Kujtim STOJKU: NJË IMAZH

Nga hapsirat e errëta të kujtesës,
Shfaqem përmes irritimit të zbehtë të dritës,
Trishtimi bie në të gjitha anët, si mund të heshtësh?
Në kufomat e zogjëve organet këndojnë duke cicëritur.

Pemët nuk hijezojnë më në reflektimet e tyre,
Formën atyre ua jap me penë në krijim,
Kur flasin vesh më vesh pëshpërimat e gjetheve mbledh,
Në kudhërën imagjinare godas me çekan hekurin që ujë të pij.

I mbushur plot me pupla u gjeta në hava,
Rruga nuk gjendet kur është zënë plot me shkurre dhe ferra,
Me ndriçues të gjeja shtëpinë kërkoja,
Torturuar nga ngricat e dimrit që çuditërisht kanë filluar të shkrijnë,
E më pas eci me hapa të mëdhenj nga dielli pamëshirë i inxirë...