Fjala e poetëve për tërmetin e djeshëm

 Çun LAJÇi

Shqipnisë sime t'luhatun

Kur dridhësh ti
Ne s'bajmë gjumë Shqipni
Se tutemi po vdes
E rrajë jetimash mbesim
Të duem edhe kur vërshehesh
Ujnash
Edhe kur digjesh
Zjarresh
Edhe kur mallkohesh nesh
Kur luhatesh
Dridhësh e përkundesh
Termetësh
Si zogj t'futemi n'gji
E lutemi
Vetëm ti t'mos vdes
Ne
S'bajmë gjumë kur ti dridhesh
Se veç Ty t'kemi Shqipni.

Vasil TABAKU

SHQIPERIA IME
Zemrën
Mbaj në dorë

Veshur
me puthjet plotë dritë
Dhe qiellin e lart
Bër prej ënderrave të tua
Shqipëria ime…
Rend
Përms shpresave të ndezura
Nëpër shpirtin e bukur
dhe rrebel
Ku shpresat
Mbjellë si pemë
Celin lulet
Dhe zgjasin përqafimet
Nga degët e brishta
Ku unë përhere
Jam ndjerë i yti…
Unë biri
dhe bija
Ati
dhe nëna
Unë madhështori
Dhe i fuqishmi...
Une zëri yt
Thirrja jote
Kënga e bukur e dashurisë
Dhe britma e rrevoltës
Zëri i fiteores
Gjaku i luftrave
Me diejt
Brenda kraharorit
Dhe brohorimën magjike
Të yjeve…
Shqipëria ime
Fisnikja ime
E mira ime
Dashuria dhe dhimbja ime
Puthja prej zjarri
Malli prej nëne..
Endërra prej fëmije
Dhe përqafimi prej grujeje
Shqipëria ime,
Dheu im shekullor
Gurët e thinjur
Rrugët plot jetë
Jetojnë brenda meje
Marrin drit=
dhe forcë
Bëhen e sotmja
Dhe e nesërmja…
Buzeqesha prej hëne
Dhe krahët e përqafimit
Hapur madhështor
Si një horizont…
Shqipëria ime…
E dua rendjen tënde
Nëper shekujt e përgjakur
Plagët e tua,
burrat e mëdhenj
njerzor dhe heronj
jetën e tyre
ta bëne dhuratë
ndërsa shkonin
krah për krah me vdekjen
të matroheshin me Lirinë…
Shqipëria ime,
Dashuria dhe drita ime
Zemra dhe ëndërra ime
Ndër duar,
Kam plagët e qindra viteve
Një gjerdan trimërie
Qendisur me të kuqe…
Shqipëria ime…
Me flamurin
Bërë
prej buzeqeshjes sonë
Rend neper shekuj
Kalorse e lirisë
Përmes qiejve
Mbi rrufetë dhe vetëtimat
Mbi të gjithë zjarret e yjeve
Me një diell të madh
Mbi supet e brishtë…
Se unë pa ty
Shqipëria ime
Nuk jam ky që jam
Se ne pa ty
Shqipëria jone
Nuk mund të jemi
kurrë shqiptarë …
Se ne me ty
Shqipëria ime
Perjetësisht
Fitojmë mbi shekuj
Dhe njëqindvjecarë…


Ramiz Kuqi Norvegji.

JEPNI PËR NËNËN

Ajo rri buzë detit
Kafshon dhimbjen nën buzë
Zgjuar rri sypërlotur
Koklarta ime
Ti nuk je vetëm sot
Në krah Dardanie
Iliride
Luginës së harruar
Nga njeriu e Zoti
Jepni për Nënën
Që rri kryelart te deti!

E MËRKURË

M’u ka lidhur fjala nyje në varg
Që s’del nga gëzhoja e natës
Që mbeti mbrëmë
Si statujë
Një zë fëmije nën rrënojë betoni
Një nënë lot nëpër rrugë
Një kolonë e gjatë nëpër autostradë
Dy duar drejt kufirit, ah ky kufi
Dy ëndrra fluturojnë drejt këtij qielli
Të murrmë me lot si shi
M’u ka lidhur fjala nyje në varg!

E FTOHTË
Nata
Që hyri tinëzisht
Në lëkurën time te hollë
E
Deti u dridh
Shpirtit iu shemb
Buzëqeshja në mesnatë
O det i derdhur mbi tokën time
Që m’i gjakose ëndrrat
Vajin e fëmijëve
Lot
Mbi sy nënash
Që vështrojnë qiellin e hapur
Nata...

Angjelina KRASNIQI Gjermani.

MOJ NANË SHQIPËNI
.
Shpirti i tokës t'u paska idhnue
kapakët e dites i hape t'u dridhnue,
për t'marr nën dridhma një komb t'tanë
paske thy e vra dhe t'pafajshëm, nanë!...
.
Pse si hodhe këto dridhme n'bjeshkë,
do shkundje pak gjethet si në vjeshtë,
pse s'i hodhe
mbi judët e kombit t'mbledhur n'tufë
që e dojnë vdekjen tënde dhe pa luftë!...
.
Kur shpirti t'dridhesh ty moj nanë
gjithë fëmija t'rrethojnë nga katër anë,
një gjak, një flamur, gjuhë shqipërishtë
vet arbër katërcipërishtë.
.
Kur t'i ke t'luhatme, dhridhje,
t'qara dhe gjëmime
dhe trupi t'dhembë,
gjithë kombi ynë ngrihet në këmbë.
Dhembjet tua me t'i prek oj Nanë!...

Ulku Bardh

DHIMBJE KA ATDHEU

(Tërmeti 26.11.2019-Shpipëri)

Atdhe ... edhe unë jam me ty
Në këto çaste të rënda jete
Ca gërmadhave me stuhi...
E ca peng ndjenjën e shpirtin e vrarë
Me zemër të plagosur, loti gjak në sy
Sikurse ashti me mishin ngjitur...
S'ndahet dot edhe i lemeritur...
Bashkë e mdajmë dhimbjen ne të dy
Si: Dardani, Iliridë, Çamëri, Luginë e Malësi...
Në këto çaste morti,të gjithë janë me ty
Pezëm në shpirt e lot ndër sy...
Si: arnautë, arvanitë dhe arbëreshë
Globit mbarë edhe mërgimtarët
Në zemrat e shqiptarëve sot Dhimbje e madhe po resh...
Për të dashurit tonë që s'i kemi më
Ah, dhe gjyshja n'flijim për nipin e saj!
Në këtë prag feste, me karanfila te zinj
Flamurin në gjysmështize do ta mbaj'
Për shqipen që loti syrit i varet litar
Se vëllau me vëllanë që shihen n'kalvar...

Kujtim STOJKU

ORË E LIGË

Me shpejtësi eterin e përshkruan lajmet e hidhërimit,
Nuk ngatërroheshin në ditën e re që po lindëte,

Çfarë zhurme e tronditi kështu ajrin?
E më pas flamurin e vdekjes do të ngrinte.
Dielli lindi i zymtë si një rruzull i përgjakur,
Pa rreze duke ngjyrosur çdo zemër me mërzi,
Derisa më në fund të gjithë e kuptuam,
Sa dërrmuese ishte kjo fatkeqësi.

Dielli i ngrysur si një sferë e përgjakur po lindëte,
Pa rreze duke ngjyrosur çdo shpirt me trishtim,
Burrat varnin krenat e bluanin me mendje,
Për kohën e palindur,
Dhe fatkeqësinë që erdhi në këtë errësirë.
Vështrimi gjithë frikë ishte kthyer nga bregdeti,
Ku dallgët vrumbullonin duke kuis,
Si në një pasqyrë magjike hamendësohej tmerri,
Dukej më i egër seç ishte, e me të zezën ishte lidhë.
 
Shpirti na u dridh n` këtë natë të frikshme rrokullimë,
Ku nëpër natë shpirtrat thërrisnin njëri – tjetrin,
Kur zbardhi dita diellit rrezet i ishin prish,
Mbështjellë me mantelin e hirtë të natës,
Vegime hijesh në triumfin e kësaj ore të ligë...

Tiranë 26.XI.2019.