KANUNET TRIBALE TË LËÇITJES NDËRKOMBËTARE
(Replikë me realitetin, ose propaganda gebelsiane kundër Kosovës)
Të gjithë flasin për (sh)tensionimin e gjendjes në Kosovë, më saktësisht, në Veriun e Kosovës.
Janë vënë në veprim: Bashkësia Ndërkombëtare (BE, SHBA) me emisarët e tyre specialë; ekipet negociatore, qeveritë e Serbisë e të Kosovës, dhe, natyrisht, edhe ajo e Shqipërisë. Secili në mënyrën e vet. Aty janë Eulex, KFOR, përtej, në Serbi, ushtria në gjendje gatishmërie dhe xhandarët serbë. Mandej shfaqet një kamion me armë që e zë policia e Kosovës, vijnë lajmet për autoambulanca me armë serbe për t’i vendosur nëpër republikat kishtare serbe nëpër “Kosovo i Mtohija”: për ta mbrojtur popullin “e rrezikuar serb”.
Vepron, pra, edhe policia e Kosovës. por ndërkombëtarët nuk duan ligj modern për t’i ndjekur kriminelët, se dënimi i tyre “është masë e njëanshme”! Nuk do as kryeministri shqiptar, duke u përtallur edhe me një figurë legjendare nga historia shqiptare, siç është Oso Kuka. Atëherë, pse kaq shumë frikë nga një njeri i vetëm pa armë e pa municion, siç qenka ai “Oso Kukë” i rrethuar me KFOR, polici e banda serbe?!
Duket sikur të gjithë këta duan të angazhohen për ta stabilizuar situatën (siç thuhej dikur), por, në të vërtetë, po i ndezin fitilat dhe më shumë.
Edhe ky (sh) tensionim i ka kanunet e veta, në daç primitive në daç moderne.
Përse, ç ‘hyn Kanuni këtu, mund të pyesë dikush.
E, po, kryeministri shqiptar na e kujtoi.
Madje, na e kujtoi Kanunin e Lëçitjes: izolimin nga Bashkësia Ndërkombëtare.
Veç sa nuk e tha se Kosova jeton në bazë të Kanunit, d.m.th., në bazë të ligjeve primitive, sepse shqiptarët e Kosovës nuk dinë të bëjnë shtet, prandaj duhet t’i sundojë dikush tjetër: nuk ka rëndësi në është ai serb, apo “bashkësi ndërkombëtare...”, veç jo “kosovarët”. E kemi dëgjuar këtë propagandë për një shekull rresht nga Serbia: shqiptarët janë “njerëz me bisht” e ata duhet “t’i qytetërojë Serbia”!
Bashkësia Ndërkombëtare e vuri në zbatim Kanunin primitiv të sanksioneve ndaj Kosovës: ose bëni si të themi ne, ose do të dënoheni! Në komenet telvizive dëgjohen edhe kjo fjali apokaliptike: “Ose bëni çka thotë Armerika, ose do të zhdukeni nga harta e dheut”!
Dhe, “natyrisht”, erdhën dënimet e para të një Bashkësie tribale që shitet si Bashkësi Ndërkombëtare, në bashkëpunim me Serbinë dhe Shqipërinë. Që ky Kanun të jetë “më efikas”, edhe kryeministri shqiptar zbatoi sanksionet lëçitëse: jo mbledhje me qeverinë e Kosovës. U lëçit vëllau “i vogël”.
E, po, në izolim lëçitës primitiv evropian, po jetojmë që prej pas luftës.
Madje, vetë SHBA kanë këso sanksionesh edhe më drastike: me sa jam në dijeni, ata nuk i njohin bankat e Kosovës atje! Edhe epoka digjitale e “internetit botëror”, për t’i kënaqur apetitet e Serbisë, Kosovën e qytetet e saj i shënon si “hapësirë serbe” a në daç si “botë serbe”! Vetë Bashkësia Ndërkombëtare po i fryn këtij zjarri linçues e lëçitës primitiv: e si u dashka Kosova të jetë e barabartë me botën?!
Ruana Zot!
A nuk ishte kështu edhe gjatë viteve '80, pas demonstratave shqiptare të vitit 1981? Gjeneratave të vjetra do t'iu kujtohet ajo propagandë histerike e tipit gebelsian për shpifjet më monstruoze për dhunime, thyerje varrezash, frikësime nga shqiptarët (apo “šiptari”, siç thonë me një emërtim pezhorativ serbët). Këtë propagandë e bënin në emër të “komunizmit internacionalist”, si vazhdimësi e çubriloviqëve të Mbretit Aleksandër. Gjatë atyre viteve i frikësonin serbët edhe më shumë me anë të shpërnguljes ”së dhunshme” nga “terroristët shqiptarë”. I frikësonte vetë Serbia serbët se “Kosovo i Metohija është ferr”: ose shpërnguluni e, nëse doni të jetoni aty, duhet t’i merrni armët apo të vendosni pushtetin e plotë mbi sh(q)i(f)ptarët. Dhe jo pak ndër këta serbë, të frikësuar nga ajo propagandë e gënjeshtërt në ato vite (e dinin se e tëra ishte rrenë), po josheshin të jetonin më mirë në Serbinë shumëfish më të zhvilluar. "Srpska kolevka" ("djepi serb") i Kosovës nuk i tërhiqte më. E vërteta ishte se përndiqeshin me burgje shqiptarët, që dënoheshin deri në 15 vite për "veprimtari armiqësore"; dhuna e përndjekjeve ishte ngritur në sistem, shumë të rinj iknin në perëndim, për të kërkuar azil politik. Ishin mbi 35 mijë shqiptarë burgjeve pse donin Kosovën Republikë.
Edhe sot, në kushte e rrethana krejt tjera, Beogradi e bën këtë propagandë për "djepin serb". Por ja që "djepi serb" i thikave në Beograd nuk kërkon qetësinë, por ripërtëritjen e dhunës gjenocidale. Propaganda e tillë jo vetëm që nuk i josh serbët të jetojnë në Kosovë, por sikur iu thotë atyre: ikni nga ky ferr i quajtur Kosovo. Ç ‘kërkoni edhe ju të tjerët që jetoni në këtë ferr të quajtur Kosovo? Nëse doni të jetoni, atëherë duhet me luftë, sepse nuk ju lënë të qetë “šiftarët”!
Serbia nuk ka hequr dorë nga shprehitë e vjetra. As nga propaganda gebelsiane e vjetër. Nuk duan ta bëjnë tërheqëse Kosovën për të jetuar në të: përpos serbëve, as vetë bashkësia ndërkombëtare, as Shqipëria, dhe as disa qarqe opozitare brenda Kosovës. As disa fenomene çoroditëse shoqërore brenda nesh, me frymëzim nga orienti...
Po i lëmë të qetë serbët, por po ndalojmë te një propagandë enkas e mediave nga Shqipëria gjatë këtyre ditëve; duke filluar që nga kryeministri shqiptar që flet për Kanun. Dhe, priti ti, jo pak televizione, që, me histeri tipike sllave, me sojsorollopësh opinionistë e pseudo-opinionistë, të shprehen si të ishin në Beograd: kosovarët janë primitivë, kryeministrin e kanë primitiv, ende ata jetojnë me ligje primitive të Kanunit. Madje, hiq më larg se dje (7 korrik), tërë ditën televizionet shqiptare alarmuan: hakmarrja e Kurtit po bie mbi kamionët shqiptarë që po kontrollohen në kufi! Hakmarrja, me demek, një relikt kanunor, (ani se në Kanun nuk ka hakmarrje, por “gjakmarrje” dhe Kosova këtë e la në koshin e historisë më 1990 me Lëvizjen civilizuese të pajtimit të Gjaqeve për t’i treguar edhe botës: se është për paqe e civilizim e jo për gjak).
Mirëpo, tribalizmin politik e do edhe Bashkësia Ndërkombëtare, madje e do edhe qeveria shqiptare me draftet e veta lëçitëse. Vetë kërkesa për asociacion përbën një tribalizëm politik më vete; nëse tribalizmi politik sot nënkupton burimet e fenomenit (sipas enciklopedive botërore) si “gjendje e organizimit nga fiset ose stilet e jetesës fisnore ose mbrojtja e tyre... Me një konotacion negativ dhe në një kontekst politik, tribalizmi mund të nënkuptojë gjithashtu sjellje ose qëndrime diskriminuese ndaj grupeve jashtë, bazuar në besnikërinë brenda grupit, sipas gjakut, truallit etj... Ontologjikisht, tribalizmi është i orientuar rreth valencave të analogjisë, gjenealogjisë dhe mitologjisë. Kjo do të thotë se fiset zakonore kanë bazat e tyre shoqërore në disa variacione të këtyre orientimeve fisnore”; atëherë këtë gjendje tribale nuk po e kërkon Kosova, por të tjerët po e kërkojnë këtë tribalizim të serbëve nga Kosova dhe izolim nga vetë qytetërimi serb e nga ai botëror. Askush me asnjë germë nuk u ka mohuar serbëve në Kosovë asnjë të drejtë; madje më shumë të drejta këta serbë gëzojnë në Kosovë se sa në vetë Serbinë!
E, kanunet lëçitëse ndërkombëtare, së bashku me ato serbe, po dhe të vetë disa qarqeve të Shqipërisë, thonë: jo, serbët qenkan “të shtypur”, sepse nuk po u lejuakan ta marrin gjysmën e Kosovës me vete, siç propagandonte dikur më 1968 Dobrica Qosiq: se shqiptarët e serbët nuk mund të jetojnë bashkë; prandaj duhet ndarë Kosovën përgjysmë me Shqipërinë!!! Dhe siç propagandojnë edhe këto ditë në Beograd! Përgjysmë, sepse Serbia nuk mund të jetojë pa mitin serb mbi Kosovën e pa “djepin serb”. Në emër të këtij djepi ndodhën shpërnguljet e dhunshme të shqiptarëve për në Turqi, ndodhën gjenocidet që s’kishin fund... në formën e spastrimit etnik.
Dhe, merre me mend, Bashkësia Ndërkombëtar me Shqipërinë “mëmë” i fryjnë këtij miri me draftet lëçitëse tribaliste të kanuneve primitive, duke e prezantuar gjendjen sa më alarmuese, sa më apokaliptike: ikni nga Kosova. Shih, përpos serbëve, me shumicë ikin sidomos të rinjtë shqiptarë, sepse “në Kosovë nuk jetohet”. Në Kosovën “primitive”! Këtë pamje të errët apokaliptike të Kosovës e përshkruajnë të gjithë, edhe opozita jonë: n Kosovë nuk jetohet, ikni jashtë!
E si u rregulluaka gjendja në Kosovë? Me ligjet tribaliste të lëçitjeve (sanksioneve)?
Përse u dashka të ringjallen fantazmat mitike që kanë lëndën e gjenocidit në lëvozhgën e vet?!
Nëse duan të dinë se ç’ është lëçitja shqiptar, atëherë le ta lexojnë Kanunin, pra!
Lëçitjet ndodhën, pra, nuk dihet se ku e kanë fundin!
(8 korrik 2023)
PAK SHKRONJA SHQIP PËR SHQIPONJËN
(Parafrazë lirike gege)
Shqiponja fluturon në qiell,
po çerdhen e bán në tokë. Ajo i ka dy folé: nji në Qiell e nji në Dhé.
Nji Atdhe në Mbretninë e Kaltër,
nji tjetër që quhet Mëmëdhe.
Nji Shqipni e krijon nëpër dhé e nji nëpër rruzullim.
Nji nëpër kohna të moçme e nji për amshim.:
Vetëm Epokat i dinë, e, e mbajnë në mênd lashtësinë e saj.
E gjeni në shoqni me shêjtën e me luftarë.
Rueju guximit të saj kur fluturon nalt mbi ré.
Rueju shpejtësisë së saj prej rrféje e réje.
Rueju këtij Mbreti të Qiellit.
Dy krena i ka, si dyfishim fuqie e force,
për me u êndë në dy botna,
me hy në nji botë e me dalë në tjetrën,
te të gjallët e te të dekunit
dhe i drejton shpirtnat në tjetër përmasë përjetësie.
Askush si ajo nuk mundet me u grindë
e me u tallë me kohën,
Ajo e ka edhe nji fluturim final
mbi humnera motesh e mbi hije dielli.
(Ripublikim)
PAK FJALË PËR LIRINË
(Çast lirik)
Liria nuk qenka mall tregu
që paguhet me monedha e lot gjaku. Ja, vjen një vashë me pishtarin e historisë në dorë,
ndërton urën më të gjatë në botë
nëpër ajër, shpirtra e kombe.
Vjen një shqiponjë nga qielli
për t'u shoqëruar me atë vashë
e, ajo, nga thellësitë e gjirit
e zbërthen një rrufe të ngujuar nëpër shekuj.
Epokat mbyten në ëndërrim
dikur zgjohen në një agim
e gjejnë çelësin e heqjes së zinxhirëve në këmbë
E tha I Tejet-lashti:
aty ku është shpirti i Zotit, aty është liria.
Skllavëruesit modernë
hartojnë një pako-kushtetutë
me zinxhirë të fshehur nëpër nene
E, mandej, dalin edhe guximtarët,
i zbulojnë lajthitjet që i bën liria e mashtruar.
Mos u matni me lirinë e Kosovës.
Është si ajo liria e Fjalës së Fundit
e dëshmorit që po jepte jetën për të, kur tha:
po e mbështjelli krejt Atdheun
me madhësinë e zemrës sime.
PAK VARGJE KOSOVE
(Çast lirik)
Kosovë, nga ti ikin vetëm armiqtë,
kushedi pse i verbon bukuria jote. Edhe kur të shajnë a sulmojnë,
sofra është gjithmonë aty, për miqtë
si tabernakull i Hyjit.
Tragjeditë tua janë të pakapshme
për librat e botës.
Provojnë ta matin trimërinë tënde, guximin tënd,
e ajo masë nuk gjendet askund në këtë planetë,
mund ta gjejnë vetëm në përmasat e zemrave.
Po të mos ishe ti, e tillë,
Litari do të zgjatej mbi qafën e lirisë së kombeve.
(3 korrik 2023)
NJERIU I PAFUQISHËM, III
(Kundrime eseistike)
Mund ta përfytyrojmë njeriun në vorbullat e luftës, duke qëndruar diku anash, i fshehur, duke i shikuar fëmijët a anëtarët familjes para pushkatimit dhe ai s’ka asgjë në dorë që t’i ndihmojë. Thjesht, ai është i pafuqishëm për të ndërmarrë çka do qoftë, përveçse të sakrifikohet edhe vet, për t’u rreshtuar me të pushkatuarit. Janë çastet më të padurueshme të jetës. Fjalët nuk kanë asnjë fuqi. S lutjet drejtuar Hyjit suprem. Sepse edhe ai pushkatohet së bashku me të pafajshmit dhe të pafuqishmit. Pranë e ka një nip të vogël. I mbulon fytyrën të mos e shohë tmerrin. Dëshmitari i fshehur, vetëm mund të pëshpëritë në aso çastesh: Më fal, O Zot, se jam i pafuqishëm! Më falni, o ju të dashurit e mi, se jam njeriu më i pafuqishëm në botë!
Dhe mund t’i mbyll sytë me duar, ose ta ulë kokën të mos e shohë plojën. S’ka as fuqi të dorëzohet. Me atë pikëllim të pamatshëm ai vazhdon tutje.
Vjen liria. Dhe ai vetëm lule mund të dërgojë te varret e tyre. T’i përkujtojë së bashku me nipin e tij që ka lëshuar shtat e me miq a me popullin e tij. Është përsëri në dilemë: si të jetojë me këtë traumë të dëshmisë së tij? Përsëri jeta e individit vihet në zgrip. Një zë i brendshëm i thotë: jeto për hir të atyre që kanë rënë! Kjo është e mundshme. Jeto që masakrat tilla të mos përsëriten. Jeto për hir të jetës së atyre që e jetuan deri në ato çaste. Përsëri fjalët, edhe në pasluftë, edhe në liri, mungojnë. Janë të pafuqishme, mu ashtu siç janë të pafuqishme edhe urtësia, psikologjia terapeutike apo çfarëdo dije tjetër.
Nipi i ka kryer studimet me sukses, ka ikur në botën e jashtme. Natyrisht, me bekimin e gjyshit.
“Përse të jetoj”, mund të dëgjohet zëri i tij i brendshëm.
Janë edhe rrethanat e rënduara sociale. E keqja e pasluftës shumëfishohet, ulet këmbëkryq në shtëpi, në oborr, në rrugë, në sheshe, nëpër institucione.
Ec e bëj diçka tani?!
E çka?
Më mirë hiq dorë nga gjithçka?!
Gjithçka është e padobishme, pa asnjë përfundim të mirë. Gjërat nuk po ndryshojnë.
Përse u dashka të përpiqem, do të thoshte përsëri ky i zhgënjyer. F. Scott Fitzgerald do të thoshte: “Momenti më i vetmuar në jetën e dikujt është kur ata shikojnë se e gjithë bota e tij po shkatërrohet, dhe gjithçka që mund të bëjnë është të shikojnë bosh.”
S’je ti që i ndryshon rrethanat, as të keqen, as shpërnguljen ti nuk do ta ndalësh dot.
Lëre këtë punë krejt!
Mbylli në vetminë tënde.
E si të ndërtosh në epokën e zhgënjimit dhe pikëllimit të pafund?
E çka të bëjë njeriu i pafuqishëm?
E kaplojnë edhe frustrimi, dhe të gjitha përpiqet, së paku, t’i mënjanojë me lutje, me punën në kopsht, me ndonjë bisedë me miqtë e dikurshëm. Edhe ata po rrallohen. Shumica kanë shkuar në përjetësi.
Ia nis diçka të vërë në vijë dhe përsëri gjithçka e merr teposhtëzen. Përsëri nga fillimi, si puna mbi gërmadhat e pasluftës. Gjithçka nga fillimi, përsëri! Si ndlrti mi biblik i shtëpisë mbi shkëmbinj: të qëndrojë e fortë përballë furtunave të reja.
Ia nis diçka të vërë në vijë dhe përsëri gjithçka e merr teposhtëzen. Përsëri nga fillimi, si puna mbi gërmadhat e pasluftës. Gjithçka nga fillimi, përsëri! Si ndërtimi biblik i shtëpisë mbi shkëmbinj: të qëndrojë e fortë përballë furtunave të reja.
(Ripublikim, 1 prill 2023)
