Musa JUPOLLI: (Na iku një vit...)

“Arnauti” do dru

Hamami për ty,

Meshkujt “zotëra”, femrat “shërbëtore”

Ne të pafajshmit mbushur me mëkate

Atë ditë që heshtëm para “Babës Mbret”

N ‘emërtim të rrënimit të kulturës arbërore

Tituj me « myhur » ! Padishah se jo mahi

I etur, i pangopshëm për gjak arrnauti

Na thanë : Lutjet i keni për shpëtim

Hiç s’është i rëndësishëm shqiptimi

Ndaj se këtë “guhë” nuk e kuptoni

Jemi këtu roje e dijës për të mirën tuaj

Për libër, shkrim e lexim s’keni nevojë

Tash e tutje do t’ më thirrni “Baba Mbret”

Shih Sulltani i dijshëm sa i mirë që është

Sall n ‘hamam me vasha cullake rrinë

Padishah me mishra në dehje

Përmendësh i mësuam lutjet që s’i kuptonim

U gëzuam, u siguruam për parajsën dhuratë

Në shërbim sejmenët, bejlerë e agallarë

Fort u kujdesën për fatin e motrave tona

Me të bukurave u gjetën vend në saraje

Të hyjnueshmeve shtojzovalle nëpër hareme

Topolakeve t' bardha si bora nëpër hamame

Nënave dhe gjithë të tjerave u solli peshqeshe

12 metra dimi, sargi e thes të kuq në krye

Nga se dielli me një sy n’ atë të pëlcitmëni bukuri

Që të ruhet morali thanë, thanë besimtarët e djallit

Femrat janë “shërbëtore” tjetër titull nuk kanë

Mbret e agallarë me dy e tri e pesë gra t’ reja

Nuk ka dert, njeriu dhe kafsha kanë të njëjtin apetit

E përjetoi motër Hevesimitja e martuar vetë e treta

Filiza me shpirt pa asnjë mëkat, 15 fëmijë n ‘pelena

Furkë e shat, magje, kosë e drapër, barkun « kosh »

Gjysmën ia mori vdekja, lot e dhimbje në përqafim

E blemë e shitmë si në pazar, Padishahu mëkate falë

Lozni, pini e hani, Sulltan e Baba Mbret mëkate falin

Lutjet bëni para perëndimit, nata t’ua marrë të ligat

Në hamam të Prishtinës të dëfrehen predikuesit

Në hamam të Prizrenit do t’ na vij një Mbret i Ri

Qe të kujdeset e të flet n’ emër të arnautëve

Fol me tha shpirti im

Sa shekuj me plagë, sa vdekje për së gjalli n’ emër të Babës Mbret

Veç një ré po mungon ta mbysim poetin që përmend emrin ARBËRI!

Veç një shpatë po mungon ta mbysim poetin që merret me kulturën shqiptare.

17.04.2021

Read More

Kujtim STOJKU: NDËRTOVA NJË BOTË

 

Ndërtova një botë sipas ëndrrave të mia,

Se mendova kurrë se ajo do t`më shpërfytyronte krejt,

Por lutem t`i flak tutje brengat dhe mundimet,

Që askurrkujt kurrë t`mos i bierë për pjesë.

U mundova të hedh tej hidhërimet dhe brengat të gjitha,

Kurse mbi faqet e mia vragat e lotëve do t`mbeteshin vetëm n`kujtesë,

E unë si Zhyl Verni shëtisja andej e këtej,

Duke i rënë botës rreth e përqark se n`fund të botës do të dilja.

       

Kur isha në ëndërr, dëgjova se dikush më thërriste,

Sytë nën qepalla përpëliteshin kredhur në një gjumë të thellë,

Për të dalë nga kjo gjendje nuk po gjeja asnjë zgjidhje,

Duke shtegtuar nëpër botë me imagjinatën time,

Kur hapa sytë, s`desha ta besoj se ishte krejt një njeri tjetër.

 

Duke menduar, kisha udhëtuar në një botë ëndrrash,

M`dukej se hijet i shihja t`përthyera dysh duke u zhdukur n`hapsirë,

Nga realiteti shpirtin dhe mendimet t`i pastroja,

Por, s`e kuptova se pse prej shpirtit nxorra një klithmë.

Vetëm kur isha në zhgjëndërr jetën e kaplova,

Që si lak për fyti më ishte lidh,

e mua m`dukej se me zor mbushesha me frymë.

 

Filluan t`më vinin ndërmend shumë këngë,

Këngë kreshnikësh, dëshmorësh e dashurie,

E tek unë si e çmendur çiftelia brenda meje kishte lëshuar rrënjë.

N`këtë pranverë në çdo syth që çel mprehtësia e tingujve,

Edhe në ëndërr më mbush me një frymë magjie,

Mos qofsha unë që në ëndërr kisha qenë,

Se një melodi të tillë kurrë s`do ta kisha ndie.

 

Udhëtoja përmes këtyre tingujsh,

Që për çudi kisha mbet pa mend,

Duke i përkundur edhe ata n`gjumë i kisha vënë,

N`ëndërr, si luftëtare t`pa trembura i shihja n`fushën e luftës,

E më pas si heronj mbuluar me flamurin kuq e zi të gjithë një për një bien.

Ata që shpëtuan gjallë, njëri me tjetrin për turp i shoh të kacafyten,

Duke u mburrur se n`këtë luftë më shumë luftova unë,

E njëri - tjetrin mundoheshin ta zhduknin me shumë mënyra t`pa besë,

E kur t`vriteshin, ëndërronin në ekstazë që t`u këndoja me lahutë.

 

T`gjitha këto janë krejt kot, mua më zhgrehin e ma prishin gjumin,

Shpirtin ta tallazitin, e mendimet kurrë s`mundesh me i mbledh,

Kur t` më mbërthejë qetësia, si era do të pres diku,

E n`botën time që ndërtova, përmes ëndrrash do të eci krejt serbes…

 

 

 

 

 

 

Read More