A mund ta di se ku fillon një fjalë dhe mbaron përdorimi i saj?
Apo, duke mos iu besuar as premtimeve tuaja që n`parvaz t`dritares mbështesni kokën,
Fjalët mbushin honin e premtimeve, në theqafje mbështillen nga era me ulërima,
Këtë përkufizim sikur ta paguaja më shtrenjtë se muret që u shembën, kjo fjalë nuk është tërmet, e as dhimbja më nuk vazhdon. Shtëpitë i kam parë të hijezonin duke u rrafshuar nga themelet, ju betohem se nuk po ju tregoj se kam parë një ëndërr të ligë. Një frymë e ligë i rrafshoi muret dhe themelet duke kaluar çdo parashikim. Në largim je më i turbullt se kurrë, kujtesa dhe shpirti i mbështjellë nga pluhuri vështirë se do të harrohesh. Megjithatë, mos i beso fjalët e mia, se një përfytyrim kaq i mprehtë nuk është gjithmonë i parapëlqyer. Por, për shumicën e njerzëve ju gjithmonë jeni ata që në fillim të këtij shekulli fitoni përdhunshëm. Ju, arritët në majë të pushtetit njerëzor me një gjuhë idealesh pështjellë nëpër zorrët e qenit. Por, çuditërisht ne shohim një boshllëk të madh midis mendjes dhe trupit, e unë ia kam ngulur shikimin shkulmave që për çudi qetësohen në të kundërtën e rrjedhës. Në këtë fund maji ku pikat e shiut ëmbëlsisht plot begati të shpërfytëruara mbesin.
Kam ëndërruar që gjithmonë të isha mes burrash që për këtë copë vend lanë fjalën, harxhuan paratë sepse dora nuk u dridh, e prandaj bënë emër. Por kur po zbrisja këto shkallë, u habita se i pashë të ndryshkura e mua më thanë se imazhi im ishte i frikshëm e se vetë isha kthyer në një kulçedër që urtësohesha vetëm kur i coptoja me dhëmbët e mi, e etjen e shuaja duke pirë gjak të njomë me një nga bijtë e këtij populli të marrë që ushqen me gjak të freskët trupin tim. Por unë kam ditë që mundohem që gjuhën ta mbaj brenda dhëmbëve. Larg qoftë, se po ta nxjerrë jashtë, do t`ju duket si gjuha e një gjarpëri sa edhe rrënjët e kësaj keni për t`ja parë. Unë përqëndrohem në hapsirën rënkuese, pavraësisht se disa kohën e përshkojnë më të shpejtë se një ketër, e unë nuk mund t`a arrij kurrë. I lodhur, djersitur nga rruga e gjatë, mundimet trupin ma kanë mbledhur grusht, mendova të shihem në pasqyrë pafolur asnjë fjalë, por në çdo kthesë pashë pasqyra të tjera ku kalimin ma ndalën e fytyra nga mundimet si plak m`i rrudh.
Bie shi aq shumë, sa unë u ngatërrova në pellgjet e jetës E mendja m`u turbullua.
Ndoshta, në këto çaste reflektoja se bota po njomej, dhe përmes qëndrës së syrit vullneti i mirë si Krishti kryqëzohej. Por, për të përshkruar botën e brendshme sipas pikave të shiut dhe pacientëve të psikologjisë është e pamundur. Jeta po shembet si ortek që përpihet nga etja e tokës së thatë. Frika po mposhtet, e papritur fjala po merr ngjyrë. Qielli, çuditërisht është gri dhe i zbehtë, që flak tutje me bollëk çfarë sheh syri, sikurse ju imagjinoni një imazh duke parë çdo imazh në më të mirin orientim...
0 comments:
Post a Comment