POEZI NGA AGIM DESKU

FRYMA E FUNDIT

Për mua dhe fisin tim
Kënga dhe lufta
Janë i njëjti udhëtim
Për ta mbajtur besën
Të gjallë.
Dielli
Më është fryma e fundit
Që ma mbanë në jetë
Fjalën e shejtë.
Zotnat
Nëse janë të fundit
Kur më goditën
Në emër.
Pse mbrojta
Fjalën
Dhe tokën
E grabitur.
Fillimin
Dhe fundin e jetës
E lidha për ashtin
E tokës.
Frikën
Ia mbyta vetes
Deri sa këndoja.

SI JETOHET PA DIELLIN

Po dorëzohem
Se marrëzitë më çmendin
Çdo çast të jetës
Herë andej më endin.

Nuk e di se çfarë u bëra
Sikur edhe barrë e dritës
Kur mbrëmjet s´kanë më yje.
Hijet kthejnë në vullkan të Etnës.

Vetëm heshtjen e përjetoj
Si të vërtetën e syve të tmerrit
Asnjeri s´qanë për dhimbjet
Sikur unë jam njeri i ferrit.

Ç´faj i bëra sot jetës
Kur ma ktheu shpinën e dritës
A jetohet pa rrezet e diellit
A dëgjohet këngë tjetër pos t´bilbilit.

TË JETON POEZIA

Koha e poezisë deri ku shkon
Ka fund perëndimi i vrasjeve të saj
Dhe koha e njeriut që e krijon artin.

Heminguej nuk zhduket nga faqja e jetës
Jetojmë me kujtimet për Lasgushin e Serëmben
Dritë paqin hyjnitë dhe miqt e mij.

Mos e harrofsha as unë fjalën shqipe
T´i ruajmë miqt nga vrasësit e ferrit
Për të bukurën e ndezën botën.

Njeri sot a nesër duhet të vdes
Koha e poezisë apo unë
Më mirë vdekësha unë
Le të jetoj poezia.

GJUHA E SATANIT
(Paradox një njeriut gjysmë bishë)

Asnjëri nuk më njeh për gjuhën time
Nëse kam fotografi demonësh
Në njeri më sepaku ngjajë
Sikur nuk jam nga kjo tokë engjëjsh.

Dje isha më perandorë se vetë ata
Sot nuk ma zë goja se çfarë jam
Shetiti anë e mbanë faqes se dheut
Të gjithë më mendojnë se jam njeri.

Vetëm Zoti e di se kush jam unë
Dhe nëna kur më lindi dhe më rriti
Sot asgjë nuk bëhet nëse nuk vras
Mbas shpine kështu ma do fytyra ime.

A duron ma toka nga e shkel këmba ime
Sytë si më ngjajnë në krokodila
Ah,në këtë farë të këtij fisi jam shndërrue
Vetëm me Të Bukurën e Detit rri.

Nuk ka faj ky njeri për faqen e zezë të tij
Unë u bëra më bishë se bisha kur e ngritëm gotën bashkë
Ja tani bota sillet nepër bulevardet më kryeneqe të Satanit
Dhe heshtjes sime që s´kam më as fuqi të iku nga kjo farë e keqe.

TRËNDAFIL OSE ATDHE MBI VALËDETI

Valët e deti a të ujitin kur aty je tretur
Çdo mbrëmje kur dalin sebashku me yjet
Me mall lotësh të tokës se etur.

Për ty trëndafil dua të rri në pritje të lirisë
Nëse zotat kanë ngritur për ne gotën e dashurisë
Përgjithmonë fatin e ndaj me ëndrrën e lirë
Të tretur ku të dyve emrin dhe fatin na kishin marr
Pa kthim.

Sikur edhe fatëkeqësinë e ndamë njëjtë
Vetëm aromën e hyjnive e falim pa mbarim.

Buzëqeshjet i ruajmë nëse kemi beteja për lirinë
Me bajlozët e di serish do t´i kryqëzojmë shpatat.

Mos ke frikë nga deti Trëndafili im
Të gjitha hijet e zeza në natën e shejtë u vetëvranë.

Ti do të rilindësh persëri për hirë të gjuhës se Zotit
T´i bashkohesh tokës se shejtë dhe flamurit tënd kuq e zi
Betejat e shekujve na e lanë kujtim secilit brez shqipesh.

Sonte marr frymë nga fryma e jote trëndafil
Sepse i duhesh tokës sime
Ku ende nuk më janë varrosur eshtrat
Kur të ktheva serish në liri.

Tani të lirë trëndafil e ke rrugën për tek unë
Fjalën time do ta ruaj nga demonët dhe perandoritë e tyre
Prapë jam në luftë me perandorët që ma vranë atdheun .

Udhës se Kombit po i mbjellim lulet më të bukura të jetës
Për Trëndafilat e lirisë ndoshta një ditë bota e thot të vërtetën
Dhe në Natën e Zjarreve të Prekazit festojmë jasharisht
Me aromën e luftëtarëve të flamurit tim.