Prend BUZHALA: MOS U MERR ME POLITIKË

(Ripublikim: çast anti-lirik)

Ç't'u ka tekur të merresh me politikë,

Politika s'është për ty, është një thikë,

ti s'di si ta krijosh një fytyrë tjetër që e kënaq publikun,

që di ta shkrijë çelikun,

dhe i do gënjeshtrat e ëmbla, mashtrimin e bukur.

Kjo fytyrë që e ke, nuk bën për publikun,

sepse e thotë të vërtetën,

eh, të shkretën,

e nxjerrin në Pazar të zi

zi e më zi

dhe lozin me të si të ishte kukull.

Mos u merr me politikë,

do ta shohësh se si mediet gërmojnë nëpër zorrët tua,

nëpër të pëgërat tua ata marrin erë,

e njerëzit zënë në thua,

e askush nga era e keqe nuk di të ikë,

janë si qentë që nuk u marrin erë luleve në verë.

Gërmojnë e gërmojnë nëpër pleh,

pale a e gjejnë një kokërr grurë,

he ngrënçin gur,

dhe drita e diamanteve të shpirtit tënd i verbon

e nuk shohin, as ti nuk i sheh,

gërmojnë: ti si ecën e si frymon,

para njëzet vjetësh ku ke qëndruar,

cilën fjalë para lufte e ke thënë,

si ke ecur nëpër diell e nëpër hënë,

dhe cilat mendime në kokë të kanë vluar,

i sheh si pas të pëgërave tua vrapojnë

se nga to ata jetojnë.

Mos u merr me politikë,

Mos u bëj i ligë!

E ti prapë, as nga Beteja Përfundimtare nuk heq dorë,

e ajo s’është asgjë tjetër pos një metaforë

si stoli e lirisë dhe e robërisë.

Ti thua: ekziston kjo betejë,

ekziston Bota e Mrekullisë,

për të shembur gjithçka pa vrarë njeri.

Thua: ekziston Kjo Botë Harmonie,

për mua e për ty,

ku për njeriun nuk ka kafaze, kufizime e zinxhirë,

Botë e Pavdirë.

Ekziston,

ku Evropa do të heqë dorë

nga thurja e kafazeve për njerëz e kombe e lule,

e gjithçka frymon

si rruzullim drite me kurorë,

ku do të lindë një Londër e Re kundër përgjakjes nëpër kufi,

ku s'do të jenë nëpër botë shqipëritë

jo më për t’i copëtuar ujqër e lukuni,

mbasi më nuk kanë se çka të copëtojnë,

as të mohojnë,

ku një Paris i Ri me Versajë të Re

nën qiellin pa re,

do të heqë dorë nga politikat që përgjakin popuj,

pa të përgjakshmen rrëmujë,

ku një Uashington i Ri Ëndrrën Amerikane

do ta bëjë Ëndërr të Kombeve të jetojnë të lira

siç është më e mira.

Kështu ti thua.

e mua

si cytje,

më mbetet vetëm të shtroj pyetje:

e kujt ishte toka përpara që të lindte njerëzimi?

I kujt ishte gëzimi përpara që të lindte mjerimi?

Kush na i dhuroi kufijtë dhe luftërat dhe përleshjet?

E cila mendje i krijoi mosmarrëveshjet?

Na mbeten kujtimet për Atdheun: si e krijuam Pavarësinë,

kush punoi e kush nuk punoi për të,

na mbetet t'i kujtojmë Të Parët tanë,

çka lanë e çka thanë,

në heshtje, pa zë,

ta kujtojmë besimin e fortë që e patëm dje: për lirinë,

ku janë të vdekurit e panumërt dhe pa emra e ç'ëndrra patën,

e si në dilema u përplasën.

Dhe ende Toka e Lirisë na qëndron larg.

Nuk na lejojnë ta shohim.

Ende as nuk e njohim.

Ndoshta na mbetet ta shohim nëpër sytë e fëmijëve tanë.

(Prend Buzhala, 23 korrik 2019)