POEZI NGA GRIGOR JOVANI

SHTEGU I DHISE

- Rrëfim, sime bije -

Mamaja jote edhe unë,
një ditë nga këto të Perëndisë,
ngatërruam sytë dhe humbëm mendjen,
u gjendëm bashkë tek Shtegu i Dhisë.

Mua dhe mamanë tënde,
na detyroi halli një ditë:
të ngrohnim pak netët e dimrit,
bashkuam tok përkëdhelitë.

Mamaja jote edhe unë,
ngritëm një Kryq dhe e vumë mbi krye.
Ngaqë s'mësuam asnjë Dhjatë,
bëmë lëmsh ca epshe dashurie.

Mua dhe mamasë tënde,
humbur një ditë tek një shkrep dhije,
na ndodhi Thagma e Perëndisë:
e qara e lume e një fëmije.

Mamasë tënde edhe mua,
Drita e Shenjtë udhën na ndriti.
U bë i dielltë shtegu i një dhije,
nga ardhja jote, Afrodhiti.

GRUAJA IME FLE

Ajo ka kthyer shpinën. Shtrirë tek cepi në shtrat
i bie drita e hënës
dhe ngjan liqen duke fjetur. 
Është kaq e qetë. Por brenda vlon ëndrrat që është duke parë,
si krateri llavën ende të patretur.
Rri e palëvizur. Tragjediane antike në amfiteatret ku u luajtën dikur,
veprat ideale.
Puthjet e paramesnatës i shtrihen si damarët blu nën lëkurë,
duke i zënë gjithë trupin. Metastaza dashurie
të një sëmundjeje fatale.
Sytë e mbyllur i ka gozhduar tek ekrani i heshtur në mur,
ku projektohet një film erotik. Vetëm ajo e shikon,
bardhezi.
I ngjitem vjedhurazi mbi lëkurë. Hap një dritare shprese prej nga del
një fjollë e hollë tymi, ai ajo
që lajmëron shenjtërimin e Papës së ri.

ENGJEJ TEK PASQYRA

Sa herë vije tek unë, harroheshe...

Qëndroje përpara një pasqyre, qarkuar 
nga ëngjëj pendëartë, gati
për të fluturuar.

Shkoje pas tyre...

Hyje në një botë tjetër. Ndeshje njerëz
nga Eposi i Kreshnikëve. Të ngjanin
soji yt, dhe pse
as që i njihje.

S’të ndihnin dot as rapsodët.

Të prisnin rrugën. Të kërkonin radio,
gazeta, hamburger, fotografira. Por ti
kishe kapërcyer botën.

Ku t’i gjeje!

Bëheshin shumë. Mizëri. Mbushnin sheshet,
trotuaret, vareshin nga ballkonet. Ndalonin
të gjitha. Edhe orët. Thaheshin çezmat. Ti
kishe etje.

Gjëndje e jashtëzakonshme.

Anije prej druri merrnin udhën për nga malet
e Jutbinës. Njerëz plot, si tek Varka e Noes.
Direkë nuk kishin. Vetëm flatra. Rapsodët
këndonin këngë majekrahu. Për Mujin
dhe Halilin.

Eposi i tërë, krejt i zbrazur.

Vetëm një kalë i kuq turfullonte në bjeshkë. Rend
akoma. Hidhet mbi qylim nga pasqyra ime. Pa ty
dhe pa ëngjëjt. Je bërë
zanë mali.

S'kaloi një ditë pa të të ëndërruar…

KUAJT

Kuajt lëpijnë
këmbët e plagosura të kalorësve,
atyre që u gjuajnë me shqelma.
Kuajt lëpijnë
duart e përgjakura të kalorësve,
atyre që i rrahin me kamzhikë.
Kuajt hingëllijnë,
kur rrezikohen kalorësit,
pasi janë besnikë.
Se edhe atëhere,
kur kalorësit i shqelmojnë,
edhe atëhere kur i fshikullojnë,
ata janë zotër,
nuk bëjnë kurrë gabim.

Po përse, atëhere,
sytë e mëdhenj të kuajve,
kanë përherë trishtim?

DORESHKRIMET E HOMERIT

Vesha këmishën e djersës tënde.
Ti ndere aromën e jaseminit,
më mbrojte prej diellit.

Sandale fluturuese mbatha puthjet e tua,
trokita portën e qiellit.

U bëra yll.

Netëve ndriçoj dashurinë time.
Që të mos më shqetësojnë bubullimat e reve,
i mbylla veshët me dyll.

Nëpër ranishtet ngjyrë mjaltë të buzëdetit,
ndërsa erërat tundin si direkë gjinjtë e tua,
tërë natën mbetëm.

Në kallamishtet, ku shtruam për të fjetur,
dorëshkrimet e Homerit gjetëm.

NATA DIGJET ETHESH

Nata nuk fle si një grua e qetë.
Vejushet gjejnë ngushëllim tek njëra-tjetra.
Në kopësht trëndafilat hapin gonxhe dhe fletë.
Pemët rriten disa centimetra.
Brumbulli nga dhimbja flatrat çel.
Breshka balerinë vallzon në oborre.
Somnabulët zogj drejtpeshojnë mbi një tel,
me rrezikun për dore.
Digjen kopshtet ethesh, si dashnorë të marrë.
Hëna shuan epshet thellë në lumë.
Marrin flakë zëmbakët si pishtarë.

Shpirt im i djegur, që s’ke gjumë...

SEGMENTI BOSH

Tani që hëna u lodh dhe u tërhoq e zhgënjyer,
tani që nata u rrëzua në humbëtirën e ditës së re,
tani që dielli vonon që të shfaqet, 
duke të bërë që të vuash,

tani po,
në segmentin bosh midis natës dhe ditës,
mund të qash sa të duash.

VIZITORE NGA MALI

Do të zbresin nga mali përsëri shtazët e egra,
për të më prishur qetësinë e bardhë të klinikës.
Një turmë e pafytyrë. Të heshtur krejt.
Të palarë këtu e kaq muaj.
Unë, duke mos patur fshehnajë tjetër të gjej,
do të çmendem: “O zot! Çdo prej meje,
kjo lukuni kaq e huaj?!”

Do të mbajnë në duar pjatanca me mishin e tyre,
për të m'i vendosur aty, mbi komodinë.
Pastaj do të ikin, të papenguar dhe të heshtur si retë,
përtej kufinjve të frikës.
Unë atëhere, frikë tjetër të çmendur do ndjej:
“Si më lanë vetëm dhe u fshehën, o zot,
pacientët e tjerë të klinikës?!”

PERMBYTJE

Ndodhi një tronditje e madhe
brenda meje. Në asnjë stacion sizmologjik,
shënjat nuk mbërritën.

Vargje të thërrmuara dolën në sipërfaqen
e trurit. Puset e muzës që kisha brenda vetes,
u përmbytën.

Dallgët e detit të brendshëm shpërthyen
jashtë. Pulëbardhat u trembën dhe nuk e di,
se nga ikën.

Kushedi, në cilën botë të errët e nxorri llava
shpirtin tim! Vetëm për vetëm
me frikën.

NGANJEHERE

Zemra ime nuk bën pushim asnjëherë,
punon dhe punon si robot, vazhdimisht.
Bën transplasion gjaku nganjëherë,
kur gozhdohet nga dashuritë, si Krisht.