QENTË E KAFSHOJNË LIRINË
kalova fund e krye fshatit
qentë nuk i pashë askund
as nëpër rrugën kah varrezat
kishin shkua në qytet
me vonë i dëgjova
tek lehnin në sheshin e kryeqytetit
kacafyteshin për një copë lirie
me dhëmbët e zverdhur
tmerr, oh sa tmerr
ta shohësh lirinë si shkumon
në gojën e një qeni avdall.
Gjueti idiote
1.
në bjeshkët tona
një aventurë e përsëritur aq herë
gjuetaret nga kryeqyteti i kanë vënë kurth malit
janë në luftës me kafshët
me vete kanë marrë qen që e nuhasin spermën
(nuk e kam ditur sa i tmerrshëm është njeriu
krahasua me kafshët e egra)
kishin ardhur edhe ata që e kishin për detyrë
të numëronin viktimat
po të ishte dita pak me e gjatë
do të mbarësonin gjithë bjeshkën
që do t´ua kishin lakmi edhe ujqit
ky yrnek i errët
në Bjeshkët e Nemuna
kishte ndodhur edhe gjashtëdhjetë vjet më parë
2.
në stinën e gjuetisë
gjuetarët prokurorët gjyqtarët pylltarët
i bënë dhëmbët gati
t´ia hanë ujkut prenë
midis një lëndine
një pellg gjaku i njomur
një dhi e egër rrotullohej në hell
për hatër të gurmanëve
e qumështi edhe gjaku i saj
kishte mbetur në gojën e kecit të vogël
që jepte shpirt
as nga kjo pamje trishtuese
njeriut nuk i erdhi keq që është njeri
duke penetruar mbi trupat shtazëve
dikush paska thënë:
"S' do t' ia fali kurrë nënës që me ka gënjye
se njeriu është me i mirë se kafsha?!"
nga ky peizazh i shëmtuar
as togu i pushkatimit nuk trishtohej
kur një drenushe
ia nxjerrën sytë
një tjetër ja prenë kokën
si trofe ia dhuruan politikanit
në kryeqytet
në emër të marrëzisë të bukur.
PËRRALLË E VERDHË
në planetin tonë të rrumbullakët
rruga që e kam humbur
është e rrafshët
tash e kuptova ç´domethënë nata
pa asnjë yll në qiell
lehtë mund të zënë pritë
e liga e fshehur
duke i nuhatur erërat e parfumit
shkeli mbi shiringa të zbrazëta
mbi të kuqët e buzëve
qosheve të ndyra të sheshit
në një shtëpie të vjetër
matem më të panjohurën
në aktin e pazakonshëm-
mbesin vetëm njollat
një përrallë e verdh
një mijë vite përsëritet
nën yllin e vet rreth kokës
një pikë gjak nga kofshë e gërvishtur
një tatuazh nga telat me gjemba
e mbarsin sëmundjen shekullore
(duke kërkuar rrugën e rrafshët
në shitoren e katundit e lashë emrin
të shënuar në fletoren e borgjëlive ...
e lashë blinin që për herë të parë
nën hijen e tij thithnim ajër të tymosur
i shikonim kryqëzimet e insekteve
si e kafshonin njëra tjetrën
e çiftoheshin në duart tona...)
****
S' di
A po i bëj unë hije lisit
a lisi mua
veç të dytë
kemi fillu m' u tha...
DIELLI PREJ LLAMARINE
në qiellin gri një zog fluturonte
nga inati desh e vrava
ma kishte mbuluar diellin
duke shkuar pas zotit
kur e mora n´shenjë
ai iku bashkë me lirinë time
u bë shujtë për korbat
dielli prej llamarine s´kishte dritare
ta shihja lirinë e ngujuar brenda
as lakuriqet që na sollën sëmundjen
duke mbetur dielli prapa hekurave
nëpër oborre s´doli bari
veç therrat dhe gjarprinjt quan krye
nuk e mësuam
ç´domethënë shtëpia e pikëllimit
që e pret njeriun.
SA HERË KTHEHEM NË QYTET
sa herë kthehem në qytetin tim
ecjet më ngatërrohen
rrethe qark anëtarë partie
i kremtojnë fitoret e veta
sa herë kthehem në qytetin tim
nuk shoh punëtor duke dal nga uzina
as bujkun duke korr arën
as lumin duke shkuar rrjedhës se vet
shoh kafene e bastore më kode
sa herë kthehem në qytetin tim
shoh njerëz me gërshërë në dorë
duke i prerë dy kilometra rrugë
nëpër të cilën ecin ata si shumëkëmbësha
duke i lënë fërkemet e vet të pashlyer
duke bërë potere
shoh ca hije që shkojnë pas dashnoreve
që po iu plaken çdo ditë
sa herë kthehem në...
shumë fillimeve ua shoh fundin
e meteorologët nuk parashikojnë
a do të bjerë shi
a do të nxënë dielli...
krejt kjo ndodhe
sa herë kthehem në qytetin tim..
ritual ndryshe
stuhinë gati e harruam
asnjë vdekje
nuk po na kalon për zemër
për disa vdekja
është mbi vdekjen e tjetrit
derisa e shikon varrin nga lartë
varrmihësit lë të zbresin poshtë
nga një stinë n´tjetrën
s´rritet më liria
që po ecën mbi kukëza
në qoshet e Kosovës
lojërat me litar u bën përditshmëri
toka shitet me çmim të lirë
askush s´duhet teprua me hijen e vet.
PARABOLLA E KTHIMIT
Mbrëmë e lodha detin me fjalë
sa i ftohtë kthimi i Odisesë
mbi ujin e verdhë
Më kot po pret oborri im
që anija t´i avitet portit
është e mbushur me figura të rënda
Në rrugën time të pafundme
ka mbetur sall hija e pazbërthyer
edhe kthimi i mitit për Itakën
ngjau në kthimin e parë
nuk i ndëgjuat britmat tona
ishin që ta dini se jemi gjallë
Në rrugën e kthimit më të shkurtër
malli lë ta bren terrin
para se të gdhijë e nesërmja.
0 comments:
Post a Comment