Po buzëqeshjen nuk e gjeta, as sot, askund. Thuase e ka vjedhur ndonjë kusar i natës. Thonë se, kur bie terri, ai zbret nga një zgafellë e cuditshme , dhe mbledh haracin e stinës. Njerëzit e kanë parë kur vinte , dhe kanë heshtur- ngase, thonë se ai, mund ta nxiste shiun dhe erën dhe mund të rrokulliseshin gur, drunj e shkëmbinj, përgjatë pyllit të madh.Aty ata kishin ngritur shtëpitë e tyre të vogla, mbuluar me rrasa guri.
Njerëzit, me t’i futur bagëtitë brenda shikonin a janë kthyer edhe kalamajtë në shtëpi. Mbyllnin dyer e dritare , ndiznin një dritë në oborr, në korridor dhe ata dëgjonin ndonjë përrallë nga halla Lazime, e cila ishte martuar pa dashuri ne Lumin. Tashmë ajo ishte bërë gjyshe, me nipër e nbesa të martuar.
Më e vogla, vajza më e bukur e lagjes, ishte martuar me Arsimin, i cili kishte braktisur vendlindjen qysh në moshë të re dhe jetonte prej vitesh në Evropë.
Edhe natën e së premtës së madhe, gjyshja Lazime kishte zier hallvë. Era e tëlyenit kishte depërtuar në gjithë kuzhinën , dhe fëmijët mezi prisnin të hanin. U pëlqente ai gatim i gjyshës. Edhe përrrallat dhe dashuria që shpërndante, me tërë shkëlqimin diellor.
Edhe sonte Lumi u end nëpër katër stinët e vitit. Po nata e vjeshtës me shi nuk i hiqej lehtë nga mendja.
Qielli ishte mbushur me re të mllefosura , dhe andej malit të gështenjave ishte bërë terr. Iu fanit portreti i gjyshes Lazime , dhe shiu e breshëri kokërrmadh, gati sa një vezë pëllumb, që shkundi nga degët e lisave gjethet e njoma të luleve dhe nuk la asgjë mbi tokë. Pas asaj dallge njerëzit dolën nga shtëpitë e tyre. Nga kodra e thëllëzave dielli sërish nxori kokën mbi mjegullat brofulluese. Në mes dy kodrinave të larta lumi derdhej në qetësi. Ylberi kishte futur kokën në fund të lëdinës së gëllinjave dhe duket se nuk dinte të ngopej.
Lumi u rikthye sërish në kohën e tashme, në veten e parë të numrit njëjës.
Lajmi se një banor tentoi të vetëdigjet në pronën e tij e zgjoi nga ajo kllapi.
E çuditshme, prandaj!
Endem...
0 comments:
Post a Comment