Sinan Kërpaçi: Cikël poetik

SE TË PREKA

Det, u nisa pa të thënë,
s`i kemi dashur lajmërimet.
E sotmja më erdhi mbrëmë
edhe pse s`dëgjova “eja”,
se të preka, se të ndjeva…

Veç një gjë po ta kërkoj:
si me zor më jep pak ujë,
nga fundi pak rërë me baltë,
se kështu përherë nuk shkon,
ti poshtë e unë vetëm lart.

Pa më zhyt një herë, më zhyt,
atje, o det, atje poshtë,
peshqit, ngjalat t`i shikoj
tek s`të maten thellësitë.

E di që s`të kam mërzitur
dhe pse erdha pa të thënë
për pak ujë, pak ujë të kripur…

E sotmja më erdhi mbrëmë:
gjumi kur s`më kishte dalë,
gjumi kur s`më kishte zënë…

SYRI I BOTËS

Fjalët e tua më ftojnë për puthje
që s`kanë për të mbërritur si njëherë
të nxehta e të nxehta tek unë:
u besoj atyre si e madhe dëshirë
përzier me të madhen frikë realiteti.

Po të isha zog do t`i merrja në sqep
t`i shëtisja qiejve.

Do t`i mbaja në buzë si fije bari
dhe do ndërtoja me gjelbërim vetëm fole:
të rrinte vargu im në një çerdhe me zogjtë.

Jo, në puthjet e tua nuk do besoj më:
janë dëshirë që tani e tremb syri i botës.

Puthjen e parë e dhashë poshtë yjeve, në muzg
kur bota ime përreth kishte shumë sy,
edhe të sotmen s`do ta shfaq në diell
vetëm që Ty të të dalë frika.

FATKEQI I FJALËVE

Femrat më shpëtojnë si ngjala nga duart e shtrira
në orën që të bukurat m`i humbet e s`m`i kërkon vështrimi
për të ikur nazike, pa pendim në rrugën e moskthimit.

Shkojnë ditët e pak nga pak i humbas ato edhe në ëndërr,
s`i kam më pushtuese si më parë as te zgjimi,
por më bëhen uri e madhe për t`i kthyer pa urrejtje në vargje

sidomos inatçoret që luajnë këmbën për ndonjë shqelm
si xanxare të serta dhe s`kanë fare zemër asaj ane
të hapin pak vend në mbretërinë e tyre për fatkeqin e fjalëve.

SOT, VETËM SOT

Nuk erdha të fle në shezlongun e rehatshëm,
ti s`je dyshek, por gjumëzgjuar,
pagjumësia jote është që më josh mua,
erdha vetë i dytë të them e ta dëgjosh:
e kam një model me thellësitë e tua.

Dyshek nuk je, jastëk nuk je, e jo më kjo grua!

Sot je tufa me lule në dorën e saj,
dhurata e dekadave dashuri për ditëlindjen time,
tani sa do të hidhemi të dy,
tani sa do të mbytemi në dallgët e tua!

Sot, të paktën sot, ti nuk vlen sa kjo grua!

Kur e rrëzova nga gardhi në diell-lindje
nuk ia thashë me përgjërim fjalën “të dua”,
foli poezia: deti im je ti, notoj ose mbytem!

Të zgjodhi dhuratë për ditëlindjen time, o det,
ajo – dashuria e madhe, noti pash,
delfin, bretkosë tridhjetë e pesë vjet.

DASHURIA E PARË

Adhurueset e mia u shtuan shumë
në kontinentin ku kam shtëpinë
dhe në të tjerë.
Gjithnjë mendoj:
nuk është mëkati im, por i Atij
që pati kohë dhe më bëri kaq të ndjerë.

Tani as emrat s`ua mbaj mend,
kam filluar të harroj
dhe imazhet e dashurisë - lodrat në shtrat
sa them me vete: si duket erdhi koha
dhe s`kam më shpatulla ta ngre lart,
ta shëtis dashurinë në pesë kontinente.

Do t`i braktis të gjitha me radhë:
kontinentet e tjerë,
Europën ku kam shtëpinë, qytetin Tiranë,
do të mbaj vetëm atë, ku u lind .

NË NATËN QË IKU

Në ëndërr gruaja m`u bë pemë,
fjalët që më fëshfërinte te veshi
nga trupi i zgjateshin si degë:
tendë ku ndjehesha me fletë.

Herë-herë më dukej sikur dorën
e zgjatja te pema si kërrabë:
i mbaja, s`i lëshoja,
i tërhiqja nga vetja
ato degë-fjalë.

Në mëngjes mendja s`më punoi:
nga pema të bëja dy thupra
dhe të shkoja në skaj,
një ta mbaja për vete,
një – Asaj.

Dy thupra të gjata
s`i kthyem në shpata.

LAKURIQI I LALSIT

Vij verës të më zhveshësh me dëshirë si det
e të sillem i lakurqtë në pronat e tua
me dy gisht brekë.

Je ti ai që më zhvesh
si kulpra e krahut të djathtë:
një nga një m`i heq rrobat si det
mu te Lalsi më të dalë
dhe bëheni dy Gjinj
që më zhvishni me valë.

Mos e bëj vetëm kur të vij në breg,
më bëj lakuriq ku të jem
pa më tharë me rërë e diell,

lagur lërmë me dy gisht brekë,
mos më ter me atë fllad:
të kulloj më të dalë more deti me dy Gjinj!

KOHA KËTU QUHET BORSH

Është mëngjes, është drekë, është mbasdite,
e ndjej shumë, them: është koha ime.
Minutat e mëngjesit, të drekës, të mbasdites
i lëviz me dorë unë
fshehur pas fushës gjigante të orës,
jam unë që lëviz në Borsh akrepat e kohës.

Në darkë shtrij shezlongun mbi valët e detit
dhe sytë ia mbërthej të ndezurit me yje -
Borshit në stane: qiellit, kasolles,
vedrave me shkumë ku derdhte argjendin
e nuk mbytej hëna,

çobanëve, atij që ndeshej dhe fitonte me ujkun,
magjes me zemër lisi ku më lante nëna
dhe u rrita unë të më dashuroje ti
me një Jon brenda
që josh:
ditën jam unë që i lëviz akrepat e orës
dhe natën ti, ëndrra ime, o Borsh!