Kujtim STOJKU: BURRACAKËRI

Sot, ne ngadalë kemi filluar që të heqim maskën e hipokrizisë,

Paqen e fituar me çmimin e gjakut e mbështjellim me fletët e bardha,

Por jo, n`mendjet e shqiptarëve akoma s`janë këputur zinxhirët e skllavërisë,

Beteja dhe vetëm beteja të pafund, që fund asnjëherë s`paskan.

Si t`pafytyrë, t`pabesë e burracakë, s`ka ditë t`mos krenohemi se ecim në gjurmët e t`parëve,

Si të tillë, shpesh përmendim burrat e mençur të luftës e t`penës,

Por kur maskat bien, del me të vërtetë burracakëria e shqiptarëve,

Që shkelin e pështyjnë me neveri të gjithë ata që luftuan për këtë vend.

Bëjnë gjoja sikur kokën e kthejnë pas për t`parë sa e përgjakur ke qenë ndër shekuj,

Por çuditërish shohim ca bastardë që ndaj teje shfryjnë me tërbim,

Hidhninë ta lexoj në rrudhat e ballit me vetullat e vrenjtur, prej turpit përkulur hark,

Si eleptik përpëlitesh, edhe kur t`hedhin baltë në fytyrë ty të dhemb në shpirt.

E sheh botën të tallet me ty, e ti qesh me veten tënde,

Sytë t`janë veshur e turpin tënd se sheh,

Rri e bën sehir kur përdhosen e varret e t`parëve dhe monumentet,

Pastaj si i marrë, me veten tënde zë e qesh.

Vaj medet! Sot të gjithë po rrahin kraharorin,

Se, për ty e japin jetën si burrat që moti për kët` atdhe,

Por më parë, çdo kënd dhe anë me ja humb gjurmët Gjergj Kastriotit,

Dhe shumë heronjëve të tjerë, që me lavdi janë përzier me dhe.

Ata, sillen e përdridhen duke thurur rrjeta merimangash,

Dje, tinëzisht si gjarpëri rrinin të fshehur ndër ne,

Shpirti rrokullisej bokave me baltë e ofshante,

Pas lente mjegull, ngrihej në qiell e përzihej me retë.

Koha shkëlqen me lavdinë tuaj,

Interesant! Kjo lavdi n`shpirtrat tanë ka lëshuar rrënjë,

Një pëllumb me sqep më çukit dorën, e m`thotë që k`to fjalë t`i shkruaj,

Brenga sa s`po më plas shpirtin, kur shoh se si kopilat të shkelin me këmbë.

T`pafytyrët, sot po mundohen të maten me veprat e heronjëve,

Ku shpirtrat e tyre nëpër hone gremisen thellë e më thellë,

Shiten për hiç gjë, duke lënë pas veprat më mizore,

I zë tmerri kur mendojnë, se ndoshta nga varri mund t`ngrihet ndonjë.

A thua vallë ju nga kujtesa jonë jeni fshirë?

Mos ndoshta s`e dimë e gjaku na është prishur krejt,

Por, përsa kohë do t`jemi gjallë e do të marrim frymë.

S`do t`ju lëmë të shkelni mbi varret që vetë ata na i lanë amanet.

Oh! Çfarë njerëzish të padenjë...

Çfarë fare e prishur, që si ferrat kudo kanë lëshuar rrënjë...