Kujtim STOJKU: CJAPI

(Nga libri në dorshkrim)

Sa herë vjen pranvera dhe lulet lulzojnë,

Zogjtë këndojnë si të dehur këngët e tyre si nga hera,

Yjet e rastit në kupën qiellore xixëllojnë,

Cjapi hutohet kur sheh gjethet e gjelbra.

Ai bredh nëpër vragat e tij në shtigjet shkëmbore,

Mundohet të ngjitet nëpër frashra dhe lisa,

Në majë të kresë i zgjaten dy brirë në formë kurore,

Pas kurorës mbretrore e gjithë tufa e dhive nga pas e ndiqka.

Rrëketë për çudi të gjithë rridhnin qumësht,

Cjapi si kokoroç kalonte tutje me këmborë në qafë,

Kodrave dhe luginave bërtiste meee,që oshtinin kudo,

Përtyp gjethe të njoma,pas ferrash fërkon mjekrën e gjatë.

Duke u endur nëpër pyje ai pa nimfat,

Që bashkë me lulet zbukuronin livadhet,
Atherë ai bërtiti meee me të madhe,kjo ishte gjuha e tij,

Rapsodinë  e tij t’gjitha nimfat e pranuan edhe kësaj radhe.

Kështu që ne dëgjojmë sot një muzikë me kompozim të ri,

Shohim nimfat nëpër pyje vardallë duke u sjellë,

E,më pas ky cjap i gjorë iu dorzua një kasapi shpirt zi,

Pasi e vari në çengela,pa mëshirë filloi me e rrjepë…

Tiranë.30.03.2017