Viktor Gjikolaj - Tetë Poezi

ME ZËRIN TËND

Në djalëri më thoshte një zog,
Me zërin tënd seç më thosh:
-Pa ty lumenjtë, qytetet , vetë kjo botë
Nuk janë gjë tjetër, veçse një bosh...

Një shkreptimë e bardhë na ra në mes
Dhe na dogj...
Pa mua bota, nuk ish më “një bosh”...

Në djalëri më thoshte një zog
Me zërin tënd...

KRISHTERIMI I FJALEVE

Prapë sot
Me plumbin e zi të shkronjave,
Në korsivin e një gazete,
E qëlluan mikun tim,
Shpëtim R.

Atëbotë kulla ime që humbi gjashtë varre
U sulmua sërish
Nga plumbi I shkronjave
Më shumë se nga plumbi I gëzhojave
Dyfish…

N’Burrel ,Tepelenë, Dragash a Dibër të Madhe
Tragjikisht larg, edhe ne varre
Ku_ ku!
Bash s’di se ku
Nga humbëtira brof një eshtër:
Qëndro njeri I Zotit ,
Qëndro!
Vrastarët janë të egër
Edhe në grahmën e fundit godasin
Egër…

Prapë sot me plumbin e shkronjave
Qëlluan kullën time.
Ani.
Lisit të gjakut nuk ju thanë krejt krahët
Nga dimri I frikshëm.
Nuk ju shuan nga flakët
E zjarrit kobëtarë
Engjujt nuk kanë varr!
Tempull, që nuk shenjtëron
Vetëm fitimtarët,
Është liria
E ti ,o miku im
Prapë sot,nesër e gjer në amshim
N’kronikat homazh që hapin televalët
Krishtëron fjalët…

HALL ME RRUE E GJYQ ME DEK

Nuk dihet se kur pat thanë i mirditasi:
-Asht hall me rrnue,
E gjygj i madh, asht vdekja.

Por , Sheksipiri dihet kur e tha:
Të rrosh, a të mos rrosh,
Kjo asht çeshtja!

Mirditasi dhe inglizi,
Si i çasën këto fjalë,
Si të ishin prej një fisi,
A kushrinj të parë?!..

DRITË FERRI...

-Bashkëvuajtesit tim A.H.-

Ditënata i fiku fenerët,
Dhe ja:
Na rrasën në odën e errët,
Ku gishtat në sy ia kallim njani-tjetrit
Mos!
Mos thuaj, këtu s’ka dritë!

Është drita e ferrit...

EPISOD NË 20-VJETORIN E RËNIES
SË MURIT TË BERLINIT

Në buzë i digjet një flakëz e kuqe
Një tufëz zambakësh zbardhon kur qesh
Më ngjan se përpara kam një ruse
Si ato që Pushkini gjuante shpesh…

Vazhëz e njomë me sy të kaltër
Që flokët i kullojnë dritë hëne
Sy për sy me rusen e largët
E sertë, e prerë si një gjermane…

Atëbotë u them me ton hokatarë:
Ju ngjani si Lindja ballë Perendimit
Po unë, e mira t’ju marrë,
Mes jush,a s’jam si Mur’ i Berlinit?

Vështrimet mos i ktheni në heshta,
As fjalët në granata,
Mos nisni drejt meje sulmet e befta
Si në kohët e acarta!

Ato qeshin me njëra tjetrën
E më përgjigjen pernjëherësh:
-Ti mur ke qenë,por dy sy të shembën,
Shumë përpara njëzet vjetësh…

FLAMURTARI

Kur binte ai qe të mbante në ballë
Nga plumbi,nga heshta a shpata
Gjaku i tij flakëronte ndër palë
Dhe krahet na i kthente në flatra...

Mbi malet epike ,mbi kreshtat me valë
Nga thellsitë e shkekujve gjëmon nje fjalë:
Nuk ka flamur, pa flamurtarë!

TE SUKA E GJOLLËVE

U laga në lashtën e mëngjesit
Më kish marrë malli të dal te Suka e Gjollëve
Të shoh si zbardhon Shkalla e Mullit
Qerpikëvesuar, pabesisht prej lotëve.

Të ndiej si tringëllojnë këmborë e zile
Shtegut që të çon nga Gurra Gjibardhë
Të shoh si bredhin kecat kodrave jeshile,
Ç’mall për fëmijërinë më paska marrë!

Atëbotë më pëlqen të bëhem bari
Ta ndjell gjënë e gjallë si im ungj
E të shkulet tufa me shpejti
Nga kullota e ambël buzë Gurit Burgj.

E ashtu tek vërrasin e zbresin me potere
Në mes të më fusin, të më sillen rrotull
Veç s’do të më rrëzojë më dhia brikacelle
Si dyzet vjet më parë, kur isha i vogël.

E nënë-shkreta prej stanit në Arë të Rubës
Drejt meje rendi turraqit
Në pjesën e prapme më ra me bisht të furkës:
Shejtan! Ruaju nga dhitë!

E ndjera nënë prehet në një varr
Nën pisha të blerta. Shpirti iu bëftë dritë!
Tek këto gjollë kam marrë dikur një varrë
Por... Zylo, s’më thirrën ndonjë ditë!

U laga me lashtën e mëngjesit
Në këtë prill të vonë, i thinjur pak
Rasa s’e solli të bëhesha bari,
As koha të më thërrasë: plak.

I KAM THËNË, TË BARDHËS NËNË

I kam thënë, të bardhës nënë,
-Ti kot e shton një rrudhë tek balli,
E di, meraku të ka zënë 
-Ç’ ju brisht martesa këtij djali!?...

-Po unë, çapkën, s’kam qënë kurrë
Edhe sikur...tani nuk më shkon
Nder shtigje të zëna, luftoj të jem burrë
S’e duroj shtirjen, më kupton ?

S’ duroj që kështjell’ e krenarisë
Para një vajze të thyhet si qelq
Qenka i shtrejt çmimi i dashurisë
Nga të gjitha çmimet, qenka veç

Po ç’është kjo përvuajtje që t’sfilit,
E shtrejta ime, ti nuk ke faj ,
Se dita që më linde nuk kishte dritë
Dhe se kaq shumë , do zgjaste terri saj ? ! …

Më rrite me mund, në një stinë bore
Ende mbi supe, bora nuk është dej--1
Jo se më mungoi dashuria prindërore,
Por se ,çdo ditë, më shpalli një betejë

Përrreth mendonin do të gjorë,
Që veç një grimë ,të jet i lirë
E një bërçik t’i lësh në dorë
Edhe macet , i varte yt bir…

Kur dhuna, dhunshëm m’hodhi lakun
E pas më tërhoqën censorët servilë,
E pashë misterin, honin, batakun
Çafkë u bëra, jo bilbil

I kam thënë , të bardhës nënë
-Ti kot lëndohesh, kot
Më një vajzë dashuri kam shtënë
Më don dhe e dua gjër në lot

Dhe nuk ia permenda, se është e bukur
S’i fola për flokët, si me argjend lyer,
Bashkë me të, do vijmë tek ti, të lumtur
… dhe do t’harrojmë për t’u kthyer.