Cikël poetik nga Musa Jupolli

 BACË

Bir kolos i truallit arbëror,

A tdhetar në altarë Shqipërie,

C ili arriti të prekë diellin me dorë,

Ë shtë krenaria jonë e simbol pavarsie.

A s'është Adami i parë n'Bibël e Kuran

D ritë e vetme në shandan dardanie

E rrësirën e natës njëqindëvjeçare çan

M isionar i kombit, flamur e themel lirie!

D amarët tokës mëmë ia shterën

E gjarpërinjtë me gjak s'u ngopën kurrë

M ojsiu çau detin me shkop magjie

A demi ynë robërinë e theu si burrë!

Ç erpik s'lëkundi para asnjë krajlie

I pari ndër të parët u shkri kandil lirie

T 'jetojmë ne bacë, se ti, s'vdes kurrë.

Marrë nga libri me poezi të poetit llapian, Lumni Nimani, me titull,

"Mall e dashuri larg Arbërie".

Prishtina ime! ~

Prishtina na lindi n' emër të gjeografisë,

n' literaturën e ndaluar shekuj me radhë,

Aktorë: Komedinë në skenë fshehurazi,

poeti unë n' aromë jete me shpresë thash

Ulis në rikthim është!

Prishtina ime!

Veç me lotët do të krijohej një lum (Ë) , lumi ynë.

Lumin na e shkelën, shkelën mbi lotët tanë,

Pranvera më nuk vjen, edhe zogjtë qajnë

për muzikën tënde lum-loti i kryeqytetit tim!

Prishtina ime!

Aty në kopshtin tënd një vashë e bukur,

Zonjë qytetare, elegante, pamje Hyjnore,

në shpirt mban ëndrrën tënde të bukur,

në qiellin e kaltër shpresa e humbur!

Prishtina ime!

Lum (Ë) -loti im kush ta zëri frymën?

Pema ka mbet në vetmi e vetme është,

dhe ka frikë se të gjitha shoqet ja kanë pre!

Poema ime, lumi e pema qajnë me lotët e mi,

Teatri ndihet i vetmuar në kohë të sotme!

Dielli dhe Hëna

Nuk perëndojnë asnjëherë

Kur Hëna përshëndet Diellin

Një vallëzim i lehtë

Me nota t’ Atdheut

Ora e zgjimit afrohet

Për një Rilindje të Re

Bukuri e egër me lule natyre

Vend i shenjtë i Gjergjit

Kur Dielli përshëndet Hënën

Arbëria shikohet nga Qielli

Në Atdheun e shqiponjave

Ka vetëm një BESIM

Dielli dhe Hëna

Nuk perëndojnë asnjëherë!

Në kuvend fjala matet

Dy fjalë mjaftojnë

Dhe peshojnë më mirë

Se një gjysmë jete

Gjysma tjetër është roman

Që duhet të lexohet

Një komb nuk “mbytet” me pushkë

Hiqja librin, ai “mbytet” vetë !

Vij dhe shkoj

Udhëve pa emër

Sa herë që udhëtoj

Nata e atij viti më flet

N ‘atë vit, n ‘atë natë

Qielli dhe Dielli

Qielli lotin, Dielli dritën

Një lutje për shpirtin tim

Mes varreve të krushqve

Që s’kanë emër, as datë, as shekull

As lot nga të bukurat vasha që hi u venin

Faqeve të buta, e me lecka të lara me djersë !

Pa letër, pa laps

Me vete mora gjuhën e plagëve

Evropës t’ia mësojë emrin tim

Dardania e diellit tim

Sa herë që po vij këtu

Një plagë më shumë po ta shoh

Vetës i bëj pyetje

Ku e ka burimin ky lot

Që nuk mu sherr kurrë ?

Sot,

Sikur të flisnin heronjtë?