POEZI NGA RAMIZ KUQI

O TRU SULLTANI

( Erdoganit)

Nëpër damarët e tokës sime
Rrjedh gjaku i Gjergjit
Që rri me shpatë mbi kalë
Ik o brum Sulltani
As hijen s’ta duron ky qiell
Fle
Me ëndrra ankthi
Kam emrin shkruar në gjak
Diellin
Që zbret mbi Krujë!

O tru Sulltani!

PA FJALË

Sillen e mbështillen
Nëpër pelena të (pa)lara
Si foshnje të ( pa)fajshme
Natën
Shtijnë rruza të kuqe
Nëpër vrimë të gjilperës
Kur zbret dielli mbi breg
Arrnojnë me fjalë samarin e gomarit
Pa fjalë!

ZËRI I VARFNJAKUT

Zgjohet në cdo mëngjes
Përballë pallateve të larta
Poshtë oborrit të tij
Zgërdhin dhëmbet mjerimi
Shtëpia prej baltës
Kulmi i thyer
Me qafë të shtrembëruar
Sy përdhe
E sheh cdo mbrëmje diellin
Që ik përtej shtatë qiejve
Zëri i varfnjakut
Me një tufë zogj rreth sofrës
Që më lugë duan ta zgjojnë
Zotërinjtë që flejnë
Mbi shtretër mëndafshi
Zëri i varfjakut !

POETËT

Nuk i zë gjumi
Cudi
Vrapojnë gjithandej vargjeve
Fjalëve
Nëpër biografi kohësh
Ngjarjesh të ditës
Thurin lavdinë e castit
Mjerimin e kohës
Turpin e politikës
Për buzëshkruara lajkatare
Njerëz pa kurrizorë
Mbledhin ëndrrat nëpër stinë
E sërish janë të pagjumët
Meteorologë rëniesh
Ngritjesh!

DHEMB DIÇKA

(Bedri Hysës)

Nëpër kohë e dhimbje është
Edhe fjala nëpër vargje
I urti i fjalës
Në Sharr me ëndrra
Për plisin e shekujve
Lisin me degë
Për një atdhe pa kufinj
Një kullë e një fyell
Deri në Paskajore
Dhemb diçka në prill
Te Prroi i Cucës
Fle stina me gjethe
E një Zog
Dhemb diçka!

NGJYRA JETE

Si lulet në vazo
Dashuri
Pritje nëpër stacione
Orët kalojnë
E shi bie
Si notat mbi pentagram
Përzier janë
Nëpër lëvozhgë pranvere!

KURBETQAR

(Frymëzim nga një këngë)

Ai e di se është thërmi
Në rrugët paskaj
Me lot bie në gjumë
Me ëndrra të kryqëzuara flë
Një strajcë mbi supe
Kalëron nëpër të gjitha udhët
Dhimbjen e shtrëngon me dhëmbë
Metaforë malli në strofë të humbur
Kurbetcar
Ti lot kënge shtrydhur në mallë
Koha të ik si retë nëpër qiell
Pa buzëqeshje nëpër trotuare
Me bagazhin e Sizifit ec
Me sy të përlotur për një copë diell!

PIKA SHIU

Bien
Si tik- taket e orës
Kur ende bardhësia e borës
Fronin s’e ka lëshuar
Dy stinë
Si në dyluftim!

EMËR LIRIE

(Abush Lokut, dēshmorë)

E ndjeve aromën e luleve të Sharrit
Puhizën e lehtë të erës së lisit
Në Kodrën e lulebozhurëve
Ah sa i ka marrë malli brinjat
Të Fiku i egër
Te Kroi i Katundit
Ëndrrat zbresin nëpër vargje
Te Guri i Lirisë në Koshare
Lule Kosove
Emër Lirie!