Bajrush Imer Bunjaku - Cikël Poetik

NËNË E DASHURA NËNË

( Kjo është poezia e parë që kamë shkruar
që kur isha 16 vjeq )

Kur isha i vogël ty nënë më laje,
Kur isha i sëmuar ty nënë më qaje.
Me ledhatim nëne plagtë mi shëroje.

Fjalë e parë që mësova emrin nënë,
Nënë e dashur në zemër të kamë.
Në damarët e mi i yti gjak qarkullon.

Më linde, edukove e më rrite ,
Me përkushtim e dashuri nëne,
Si engjëll toke, si një rreze drite.

Më mësove të jamë besnik e bujar,
Më shumë se vehten dhe ty, ta dua
Shqipërinë, dhe popullin shqipëtar.

SHUMË ESHTRA NË NJË VARR

Shumë eshtra në një varr
agu i verës zbuloi.

Shumë zemëra nënash djegur,
Shumë votra shkrumbuar
Shumë shpresa e dashuri shuar

O zot sa shumë lule t`kputura.

YJE TË PREKAZIT 

( Adem Jasharit me 56 familjarët e tij)

yjet me sy i kemi numruar
Fluturat me zemër i kemi uruar

Lulet me dashuri i kemi puthur
Kaltërinë në shpirtë e kem futur

Sytë me lumenjë gjaku i kemi larë
Krojet tona me etje zemre janë tharë

Zogjtë nëpër xhama i kami shikuar
Diellin rilindur dhe yjet praruar

Me ura shpirti brigjet janë bashkuar
Prekazi në zemër na është ngulmuar

Tani kur shirat e kuq kanë pushuar
Shekujt e dhembjes janë harruar

Plagtë e shpirti, ju yje të bekuar
Me zogjt e diellit na i keni shëruar.

MPLAKJA DHE VDEKJA

Tani eci, ndëgjoj e frymoi
Flas me gojë e shikoj me sy
Puthë lule bukë ha e ujë pi
Flej, zgjohem e shkruaj poezi

Do të mplakem, do zbehem
Do ndalem, do vdes një herë
S`do puth lule asnjë pranverë

Buk s`do ha më, as uj s`do pi
S`do të frymoj as shoh me sy
S`do punoj s`do flas as shkruaj poezi
S`do të flejë e s`do të zgjohem
Në dhé do hyjë në dhé do shndërohem

Atëher do jem si lulja e thar harruar
Përherë do mbeten dhe shtegëtojnë
Veprat e mia të mira apo të këqia
Dhe poezitë kaherë që kamë shkruar

MËRGIMTARËT

Pa ndalur shtegëtuan nëpër shtigjet jetë,
Si që shtegëtojnë nëpër qiell të vrukta retë.
Nga mëmdheu nënë në dhe të huaj shkuan,
N`shtëpi të huaj u zgjuan për të huaj punuan.

Nënën Shqipëri, nënën Kosovë kurr se harruan,
Kafshatën ndanë nga goja vllezërve i dërguan.
Sumbulla djerse gjithandej kanë derdhur,
Të përbuzur të nënqmuar rrugëve kanë bredhur.

Të mplakur e t`etur për vendlindje zbehur
Kur kanë vdekur eshtrat në valigje iu janë mbledhur.
Në vendin ku kanë lerë shokët i kanë sjellur
Pranë varreve të të parëve për t`i mbjellur.

DERI KUR

Si, nëpër këtë sketër nëpër këtë errësirë ?
Si të ecim, kah t`ia mbajmë,caku ku treti ?
Vallë e mbuloi gjaku,vallë e gëlltiti deti !

Ku, ku u fik drita e ndezur me aq mall ?
Si të dalim nga këto re, si t`shkapetemi ?
Oh! mos jamë jerëmi mos jamë ëndër vallë !

Në mendje m`përfytyrohet shkëlqimi diellor
Ndezur në qiell lagur në lot, fikur në truall.
Zë dëshprimi del nga varre dëshmorësh.

Me gjak ndezën dritën trupin bënë prush
Që t`jemi t`bashkuar mos të na thyej kush,
Që t`jemi të lumtur si një komb hyjnorë.

Tërë shpresa iku si në ëndër treti,
Në vend të kaltrisë plagë në zemër mbeti,
Dhe liria mbyllur me mure, mure lakmie.

Ç`ju duhet tjetër, lakmiqar t`pa ngopur dot,
Pos tokës së djegur e qiellit përmbi kokë?
Ju bie ndërmend lufta ju kujtohen tuajët shok?

Ujqërit rreth e qark mëmëdheut ulurijnë,
Arinjët herë lavdrojnë, herë kërcnojnë.
Bilbilët përplitur jo s`kanë më zë t`këndojnë.

Tradhëti, shpirtngushtësi pa fundësisht lakmi,
tradhëti n`troll në mëmëdhe në degtë e tij.
Terr,skamje,ulurimë, urrejtëje ndër vllezëri.

Deri kur dhembje e vajë, uri,etje e ofshamë ?
Deri kur gjakun e dëshmorëve n`sketër t`a lëmë?
Deri kur tym e zjarr, dhembje e gjëmë ?

Deri kur zemra nënash e nuseve përvëluar ?
Rritje ndalur,buzëqeshje e dashuri pushuar.
Deri kur interesin vetenak mbi atë kombëtar?

Ricoptime, gjymëtime deri kur të tradhëtuar?
Rritje ndaluar dashuri coptuar troje rrënuar,
Kur,si të gjejmë shpëtim nga ky djallëzim?

O zot përse ky mallkim, Kur dielli do ngrohë
Zemrat e njerzve të kombit tim
Zemërat plotë vrima, plotë plagë pa shërim.

Po vall si mund të shohim nënën pa gjymtyrë,
pa sy pa fëmijë pa dhëndër pa nuse pa dashuri
Djegur në voter,djegur nga etja djegur në tradhëti.

Deri kur o vllezër shqipëtar dashuri shpirti harruar
Zemëra bërë copa tërë plagë, nga malli përvëluar.
Djem, vasha motra e vllezër si zogj qyqëje braktisur

Ç`far duhet tjetër pos kokës e tokës larë me gjak
Me ç`far magjie t`i shërojmë këto plagë tradhëtie
Plagtë e bashkëpunimit me armiq plagë historie

Me ç`far dashurie t`i ngrohim zemërat vllazërore
Që të ndritin prore përjetësisht këte tokë hyjnore.
Kur do kuptojmë që vetëveten ta ndryshojmë

Buztë plasaritur e Zemëra djegur bërë vrimë,
pa rreshtur përpëliten dhemshur psherëtinë
psherëtinë për bijtë lotuar bashkimin ndaluar.

Oh, Jemi t`vdekur mbi tokë apo t`gjallë në varr
Kur pra kur, bashkombas të mi, kur vallë ?
Kur do jemi t`gjallë në tokë e të qetë në varr?

Shpirtërat t`i bashkojmë, ineresin kombëtar
mbi ate vetenak, t`a ngritim, e madhërojmë.
Degtë fragmentuar në një trung t`i bashkojmë

O vllezër të dashur,n`vend dëfrimi, e mashtrimi
Në vend ëndërrave zgjuar, ëndrave pa fill e fund
Skalitëni në shpirt fjalën shqipëtarë,vllezër bashkuar
.
Prallat e ëndërrat do bëhen zhgëndër do bëhen dashuri
Do bëhen lule, do bëhen kopsht, do bëhen ardhmëri
Do bëhen det e qiell, do bëhen dritë do bëhen diell

O vllezër, plepa të gjatë paqi uratën e mëmëdheut
Fjalën time shkruar, ta mbani me besnikëri farkuar
në shpirt e në zemër me dashuri ta mbani muruar.

Dhe erërat e poezisë mua prap më sjellin
shpresën, dhe besimin në ardhmëri
Se kurr s`do na shuhet etja për bashkim e liri.

RINISË KOSOVARE 

(Poem kushtuar rinisë së keqtrajtuar gjatë dhe pas demostratave të viti 1981)

Eh,ç`të shkelën me blinda dhe tanke
Të qëlluan me plumba e flakë baroti
Dhe me helme lufte të helmuan
Por prap qëndrove e pastërt si loti.

Të mbyllën në qeli betoni dhe qeliku
T`uritur e t`etur të mbjatën lidhur
Të fyu e rrahu egërsisht armiku
Po qelitë s`të mbajtën dot mbyllur

S`të mposhti as dhuna as etja, as uria
Me guxim marshove nëpër flakë e zjarr
Helmet s`të venitën, as prangat as mërija
Si kështjellë qëndrove n`stuhi dhe acar

Tokën Kosovare ke larë me gjak e lot
Por dhembjet, gjaku e loti t`jepnin fuqi
S`të linin të përulesh e thahesh dot
Vuajtjet e dhimbjet i kthenie n`dashuri

Dhe djepat i mbushje plot e përplot
Ndaj s`u mposhte,s`u shuajte dje as sot
E`pa mposhtur do t`jesh edhe nesër
dhe për gjith jetë e mot, për jetë e mot…

DERI KUR TRADHËTI

Lakmi, grindje-tradhëti
Deri kur tradhëti, tradhëti
Në mëmëdhe në degët e tij
Në komb, ndër vllezëri.

***
Deri kur gjak, terror e zjarr
Ricoptim dhembje e vajë
Rritje ndaluar, dashuri pushuar
Kur do të ndalojnë, vall kur.

Kur do kemi ndiesi të kuptojmë
Vetëveten të ndryshojmë
Shpirtërat t`i bashkojmë
Ineresin kombëtar tej atij vetenak
Të e ngritim, t`a madhërojmë.

***
Ujqërit nga ç`do anë ulurijnë
Arinjët tërbuar kërcnojnë.
Bilbilët përplitur, jo s`kanë fuqi
S`kanë më zë të këndojnë.

***
Ndarë, fragmentuar
Grindje pa pushuar
Kur, si të gjejmë shpëtim
Nga ky djallëzim.

***
O zot përse ky mallkim
Kur dielli do të ngrohë
Zemrat e kombit tim
Zemërat plot vrima
Plot plagë pa shërim.

***
Buzët pa rreshtur përshpërisin,
Psherëtima dhembjesh
Klithje nëne për bijtë lotuar
Për bashkimin ndaluar.

***
Po vall si mund të shohim
Nënën pa gjymtyrë, pa sy
Djegur në votër
Djegur në tradhëti.
***
Deri kur o vllezër shqipëtar
Dashuri shpirtit harruar
Zemëra bërë copa tërë plagë,
nga mallë djegur, përvëluar.

***
Ç`far duhet tjetër o vllezër
Pos kokës e tokës larë me gjak
Me ç`far barnash, me ç`far magjie
T`i shërojmë këto plagë tradhëtie

***
Me ç`far dashurie e ç`far drite
T`i ngrohim zemërat vllazërore
Që të bashkuara të ndritin prore
Përjetësisht këte tokë hyjënore.

***
O vllezër, vlezër të dashur,
Në vend dëfrimi, në vend mashtrimi
Në vend ëndërrave, ëndërrave zgjuar
Në vend prrallave, prallave pa fill e fund
Skalitëni në shpirt, skalitëni në pushkë
Fjalën shqipëtarë, vllezër bashkuar.

***
Prallat e ëndërrat do bëhen zhgëndërr
Do bëhen dashuri, do bëhen ardhmëri
Do bëhen lule do bëhen kopsht
Do bëhen det do bëhen qiell
Do bëhen dritë do bëhen diell
Do bëhen ar do bëhen shkëlqim,
Vendi parajsë do bëhet vërrtetë,
Gjitha do bëhen, do bëhen realitet .

***
O vllezër, vllezër, plepa të gjatë
Paqi uratën e nënës, uratën e mëmëdheut
Fjalën time shkruar, ne shpirt ta mbani
Me besnikëri farkuar në zemër muruar.

HËNË E MBULUAR

(Kushtuar motrave t`mbyllura n`ferexhe)

Motër
Dil prej humnerës së errët
N`ferexhe katandisur

Shqyeje atë rrjet marimange
Që vie nga Sahara
Për t`i vërbuar sytë

Lejoni rrezet e diellit të bien në sy
Se ato janë krijuar edhe për ty
Dhe le të ndritin ballin
Më të bukur se hëna

Merre motër lirinë përë krahu
E marsho me botën përpara
Jepi udhë dashurisë së mirfilltë
Që t`a ndezë gjakun

Motër
I di të gjitha
Kuptova dëshirën tënde
Që të udhtosh
Me botën
Me shpirtin
Nëpër kopshtet me lule
Kopshtet e dashurisë
Kopshtet e lumturisë

Ty i rëfenje ato me gjilpër
Mbi pëlhurën e barrdhë
Kur ndjenjat i shtresonje
Duke qendisur yje e flutura
Dhe lule me formë luledielli

Dher pika loti si pika uji
E vesës mënxhesore
Të pikonin në prehër
Pa i parë as vet sytë e tua të njomë
Burimin e atyre lotëve
Kur tretnje mendimet në vetëmi
Nën atë vell të zi

Motër
Merre guximin
E thyej prangat
Që me ta vetën ngujove

Dashuro me nderë
Jeto me nderë
Jeto e lirë përherë

Rrëfeje bukurinë
Dhe dlirësinë e shpirtit
Si dallëndyshja
Si lulja në pranverë

Jo e ç`frenuar
Jo e lakuriquar
Jo e frustuar
Jo narkomane
Dhe jo kurtizane

Por vashë e edukuar
Nuse e bekuar
Grua punëtore
Nënë edukatore
Dhe gjyshe shembullore

O zë i arsyes
O zë i lirë që vie nga parajsa
O kushtrim qlirimtarë i shpirtit
Thyej hijet e zeza të natës

Hijet e territ
Hijet e tmerrit
Hijet e ferrit

O zot
Leri pëlumbeshat
Ç`lirshëm të fluturojnë
Nëpër kaltri.

KUR DO TË AGOJ DITA ME DIELL

sytë janë bërë ujvarë bilbilat në degë duke shikuar
buzët më janë tharë e gjaku më është vluar

gjuha më është qarë një fjalë duke shqiptuar
o dashuria ime e parë dashuri e pa harruar

o toka ime e bukur mbushur me eshtra je
nga plumba shpuar, varre të freskëta ke

në gjirin tënd djegur kur do të agoj ditë me diell
kur do të flakëroj në ty o i kaltërti i imi qiell

rreze të arta dielli e trëndofile me vesë
në pellgjet tua kur do vijnë o e imja shpresë

vashë e djalë, motër e vëlla, si yje mëngjesi, si rreze hëne
binjak të ndarë, kur do të ulen në prehërin e një nëne.

PËR TY O FLAMUR

po të mundja gjakun ta derdhë si lum
po të mundja trupin ta tretë si shkumë
po të mundja zemrën ta vëja në një gur 
do ta bëja këtë për ty o flamur

dhe do të lindja e vdisja njëmijë herë për ty

dhe për kushtrimin tënd o vendi im për liri
dhe për njerezit e tu t’përgjumur e n`agoni
dhe për djemtë shtigjeve të Europës tretur
dhe për vashat e mekura si lulet në thatësi

kur ty do t`valosh me ngjyrën e gjakut
kur zogjtë qetësisht do të fluturojnë në kaltri
kur gongjet plotë vesë do t’lulëzojnë me ty
kur token tënde ta ngrohë një diell i ri

atëherë djemtë e vashat do ta shijonë dashurinë
do t’vezullojnë e valëviten me ty si yjet në gjithësi
e zemra ime me gurin do t’kthehen në lapidarë
toka do t’blerohet si dashuria e ëndrra ime e parë

dhe nën valvitjen tënde nuk do të tretën kurrë
të bashkuar në këtë tokë e nënqiell kaltrie o flamur.

HARTË E SHQIPËRISË

hartën e Shqipërisë me thikë e vizatuan
me shpatë zjarri e prenë e përgjysmuan
në mes një lum me uj gjaku rrjedhë
ç`do pranverë nga malet shi zjarri sjell

shumë yje në këtë lum të kuq kishin rënë
ishin përplasur ishin fikur me dashuri
gjymtyrët dhe shpirtin me i bashkuar
me tokën arbërore me nënën Shqipëri

lumenjtë e kuq e shirat e zjarrt
vetëm me shpërthim vullkani shuhen
atëher nga malet do të rrjedhin
vetëm gurra me ujë të kristalt.