Grigor JOVANI: Cikël Poetik

LETER

Vazhdoj të jem aktor i keq, që e hutojnë
dritat e skenës.
Flej mbi çimenton dhe asfaltin që djeg,
si i pastrehë.
Më ha përbrënda vetmia. Ky krimb
nuk të thotë asnjëherë
“mirmëngjes”.
Histori e përditshme…
Këtyre netëve, kur heshtja dhe mendimet
më mbytin,
skicova mallin tim
dhe ta postova.

VALIXHJA E HARRUAR

Valixhja e harruar në një cep të stacionit,
tani që të mbulon heshtja dhe errësira,
ke frikë,
ashtu si gjahu nuk ndjen më gjuetarin,
duke e ndjekur.
Valixhe e paudhëtuar!
Ndërsa të zbojnë dremitjen
trenat e pasmenatës duke fërshëllyer,
ndjehesh qysh tani
gazelë e vdekur.

TAKETUKJA

Ditët tona -
bishta cigaresh
në një taketuke.
U ndezën dhe
u shuan -
jetë që u harxhuan.
U bënë tym,
mbetën vetëm filtrat
dhe hiri ngjyrë gri.
Tek bishtat e shuara
buzëkuqi yt
si “lamtumira”,
në fyt më rri.
Zemër nuk kam
t’i hedh në plehra,
si mbeturina,
ato të uruara.
Kujtime që dhëmbin.
Një ditë mund të plasin,
mina të harruara.

WEEKEND

Do të doja të të ftoja të shkonim bashkë
diku larg
nga bota e betonit dhe e xhazit të çmendur.
Sytë tanë të lodhur,
si fletë tëzverdhura që i shkelin diku në një park,
ke për të parë si do blerojnë dhe do të gjallërohen,
pas nesh duke rendur.
Eja, të them, të shkojmë diku, qoftë dhe jo larg,
një e djelë dhe një kitarë do të na duhen,
asgjë më shumë.
Nëse shkojmë në det bëjmë zemrat varkë
ose lundrojmë bashkë me hënën,
tek bën kruazieret e vona,
në ndonjë lumë.
Eja, të lutem, të shkojmë diku! Jam mërzitur
weekendet t’i kaloj me gjumë.