(Nga libri në
dorshkrim)
"ferci, ferci nona, u befsh ma i fort se thona"
(Dibër)
Për ditvere vezët
i ngjyrosnim shumngjyrësh,
Sëbshku me
arrat,mollët e ftonjtë kishin ditën e fundit,
Natën me zjarre
të mëdha e ruanim nga djalli,
Që ky përbindësh
i zi të trembej,gjumi asnjëherë s’na zuri.
Rebeloheshim duke
mbyllur dyer dhe dritare,
Shtrigat diku
afër nesh po prisnin thonjtë.
E pa plas agu, e
dëgjonim djallin duke ikur nga frika,
Nëpër rrugët me
kalldrëm dhe pluhur,dëgjonim vetëm patkonjtë.
Dielli si atherë edhe sot është i madh,
Shuhej dhe ndizej
pa merak në qiellin e bruztë të gjërë,
Vezët shumngjyrshe
i përplasnim majë më majë,
Lulet e
dëborës dukeshin krej të mjerë.
Dilnim e
mblidhnim lule bore n’çdo lëndinë e livadh.
Qielli ishte qëruar
nga retë e po çlodhej,
Dita për çudi kishte
veshur fustanin blu me shkëlqim të madh,
Shiu më pas do t’na bënte dush me rrëzet e tij,
Prej nesh avulli
do të çohej…
Sumbullat e tij të
arta rrëshqitën mbi gjethe,
Lulet e dëborës
gjithë turp kishin ulur kokë,
Dita e verës edhe këtë herë po fliste e zemruar me
vete,
A thua ky plaku
gërnjar dimër për këtë vit shkoi?
E sherrin në
mesin tonë e la,
Dhimbjet më pas
të gjithë do t’ia dëgjojmë.
Magjistatrët mblodhën
tingujt e patkonjtve të djallit,
Zhytën kokat në
gërma dhe fjalë,
Paganë thanë me
gojën flakë,
Njerëz të
mallkuar britën një zëri
Kokën e gjarprit
si hajmali të gjithë e mbajnë.
E në kët' ditë
vere,pa pritur filloi të fryej era,
Pasi tundi e
shkundi çdo gjë në çdo anë,
Nëpër degë u
mrrolën thysët e reja,
Lotët prej syve
u rridhnin pa u ndarë.
Një lëmsh i madh
iu mblodh në fyt,
Shpërtheu në
ngashrime për zakonet e vjetra,
Nga lutjet në
një gjuhë të huaj,
S’mori vesh asgjë
krejt u çorodit,
Lulet e verës vari
kudo,buzqeshte jeta…
14 .03. 2017
0 comments:
Post a Comment