(Çast lirik me rishkrimin e Librit të Mëkateve)
Është lehtë njeriun e lidhur, si luanin në pranga, ta gjuash me gurë.
Janë shtuar gurëhedhësit e patenzonë. Mos ke frikë:
Nuk do të vdesësh pa mëkat, sepse atëherë fare nuk ke jetuar!
Mrekullia më e madhe mëkatnore, qenka të lindurit njeri.
Eh, nuk je shenjtor t’i marrësh përsipër zhvlerësimet e kohës sonë.
As shpëtimtar që merr përsipër mëkatet, lajthitjet e çnjerëzimet tona.
I përgatitur t'i pranosh krejt çka të thuhet te Ky Çast:
me të vërtetat e gënjeshtrat.
Janë shtuar gurëhedhësit e patenzonë. Mos ke frikë:
Nuk do të vdesësh pa mëkat, sepse atëherë fare nuk ke jetuar!
Mrekullia më e madhe mëkatnore, qenka të lindurit njeri.
Eh, nuk je shenjtor t’i marrësh përsipër zhvlerësimet e kohës sonë.
As shpëtimtar që merr përsipër mëkatet, lajthitjet e çnjerëzimet tona.
I përgatitur t'i pranosh krejt çka të thuhet te Ky Çast:
me të vërtetat e gënjeshtrat.
Jezusi nuk është këtu t'i qortojë gurëhedhësit kundër Njeriut Mëkatar.
Nuk ke kujt t'i kërkosh rrëfime për mëkat.
Secili shihet sy më sy me mëkatin e tij a me fatkeqësinë e vet.
Sa herë shkel gjëra të ndaluara, diçka e kalbur vdes brenda teje.
E, të gjitha sekretet ia beson Mëkatit si mikut më të mirë:
çmenduritë dhe marrëzitë tua. E Mëkati mërzitet nga ti,
Çmendet përse nuk i hap rrugë të fitojë.
Nuk ke kujt t'i kërkosh rrëfime për mëkat.
Secili shihet sy më sy me mëkatin e tij a me fatkeqësinë e vet.
Sa herë shkel gjëra të ndaluara, diçka e kalbur vdes brenda teje.
E, të gjitha sekretet ia beson Mëkatit si mikut më të mirë:
çmenduritë dhe marrëzitë tua. E Mëkati mërzitet nga ti,
Çmendet përse nuk i hap rrugë të fitojë.
Thua: nuk jam mrekullibërës, por njeri që ka etje për mëkatet.
S'ke si ta rregullosh këtë botë kaq hyjnore, tmerrësisht të shtrembër.
I besove ftohtësisë së dëbortë: o Zot, a po pastrohet bota?
Sa vështirë të besosh te vetja, të bësh më shumë për ëndrrën tënde.
Zemrën e lidh me litar, përleshesh me secilën ditë, e secila gdhin edhe më e rëndë.
Eh, sa herë i qorotve fajet, e ato mëkate ishin mësuesit tu më të mirë.
Ende krijon ura për të kaluar ata që urrejnë njëri-tjetrin për vdekje.
E marrin udhë për t'u bërë arkitektë të bukurisë së harqeve të triumfit.
S'ke si ta rregullosh këtë botë kaq hyjnore, tmerrësisht të shtrembër.
I besove ftohtësisë së dëbortë: o Zot, a po pastrohet bota?
Sa vështirë të besosh te vetja, të bësh më shumë për ëndrrën tënde.
Zemrën e lidh me litar, përleshesh me secilën ditë, e secila gdhin edhe më e rëndë.
Eh, sa herë i qorotve fajet, e ato mëkate ishin mësuesit tu më të mirë.
Ende krijon ura për të kaluar ata që urrejnë njëri-tjetrin për vdekje.
E marrin udhë për t'u bërë arkitektë të bukurisë së harqeve të triumfit.
(22 mars 2017)
0 comments:
Post a Comment