Namik SELMANI: Me rastin e ditëlindjes

Përvjetor

Mollëzat dridhen
Kur heq nga muri fleten me duar si prushi.
Vihen në radhë
Hapa. gëzime, fitore dhe shkronja.
Fëmijëria
Më vjen si në një film këtë ditë shkurti.
Më rizgjohet nëna
Tek më përkundëte me duart e njoma.

Ku
Ta gjej burimin e Mëhallës ta thaj si kreshnik?
Ku ta gjej babain
Ta gëzoj pak me vargun e pashkruar?
Kjo ditë
Më ka bërë rapsod i një kohe me vrullim.
Mbase
Një djalosh që diku në livadhe plisin e bardhë ka harruar.
Më zgjohen pengjet
Lotët,
Pa kakarisje këndezi
E më bëjnë udhëtar
Që kujton ditët e largëta të tretura.
Kur dielli më puth
E qielli shiun në supe ma derdhi
Më duhet të ecja
Të vrapoja mes gurëve ndër thepa.
Kjo ditë
Vërtet po më deh me musht kujtimesh
E fjala më ngec
Si hala e peshkut të lumit.
Jastëkët e shtratit
Sikur mbushen me gjëmbacët e vendlindjes.
E me japin gezimin e pafund.
Jam bërë anije
Në këtë ditë me kaq tinguj jete
Ku
Janë shtuar këshilltarët e ylberet e ëndrrës.
Na bënë filozofë
Në kërkim të një të vërtete
Na bënë prijatar
Që duan të sjellim ditëve porositë e nënës.
Brenda fëmijërisë
Dhe gjyshërimit ngrej ura të larta vitesh.
Si një arkitekt
Që jeta i dhe ca diploma të reja
Ooo,
Ç ’qënka kjo ditë me aromën e vendlindjes.
Ku
Ti kërkon një busull magjike të fshehur në zemra.