Kujtim STOJKU: Cikli poetik "ANKIMET E GJINKALLËS"

PLOGËSHTI

Në një gjendje plogështie ku imagjinata është topitur,
Tërsia e veshur me dijen ngacmon reflekset,
Heshtja si ajo e nuselaleve që kërcejn` n`mëngjes mbi çati,
Sapo del dielli pemët shtriqin degët me gjethe.

N`këtë gjendje shpirtërore, liqeni është një zhargon i rëndomtë,
Pasqyrimi i qiellit vështrimin e tij në thellësi bredh,
Bari i lagur me vesë, mëllenjat që këndojnë rreth e rrotull,
Si qelq i thyer, përfytyrimi për çudi këtu ngec.

Truri me vështërsi hap arkën e artë të kujtimeve,
Vitet e shkuara i sheh si një njollë e largët,
Ecje tutje - tëhu ku dështojnë mendimet,
Përsëritje n`mes mushkonjash, dhe njerëzve gjuhë gjarpër.

Shkelim mbi barin e gjelbërt dhe atij i marrim frymën,
Fjalët copa - copa mendimin e heqin zvarrë,
Pështyma e gjarpërit është e bardhë, ndryshe ia shohom ngjyrën,
Injoranca pamëshirë dijen e var në litar...


FRUTAT E AMSHIMIT

Nëpër pemët e krstalta kam vjelë frytet e kaltra,
Etjen e kam shuar duke thithur rrënjët flakëruese t`vetëtimës,
Tingujt magjepës m`rrëmbenin duke më bartur hapsirave,
Retë shtëllunga - shtëllunga rrugët e emigrimit nisën,
Ndryshonin formë duke ikur përmes shkreptimave.

Eteri, padukshmërisht përçon magjinë e tingujve,
Vesa, ia ndryshon shijen buzëve të thata të verës,
Rrezet e dritës plot afsh përkdhelin petalet e luleve,
Pushojnë në tokë të qetë si në shtratin e martesës.


MBRËMË

Mbrëmë, nata erdhi si përherë,
Reklamat këndonin me gjuhën e dritës,
Pemët zgjateshin papushim,
Nëpër vitrina manekinët buzëqeshnin,
Duke folur me buzët ngjyrë dylli:
-Këtu ndalohet duhani,
-Të lutem mos pështyj.
E nesërmja,
Do t`flasë gëzueshëm me gjuhën e diellit,
Se do t`zbulojë shtigje të panjohura,
Se si disa kombe janë në lulëzim,
Kurse kombi yt si endecak nëpër botë shkonka.
Edhe gazetat, janë bërë gati nësër të marrin rrugët,
Një tjetër gjë do t`shkruajnë për të na hapur sytë,
Kërkesat dhe lutjet e djeshme kanë rënë n`vesh të shurdhët,
Ashtu si deshën na panë,
E na karfosemi se i shërbejmë kombit me vetmohim…

SYTË

Netët e errëta m`kan` deformuar në shpirt,
Sytë në ngjyrë të zes m`i kanë kthyer,
Unë përmes tyre kërkoj gjithmonë dritë,
e cila një ditë ka për të rrëzëllyer...

POLITIKANËT

Fjalën e parë që ata thonë është predikimi i demokracisë,
Me vështrimet e tyre si të gjarpërit praktikojnë hipokrizinë.
Në ato që llomotisin asnjë presje nuk u besohet,
Për gjitha këto s`u skuqet fytyra, n`mes popullit futen duke hingëllirë.
Ata e dinë se kujtesa publike është shumë e shkurtër,
Sillen n`këtë mënyrë sepse e njohin psikologjinë e turmës.
Para zgjedhjeve ata janë lajkatarë,
Pas zgjedhjeve bëhen të gjithë psikopatë,
N`fushatë elektorale shpjegojnë se si do t`jetojmë në parajsë.
Pastaj, kur vijnë në pushtet, na shtypin, na vjedhin e na rrjepin,
Si në lashtësi si skllevër na shesin në pazar...

ANKIMET E GJINKALLËS

Nën hijen e manit dëgjoj ankimet e gjinkallës,
Që asnjë minut` s`pushoi në këtë stinë të verës,
N`vjeshtë uji i përroit është i ftohtë, era t`pret si shpatë,
Ndërsa shikojmë perëndimin e diellit nën këtë zukamë,
Ca hije pas nesh zgjaten e përdridhen asnjë çast t`qetë s`na lanë.
E, vazhdon gjinkalla nëpër degët e manit t`ankohet vazhdimisht,
Zukama e saj sot është në gjuhën e atyre meshkujve t`vetëquajtur burra,
- Këtë verë, - u ankua ajo, - rrezet e diellit kanë bërë tradhëti,
Lashtësia fle e qetë nën dheun e kafët,
- Unë ankohem dhe këndoj, se kur ata pinë lëngun e manave të zier,
Bëjnë politikë pasi kanë fjetur me kurva…

NËN PIKUN E ZHEGUT

Nën pikun e zhegut shikoj akrepat e orës,
Fryma t`merret nga zagushia, djersa pikon pikë - pikë,
Më n`fund do të jem i lirë nga idiotët,
Ku palmat harmonizohen me erën,
E unë nën hijen e tyre pushoj e mendoj i lirë.
Mbështetem nën një pemë, çlodhem i zhytur n`mendime,
Eci buzë liqenit duke parë mjellmat dhe rosat që lahen me gëzim,
Kur bie errësira, barin e gjelbërt e lag vesa aromatike,
Një pëllumb i fshehur n`mes degëve, befas i bie telefonit tim…

UNIVERSAL

Fantazia si produkt i mendjes,
Shpeshherë natyrën dhe universin mbështjellë,
Gjithçka dallgëzohet me valët e shpirtit,
Deduksion logjik, për t`zbuluar mistiken e fshehtë.

Shpirti Pitagorian së pari u marros pas numrash,
Sa duke i mbledhur ata shkruante emrin e vet,
Kur lidhen bashkë ata marrin frymë,
Shpirti dalldiset e fluturon mbi re.

Ekuacionet kanë tinguj t`magjishëm se janë melodi e engjëjve,
Hapësira përshkohet nga tingujt universal,
Ëndërrimet përditë e më shumë përshkojnë materien,
Imagjinatë që përfshin edhe trupat astral.

Truri është lëndë e prekshme nën mbulesën kockore,
Prodhon figura t`paparashikuara në abstraksion,
Të vërtetës gjithmonë sa vjen dhe i afrohet,
Përtej hapsirave boshe me qetësi po shikon.

Dyzim dallgësh n`mes shpirtit dhe ajrit,
Përshkohet me flakërimë nga rrezet e diellit,
Kaltërsia e detit, n`qiell njolla t`murrme mbesin,
Shenja qiellore që flasin dhe asnjëherë s`heshtin.

Oshëtimat e detit dhe bubëllimat e qiellit,
Shqiptojnë ëmbëlsisht emrin tim antik,
Shpirti misterioz hijshëm po e dridh telin,
Fluturon anekënd si pëllumb i lirë.