(Tregim me pak fjalë)
Ishin ulur pranë e pranë. Ishin zgjuar herët për ta kaluar një ditë pushimi buzë lumit.
1.
Gruaja shikonte bukurinë e atij mëngjesi mbi lumë: si e çanin rrezet e diellit shpatin e malit; si binin mbi ujët e artë të lumit, spërkatur nga një mjegull e bardhë; si e bënin lojën magjike e misterioze bashkat e lehta të mjegullës me valët e lumit; si krijojnë imazhe të pakapshme fijet e kallamishteve, drurëve dhe bimësisë tjetër rreth lumit, me përhumbjet e tyre, kësaj përhumbjeje zogjtë i bashkoheshin qetë-qetë me cicërimat e tyre. Pamjet ishin surrealiste, misterioze e magjike njëkohësisht.
Burri kishte mbyllur sytë: dukej se e sfidonte këtë bukuri dhe gruan që ishte magjepsur nga pamjet mëngjesore. Mori frymë thellë. Nuk dëshironte të dinte në ishte mëngjes apo mbrëmje, nuk dëshironte të dinte për nocionin kohë, madje e shleu fare, ashtu, symbyllur këtë rrjedhë reale të kohës nëpër sekonda, minuta, orë apo ditë. Kohës ia jepte kuptimet që dëshironte: i shtonte asaj të tjera atribute, ia hiqte ato që njerëzit e ndanin në sekuenca, në minisekuenca, në rrjedha epokash... I pëlqenin vetëm përsiatjet e tij, ashtu në kotullim. Mendonte se si do ta shkruante një Doracak për Kohën pa nocionin e saj.
- Zgjohu e shikoje këtë mëngjes. Njëherë në jetë e sheh se ç ‘pamje ke, se 'mistere fsheh brenda vetes.
- Më lë të qetë. Të ftoj edhe ty t'i mbyllësh sytë e të përsiatësh për kohën jashtë vetvetes. Janë mistere më magjike se ato që ti i sheh.
Lumi ishte i qetë, i patrazuar.
2.
Vazhduan ashtu tërë ditën: pamjet këmbeheshin njëra me tjetrën. Mjegulla e bardhë u hoq vetëm kah mbrëmja. Mbi natë erdh një mjegull e zezë, sterrë.
Burri i çeli sytë vetëm kur ra errësira e mbrëmjes mbi tokë. Një errësirë e plotë, meqë nuk kishte hënë as dritë yjesh. I ngjante pamjes së ditës, kur ai gjendej në përsiatje.
U nisën.
Si ta gjenin rrugën deri në shtëpi?
- Më ndiq mua, - tha gruaja.
Ajo ecte sipas ritmit të lojës së mjegullës që e kishte parë mbi sipërfaqen e dheut.
Burrit iu duk që koha u shthur, iu kthye realitetit. Kishte humbur ndjesinë e hapësirës, kur iu kthye nocionit kohë. Lumi po turfullonte tash nga ujërat. Ishe shqetësuar. Koha pa hapësirë qenka një univers kaosi. I dëshpëruar, zuri ta kapte dhimbja. U ndal të merrte frymë; në këso rastesh, gjendet ai Çasti i Artë për ta shfuqizuar Doracakun e tij, të shkruar përmes përsiatjesh, pa germa. Atëherë e kuptoi që duhej ndjekur Udhëzuesi i brendshëm, i lirë, për ta mposhtur ndjesinë e humbjes së energjisë, ndjesinë e zhgënjimit dhe të vdekjes shpirtërore. Thyerjen e vetvetes në kohë.
- Ç'po më trazon ky lumë, me këtë zhurmë të mbytur e të rëndë, si frymëmarrja ime, - tha burri.
- Lëre lumin të qetë. Lumi shkon rrjedhës së vet, krejtësisht i qetë. Por ke dalë ti nga shtrati yt. Merr frymë ashtu si pranë lumit...
- Unë po shkoj një rruge tjetër. Këndej, kah po më çon ti, me lojën tënde, po e ndiej veten keq. I gjeta shenjat se kah duhet të ec. Shihemi në shtëpi.
I vinte habi, si nuk e humbiste gruaja drejtimin e saj?
Ishte një udhëzues hyjnor që i erdhi në ato çaste, si zë i kërkimit brenda vetvetes. E kërkoi dhe ai u shfaq.
U gëzua si fëmijë.
(7 shkurt 2021)
0 comments:
Post a Comment