Arqile Gjata: DY POEZI

BALADA E FUSTANIT TË BARDHË…
(Mjer ai,ajo që humbet kujtesën!)

Sa herë qëmtoj brengat
më rishfaqet buzëqeshja
e asaj vajze...
Dikur,
me shpresë për të ndezur një zjarr,
nga goja e arnuar e kohës...
ëndrrat tona u copëtuan nëpër qiell.
Shpesh
një pikë loti të tretur
i dhuroj tek qetësohet e harruar
në varrin me Emrin e saj…
ngelur në sirtar këpucët e nusërisë
që askush nuk ia dhuroi.

***
Tani e shumë vite
vajza po fle,
hedhur mbi vete, nën rërën
e kripur të fshatit
fustanin e bardhë të nusërisë...
Para portës së kujtesës
nxitoj hapin e viteve,
më mbyt dëshpërimi i atyre ditëve
të asaj vajze të vrarë...
Me grushtin shtrënguar në zemrën time
përtyp lot, ende hetoj dramën e asaj vajze
të uritur për një gllënjkë dashurie!

Në Qytetin Ku Unë Jetoj

Në qytetin ku unë jetoj
dielli ecën njësoj si këmbësori,
tërheq ngadalë gjithë të gjallët.
Në këtë qytet
ndriçojnë eshtrat e fiseve antike,
veshur me këmishën e lavdisë…
të bardha, të ngrira si statuja!

Qyteti
lodhur nga këngët
mban emrin e fiseve antike.
Monumentet shpërndarë si kufoma,
flasin gjuhën e dashurisë
dhe sot, madhështia...
tretur nën gurë.