hamshorëve akoma ua dëgjoj zhurmën….

PËRJARGIET E DIMRIT

Kur dita zgjohet nga terri i zi i natës,

Është një ditë e re dhe thonë se:

- Ndryshimi i botës është kjo?

Ky ndryshim ngadalë gjatë dimrit vjen.

Kjo erë perendimore s`do t` më mungojë,

Befas, përpjekjen e tij e gjeta,

E reja është se po më puthte,

Për çudi, dimri ishte pa dhëmbë,

E jargët nga goja pizgë i shkojnë.

Duke qenë gjithmonë zgjuar,

Ai që vjen drejt rrugës sime i afrohem,

Unë shkoj ta takoj, por ai ikën pa m`shikuar,

I njoh shënimet e tij dhe s`kam pse befasohem,

Mëngjesi ngjyrë trëndafiltë më sheh si të shkalluar,

Kur rrëfej ditët e tij, s`e di pse me mua hidhnohet.

Dritarja ime pret të dëgjojë agimin,

Kur ai më thërret pres të takohem n`mëngjes,

Kur u rrokullis nata s`e di pse më solli gëzimin,

Kur drita me butësinë e saj errësirën e ktheu në gri,

E më pas do t`vinte shumë e ëmbël,

Ju betohem se s`do ta besoja aspak për besë.

Por unë jam i detyruar që t`iu tregoj,

Kur bardi këndon duke vënë n`dyzen telat e shpirtit,

Drejt vdekjes sime nxiton me të shpejtë,

Unë e ndjej, e njoh atë sipas melodisë që t` shtypin,

Ai më gjen duke kryqëzuar krahët,

Lutet që këto shënime të mos i shkruaj,

E unë më mirë të vdes….

TETOR

Tetori, është në ditët e tij të fundit,

Një tufë zogjsh fluturonin në qiell,

Disa mund t`i kenë përshkruar dhimbshëm,

Që të trembur fluturonin në një vend tjetër.

Pranverën e përshkruanin si të shenjtë,

Të tëra stinët e tjera duke i nënvlëftësuar,

T`pandryshueshme nga kohërat gjërat ishin vërtetë,

Dhe në kohë thonë ne s`kemi gabuar.

Përshkruajnë pyllin ku zogjtë ulen të këndojnë,

Harlisjen që karakterizon pyllin,

E krahasojnë me tërbimin që ndodh n`këtë botë,

S`është asgjë tjetër vetëm se një spazmë gëzimi.

Fjalët s`janë asgjë tjetër,

Kur dalin prej goje të gjithë e dinë se sa dhimbnin,

Këtë e dimë se është një përkdhelje e bukur, e vjetër,

Por, jashtë mundësive të kohës s`mund të ishin.

Është tamam sikur tani,

Edhe n`këtë fund tetori

tufa e zogjëve më duket se sillet përreth,

Në atë vend ku ishte zabeli,

Që t`këndonin përsëri, asnjë degë s`kishte mbet…

KRIMINEL I SHEKULLIT

Pasi e mendova mirë e mirë,

Hartova planin e krimit,

Dhe kur e zbatova me përpikmëri,

Pas vrasjes, ndihem si një merimangë e vetmuar,

Në të ftohtin e natës thur rrjetën për gjahun e radhës...

SHPENDI GRABITQAR

Në një natë pa hënë,

Përmes një zabeli ecja çuditërisht,

S`mund të shihje shtegun për të vënë këmbën,

Kur befas,

pashë njerëz lakuriq të mbështjellë nga muzgu gri.

Ajri pasi u ndez flakë më pas u qetësua,

Yjet duke na shkelur syrin ia këputën gjumit,

Në një qiell që vështrimin e kishte të ftohtë…

Zemrës i thosha t`mos m`i tregonte rrahjet e saj,

Sa bëja një gjysmë hapi më thoshte që të dëgjoja,

Se unë nuk isha vetëm,

por një zog që nëpër mjegull përplaste krahët,

Ishte një zog grabitqar që jua nxirrte sytë me vullnetin tuaj,

Dhe kjo ishte një ëndërr e bukur që n`gjumë e kisha parë,

Që përmes leckave të blerë në tregun e gabit,

Filluan të ndrisin sikur të ishin endur me fije krejt ar…

DËGJO

A dëgjon një zhurmë t`vogël që vjen ngadalë?

Më duken si hapa lugetërish,

Gjethet këputen nga pemët lakuriq duke i zhveshur,

Ata bien në tokë, e duket se të fikët u ka ra,

E përreth tyre n`kor po këndojnë dreqnit…

GJETHJA E KUQE

E dëgjova se m'pëshpëriti me nxitim,

Duke më tërhequr vëmendjen

me ngjyrën e saj të kuqerremtë,

Më pas më buzëqeshi me mallëngjim,

...sa herë ajo këmbëngulte,

S'e di pse më dhimbte në shpirt.

Megjithëse u këput nga dega,

Kjo gjethe e kuqe akoma është e freskët,

Duket sikur e gërvisht trotuarin gri,

dhe...

DËSHTAKU

Herë pas here ai dështonte,

Sado që mundohej t'shihte erën,

Me një fishkëllimë ajo i arrinte thellë brenda veshëve të tij,

E atje ajo i mbillte të ardhmen e akullt,

Prandaj edhe n'këtë vapë si në dimrin acartë po mërdhin...

Read More