TROKITJE.E humba dritën
humba...?
Dhe ditën, në freski
errësirash
më hidhte kthetrat!
Penelin tim.
Dëgjoj..., tek troket
shiu...!
Në furinë e shkarkimeve
dhuronte
imazhet e rëndomta
dita...?!
Pa çmim, tretur
Imazhit
natyror dhe unë?...
Si një mbishkrim
i soditur dhe
i vetëm, më arnonte!...
Shpirtin.
RUTINË JETE.
Ujëvarë e shkurtër
vitet...!
Kërrusur dhe thyer
rrugëve
që nuk mbritëm
u rritem
në shuarje drite dhe
udhëkryqet...!
Pa semafor.
Një trupi i ngurtë dhe
i ngushtë
mbetëm, të shtrydhurit
e jetës
pa analizë pa një
sistem optik
mes ngjyrave:
Pa përshtatje syri
përmirësimet mbetën!...
Akromatopsisë.
Hijet... gri konkuronin
hijeve të gurta
përplasen dhe thyhen
gurit..?!
Dhe Ne, arkitekturave
zbërthyer
mbi mendimet e tyre
udhëtojmë
vlerave, pa përjetësi.
Përjetësi, ndertimore ?! ..
Çatia e botës
e zbërthyer për ne
mbi mëshirën e gjithësisë
mbuluar
shtrinim programet
pa ngrohtësi
drite dhe drita njohjeve na ftonë...?!
Depërtojmë
në urin e zbehtësive
ku në hapësirat
e dritës zgjerohet volume
ndërsa Ne…!
RRitemi dritareve
shkulur aty
ku digjen njerrëzit dhe
portat e pritjeve:
Të stërgjatura, bisedave
ngjeshur dhe
shpatullat, mbështetur
shtrengatave
stinore lëshoheshim
jo si pika loti
mes strehëzave, pa njeri tjetrin
vrisnim
Çdo mendim!...
Vetmive rritej mbi një
shikim
të nxirë si… mbi filxhanin
e matur
vështrimit të fallxhores
shkulur
në thellësi të errësirës
së kafesë, aty
shpërbëheshin, mendimet?!
Si flokë
të shpupurisura, hallakatur
zgjimit
shkarkoheshin si një uri
e vështirë
në brishtësi bukurie
kohës, i qëndrojmë.
ZBËRTHYER SHPIRTIT.
Sërish, cigaren
sfrytëzoja
lodhur mendimesh
fshija
c'do gjurmët…?
Tymnajë
si mbi dizajnet
zgjatonin
udhët dhe lartësitë?!...
Amorfe dhe
ngjyrë, katrani
si nikotina
mbi thithjet, pasionante
gullcim
hidhërimesh, shtrydhjeve
blej dhe
bluaj... qëllimet?!
linim
stampuar në përcaktim
të shijes
e hidhura, më mpin
gjoksit...!
Të shtrydh… buzët
pa ngopje dhe
e panjohura, oxhak po
nxinim
dritaret e shpirtit
shqyer!
Pranonin, aty ku ndjeva
paradoksal
empirizmin, cigares
e shova e
shtrydha, mbi rrudha
buzësh..?
Vërshonin dhe
alternohen
vështrimet e etjeve
pritjeve
të gjata, si shekuj
ngricash dhe
thatësirat, na iritonin
meditimet
debateve të heshtura
mbanin, rrëfim:
Tymnajash, dëshirave
kombinimet
hijeve linim, liçencash
gërshetonin
lotit qiellor derdheshim
si rrëke
përlotur, faqeve tona
kilometrazhi
i jetës vrarë, mbi kuptim
megrime
shpirti, "parajsave"
hunbur
do t' gjejmë, kristalet
e thara
lotit që thahej, jeta
dhe jetës
gjenim një pjatë
të zbrazur
mbushur trajtime
dhimbjesh!
Përditësisë, ndezur
zjarre
mundimesh, na rezervonin
relaks
zbërthyer, në lot
të lotit?...
Sa shumë, lidhje që
nuk e thanin
Udhëve tona veç
e zgjonin
në gjurmë tymnajash
tharë!...
Mes plagësh si
një jetim!
I përfolur, vetmisë
jetë
të rrokullisur dhe
fjalët...?!
Bluar, "besim" në
përmbajtje por
grindavece..! Mbi zbërthim.
IMAZH I HESHTUR.
Imazhi i heshtur
lodhjes jam
natës, shëtisja
ëndrrat...!
Udhëve, dhimbjesh
mjegull rrin
peshuar, në mes heshtjesh.
Krahë pushtuar
na qëndrojnë dhe
mendjes, psheretima.
Hijet, e netëve
na gdhijnë, në shpirt
të lodhur
shpirtit...?! Soditur
në mjerim dhe
ndjenjash, kërkoj
kujtimesh
thyer... dritës, na zbojnë
si mund t'i zboj
kujtime që mërgojnë?!...
Dhe rritet
ndjenja, si mërgim dhe
dhimbja?!
Meditimit. Dhimbjesh
pohojmë
dhimbjesh... dhe ti
si valë
e kthyer, bregut.
O valë e detit
në thesar, shpirtin kuiz
ma zbraze.
Zbrazur...! Guidash
dallgësh
po më ngjit dhe kacaviresh
mjegull.
Ngjitem e ngjitet
kaltërsisë
më vjel si yjet, natës.
Natës...?!
I vjelur reflektim
si deti im
përplasjesh, mbrita
gjer në agim
dhe dielli, mahnitet.
Aty, e zgjoj
aty...! Më zgjon
dhe Ty
të zgjoj dhe na rizgjon
ndjenjash
unazë ylberi.
Ashtu të mbaj si një
kujtim
të thyer... dritës!...
Andjejmë... gëzim...?
PA NGROHTËSI.
Asnjëherë nuk i besova
Dimrit!...
Zbrazur, furtunave
thinjur
dhe mes zhgënjimesh
mbetur
si gjethe e rënë
provokimeve të stinës!...
Vjeshtak?...
U mundem, mes flladeve
të lehta
rrëzuar na përkundin
shpirtin
si ta përkund?...
Mes bukurisë që shuhet dhe
shkundet
iritimitetit, bluanin
shqetësimet?...
Edhe ato përmasave mbi
tronditjet
tretur, si qirinjtë?!...
Ngulur dhe
varur shandan të lartësive
derdhur
si stalakmitet dhimbjeve
të kohës mbi
dhëmbë të acarta
nguleshim
dhe zbrisnin...! Thikat
na çanin
shpatullave të kohës dhe pse
ngjeshur!...
Në dashuritë e tkurrura
të jetës
të pafuqishmit, trumcak?
I zhgryer
i humbur… lëmoshës dimërore
zbërthyer
më kujton!...Kohën e afërt
të artën
e flladeve vjeshtake zbrazur
natyrës!...
Si gjethe, e artë më vjen
dhe na vjen
jeta...? Në hijeshi të zbehur
na humbet
larminë e ngjyrave
dëgjenëronin
bukurisë, mbi fisniken!
Kjo bardhësi
dhe pse na tkurr, dimrit
dhe Ti...?
Pa qetesi, përkulur
dimrave
lulen kërkoj, mes motit
të ftohtë
më mban, shpresat?...
Si lule bore
durojnë, stuhive...?
Ditët tona
të plakura, të pleksura
në dritë harresash
dhe kjo bardhësi që na mbulon!
Si netët e gjata
të acartat në duar shtrënguar
spirancat...?
Thellësive detare mbyten
me stinët !...
Nuk njohin menaxhimin
e dimrave
dhe pse u mbuloj më
zbulojnë!...
Acarët, tretur Pranverës...!
Do ti ftoj.
0 comments:
Post a Comment