Kujtim STOJKU: HERËN TJETËR

Përmes pyllit të brendshëm diku e ndiej se është shtegu,
Artin e vetëdorëzimit e praktikoj me shakatë e mia,
Ai më qesh me zë të lartë një vështrim duke më hedhur,
Kurse unë përtej të gjitha këtyre mundohesha të shihja.

Mundohesha të depërtoja përmes dendësisë së ajrit,
Që përreth meje ishte mbështjellur,
Sytë e qiellit vështrimin s`ma ndanin,
Pikë – pikë i mblodha lotët që qefinin s`ishin duke qepur.

Në dritën që po ikën nuk e di se çfarë mund të jemi,
Ne s`i ndjejmë plagët që kullojnë në errësirë,
A mund të përmend emra se çfarë jam unë atje?
E di se ecim mbi kohë, hapat i ndiejmë natë e ditë.