pse pranverës i ndjej thonjtë, s’janë ata që mund të njoh.
As duart, si çengela, në cilën zemër do ngulen?
Lakmia e dilema, orën e mugët mbajnë shpirt!
Lermëni të mbetem ushqim lulesh në fushë betejë,
se mes veprash pa shpirt, - të vdekur lexuesit, autorët.
Heshtja do mbes murg, të ndajë falas akullore me retë -
qumësht e miklimet - flokë xhamash. Por u thyen të gjitha,
ikën e mizoria - dashuri që shkel e futet me rropamë!
Brirthë kërmilli di bullën e muzave, vulos kokat e reja
të kalbura shumë, thuase elbarozë s’paska kund Shqipëria,
dinjitetin të rrisë Svetozar Vukmanoviq, si dhjamë derri
në Tiranë që nis ndërresë të natës: - pill, Tiranë, poetë, pill,
kur kokakrimbat mbajnë hyjnore dhe hortenset e lashta!
Si s’ke parë lulekurvat të ujiten nga trishtilët nevrikë?
Mallëngjim qielli me baltë mendjeje të lirë që lejleku ik
e Mjeden tim policët më këputën, se retë janë plagët,
po gjaku është vargu i vrarë: - Poezi, sytë e pranverës
s’i jap asnjëherë, edhe po i shpikën 1000 herë shqiptarët!
0 comments:
Post a Comment