Kasam Shaqirvela: KUR BURrAT LIDhEN ME BESA-BESË

Në përkujtim të 139 vjetorit të Lidhjes së Prizrenit

Si filli pashkëputshëm n’endje pa mbarim
Gjeni vetëbartet n’udhëtimin jetësor
Pandalshëm përvijohet labiririnthit
Dashuria me Fjalën e lidhur kurorë
Diademë i rri mendjes dhe shpirtit

Besa e jonë është ai indi në shpirt
Që lidhet pashkëputshëm me të
Dhe ajo lindi nga vetë Perënditë
Fryma hyjnore në te shndrit
Se është e shejntë si vetë Hyjnitë.

Në Malin Olimp ç’u mblodhën një ditë
Besën e lidhën që ta mbajnë breznitë
Fjalimin e mbajti të rrept si rrufetë
Mbreti mbi mbretër dhe mbi perënditë
Me skeptrin e artë në fronin përmbi retë
Amanetin për njerëzimin e la Zoti vetë.

Amaneti përcillej nëpër gjenerata
Ndër njerëz përhapej tamam sikur fe
Shumë popujve në glob iu dha urata
Rrënjët i lëshoi vetëmse tek ne
Brez pas brezi, në gjysh e në gjyshe
Me t’ndritur nipa e të hijshme mbesa
E Madhja, e Shenjta, e Jona, BESA !

Dhe burri hierëndë, me gjak shqiptari
Dikur herët, qysh nga mugëtirat e kohës,
Sikurse ia kishte përcjellur atij i pari
Ashtu ua përcolli edhe ai brezave trashëgues
Këtë diademë që në zanafillë të Hyjnive
Mbajtur përmbi krye nga yjet vezullues
Që nga Pellazgu, ai At i lashtë e i urtë
E deri më sot e këtu, tek babë Shqiptari
Gjeni dhe gjaku n’vetvete mbarështrues.

Mbreti Taulant, me dashuri, atë e zbatonte
Tek ilirë, dardanë, pajonë dhe maqedonë
Që kur në Lidhjen Molose, vetë, i ftonte
Jehona ngrihej dhe gjithandej përhapej
Udhëtonte mes furtunash dhe lemerishë
Një e kish në zemër, po edhe n’vetëdije
Binte e çohej veçse ndër ëndrra lirishë.

Fjala me Besë nuk reshte nuk ndalte
Gjenit i kërkonte ushqim në histori
Sërish gjakun e ndizte, zemrën e kallte
Me Besa-Besë të lidhun deri në Liri

Dhe burri hierëndë, me gjak shqiptari
Pirro i Epirit që nuk përkulej
Në Lidhjen Epirote, në një sofër,
Me vllezër të të njëjtit gjak ulej

Lidhjet vazhdonin nëpër mesjetë
Të lidhura me besën, mes veti, me jetë
Dhe Diadema qiellit ngrihej e shndriste
Sikur Dielli kur i jep dritë Hënës
Në një zemër dhe në një tru niste
Ishte vetë shpirti që donte e fliste
Lidhja e Lezhës lidhej për gjuhë e gjak;
Gjergji i Kastriotëve në të, ylli n’bajrak.
Vullnetin më të madh se mosha e kishte
Dhe amanetin më të fortë se vetë jeta
Vetëm kështu Shqiptaria mund të ishte
Dhe frymë të merrte padërpre sadopak
Gjersa i lindnën trimat e Rilindjes
Që Shqiptarinë e kishin Fe e Atdhe!
Mendja e tyre e kulluar si karat i arit
Shpirti i pastër kaluar edhe qelibarit
Dhe zemra gjakun ua kishte në vlim
Nat e dit punonin e thonin me dhimbje
Do ta bëjmë Shqiptarinë, këtë vendin tim!

Dhe burrat hierëndë, me gjak shqiptari
Ata djem nënash shqiptare, që ishin shumë
Atdhedashuria nga zemra u rridhte lumë
Kur zëri i Atdheut buçiste n’kushtrim
U mblodhën u turrën n’Prizrenin e Lashtë
Fjalën me Besa-Besë burrat e lidhën
Lidhja e Prizrenit diademë xhevahirësh
Atdheu dhe Zoti kështu patën dashtë
Shqiptaria u shtri në tokat e t’parit
Nga Guri Shpuem e deri te Molla Kuqe
Shqiptarët i kënduan, fuqishëm, Lirisë!
Shtylla kryesore ku mbahej e lidhej paria
Nga bijtë më të denjë që pati Mëmëdheu
Qartë shkruhej dhe i thuhej botës pa hire
Anekënd ku dhe vetë zëri timbrin e kishte
Një Atdhe, një Flamur, një Gjuhë ka Liria
Se, “Feja e Shqiptarve është Shqiptaria!”