roman
PASTAJ UNË DREMITA DHE PASHË NJË ËNDËRRTJETËR
Nuk e di a e keni dëgjuar histornë e barit që mbin në shkëmbinj.
Bari mbiu midis gurëve të shumtë dhe mbuloi të gjithë shpatin ku unë
tani qëndroj i ulur, por më shumë kishin mbirë gjemba. Këto gjemba në
majë kishin një si bohçe pambuku, dhe flladi që frynte duke i ngritur
hava e shpërndarë shumë larg duke ndritur si drita dekorative. Ndoshta
ky nuk ishte bar por ndonjë gjë tjetër. Mua m’u duk si bar. Historia na
tregon se bari iu ankua gurëve sepse ata e kthyen atë në një peshk. Kjo
me thënë të drejtën është e pabesueshme sa edhe vetë kur e lexova nuk e
besova këtë histori, por ama nuk mund të të themi se është e pamundur
dhe çfarë është e vërtetë. Bari i mbirë në atë vend që më shumë kishte
gurë pëlqente një tokë të lagësht dhe me kripëra sepse ajo është e lehtë
dhe mbijeton në bregdet, prandaj nuk duhet të çuditemi shumë nga një
histori e tillë. Përveç kësaj ekziston edhe një pikëpamje se alkaloidet,
poleni i luleve të këtij bari shkakton një zbehje të lehtë, shkakton
diçka si marrje mendsh dhe në të njëjtën kohë irriton rrugët e
frymëmarrjes e të duket sikur zhytesh në ujë.
Megjithatë unë duhet
ta përsëris edhe njëherë se kjo nuk është e rastit që të jetë një ëndërr
kur je zgjuar. Në këtë ëndërr që ne pamë është një peshk i panjour dhe
nuk dimë as si të ia vëmë emrin. Por koha për peshk është gjithmonë në
lëvizje dhe ndryshe nga realiteti. Shpejtësia e lëvizjes së kohës është e
befasishme dhe vjen duke u ulur sepse sekondat tokësore janë përhapur
në të gjitha ditët, javët dhe muajt.
Kjo situatë e pazakontë para së
gjithash është e mrekullueshme sepse ne shohim me gëzim se si luajmë në
këtë bar që si një det i kaltër ka mbuluar gurët dhe shkëmbinjtë të
cilat janë zhytur në mes të vijave të dritës i tërhequr nga valët duke
ndjekur një tufë peshqish që notojnë të pakujdesshëm. Pikërisht këtu ju
ndjeheni shumë më të lehtë dhe të pa stresuar sepse qenia është e
çliruar nga stresi tokësor. Ju mendoni se jeni bërë njësoj si drita që
përshkon me guxim errësirën. Gëzojuni jetës sepse ai dha shpirt në
rrethana të pashpjegueshme. Askush nuk e mendon se është pranë vdekjes
dhe duhet të jetojë jetën. Të gjitha vuajtjet trupore shkaktohen nga
dhimbjet tokësore si: dhimbjet e stomakut, dhimbjet e kokës, enjtjet e
këmbëve, dhimbjet e padurueshme nga kanceri i mushkërive e ju mundoheni
që këto dhimbje t’i largoni nga trupi juaj menjëherë. Pastaj ndjehemi
shumë të lehtë tamam si ajo vera e mirë që peshqit e pijnë dhe i zë
gjumi.
A është e vërtetë kjo që po them unë? Me thënë të vërtetën as
vetë nuk e besoj këtë. E ku ka peshq që pijnë verë dhe pastaj i zë
gjumi? Askurrkund nuk ka. Por ingranazhet e ndryshkura të kohës mezi
lëvizin dhe ajo ecën mengadalë atëherë trishtimi bëhet i padurueshëm.
Dhe në këto kushte është shumë e vështirë të imagjinohet se në çfarë
gjendje të pikëlluar është peshku i rremë. Ajo po mundohej që të
kontrollonte veten megjithë e ndjente se të pesë shqisat i ishin
paralizuar. I dukej sikur kishte veshur një këmishë në formë peshku dhe
ajo sa vinte e shtrëngonte vazhdimisht. Thembrat e këmbëve ishin mësuar
të ecnin me elasticitet në tokën në të cilën ato ishin mësuar. Kyçet e
kujtojnë butësinë e muskujve dhe të indeve që mbanin pesha të rënda të
cilat e shpërndanin në mënyrë të barabartë vetë. E peshku i rremë
ëndërron për këtë, ai ëndërron që të ecë. Por papritur ai pa veten se
nuk kishte këmbë dhe kjo ëndërr e tij nuk mund të realizohej kurrë.
Por nuk janë vetëm këmbët. S’ka as qafë, as veshë dhe as shpatulla...dhe
ajo që është më e rëndësishmja për të është se nuk ka duar. Kjo është
një ndjenjë e hidhur inferioriteti. Natyrisht sepse duart i janë shqyer.
Ky kuriozitet nuk mund të shuhet ashtu siç duhet pa prekur subjektin
për të cilin jemi të interesuar. Është e pamundur të përcaktosh se çfarë
përfaqëson ai, pa kërcitur gishtrinjtë, ai nuk ndjente, nuk
përdridhej. Rrini gjithmoni gati dhe sa të iu prekë goditeni. Më pas një
qese e neveritshme mbushur plot me luspa. Pasi mbledh të gjithë forcat e
ti përpiqesh ta shqyesh atë dhe e vetmja gjë që ti bën është se lodhesh
mbi shpinën e tij duke i hequr fletët, pastaj i hap gushën dhe me dorë i
nxjerrë një lëndë që është si mut me ngjyrë jeshile dhe të verdhë.
Peshku i rremë filloi të dridhej dhe i gjithë trupi u përshkua nga
konvulsionet e të mbushej me gjak. Duke dyshuar gjithmonë edhe pse
gënjej ia vlen të qeshësh për gjëra të mahnitshme që imagjinon se do të
ndodhin. Ky peshk jo vetëm që nuk ka krahë dhe këmbë por nuk ka as korda
vokale, dhe kur vjen puna përjeton një vuajtje të patolerueshme kur
puna vjen tek mendja e tij. Një bifurkacion kruajtës.
Por a nuk ndodh kjo edhe tek unë?
Mendoj se ndodh tek të gjithë kur flejnë një kohë të gjatë. Gjithsesi
duhet ta pranojmë këtë fakt se gjumi zgjat deri në pafundësi dhe se deri
kur ai mund të zgjasë kështu është e pamundur të kujtohet se kur filloi
ai. Nëse ndonjëherë do të zgjoheni unë jam i bindur se suksesin do ta
keni të sigurtë. Apo nuk mendoni kështu?
Ne shumë thjeshtë mund ta
provojmë veten në ëndërr se është ëndërr, unë e kam drejtuar vetë atë
dhe e kam vëzhguar me kujdes, ajo vepron pa u lodhur pak nga pak me të
gjithë forcat për të kapur dorën tuaj...Megjithëse në këtë gjendje
deliri ju nuk mund të ia mbërtheni thonjtë askujt dhe s’mund të kapni
asnjë dorë që të iu japë pak ndihmë. Nëse kjo metodë është e
papërshtatshme atëherë natyrisht që duhet të provojmë një metodë tjetër e
cila është që pa u trembur aspak dhe me një guxim të madh të zbresim
teposhtë shkëmbit. Mos e harroni sepse duhet kujtuar gjithmonë atë që e
drejtoni me sukses.
Gjëja më kryesore është mungesa e armëve sepse
këmbët në këtë lojë të ndyrë nuk janë asnjë pemgesë. Por një peshk mund
të bjerë në det dhe mund të fillojë të notojë, kjo është pyetja.
Personalisht nuk kam dëgjuar asnjëherë që peshqit të bien në det apo
lumë. Kjo është e pakonceptueshme për imagjinatën. Peshku i ngordhur
çfaqet në sipërfaqe. Është shumë e vështirë që të bjerë një tullumbace
që rri varur në qiell. Kurse për peshkun kjo rënie është kundër –
rënie.
Kjo që theksuam është më bindëse sepse ka më tepër forcë
argumenti duke e bërë këtë metodë të mundur. Kjo metodë ka një qasje të
veçantë e cila të çon tek e vërteta, dhe se nuk duhet të bien poshtë,
por përkundrazi ata që janë në qiell mbyten në ajër. Dhe frika për t’i
ikur vdekjes do të mbetet e njëjtë. Atëherë ne do të zgjohemi dhe do të
mundohemi që të mos biem në tokë. Rënia në tokë është e tmerrshme, ajo
ne na tmerron.
Kur zotëroi ky mendim për peshkun e rremë,
konfuzioni erdhi dhe u bë më i madh duke përjetuar një sulm të papritur
të frikës e cila ishte e pazakontë dhe krejt gjakftohtë. Dikush në
ëndërr duhet ta kuptojë se kjo është një ëndërr që e kujton sapo çohesh
nga gjumi. Atëherë megjithë këtë përvojë çfarë mund të ndryshojë pasi
shohim pak më shumë se çfarë po ndodh?
Peshku i rremë vendosi të priste. Edhe vullneti i tij u pikturua në blunë e detit, dhe kjo blu u tkurr më shumë...
Unë e dua heshtjen e natës
