Sofia Nako Suasac - Një Buqetë me Poezi

DASHURI NË KOHË TË SHKUAR ...

Vajza:
Ç'tu gremis ballukja,
ballin të mbuloi,
por një pjesë e saj
nga syri anoi.
Desha unë të t'shihja,
si t'ia bëj tani,
ndofta të pëlqeu
mos t'i shikoj sytë...?

Djali:
Merru pak me veten
vajzë e bukur-o
era ç'po të ngren
fustanin e hollë.
Mos mendo se dua
unë të përfitoj,
këmbët lëkurë-bardhë
kështu t'i shikoj...?
...
Uli kokën vajza si e turpëruar
dashurinë që ndjente
s'mundi që t'ia shprehë,
porse djali ish edhe më i zgjuar,
për vete e bëri vetëm me atë fjalë...

Djali:
Ashtu si dhe ti,
mendoj edhe unë,
dashurinë që kemi
shpejt le ta bashkojmë.
Prindërit do dërgoj,
të t'kërkojnë për nuse,
mos u dëshpëro,
moj dritë-hëna ime.

ATË DITË, ISHTE E HËNË

Nëse nuk do të kish java,
një ditë, që do të quhej e hënë,
nuk do mundja
si të të kujtoja,
atëherë,
kur u takuam për të parën herë,
ashtu si e kishim lënë,
besoj i dashur e mban mend,
atë ditë, ishte e hënë.

Për çudi
edhe dielli rrezatoi më shumë
brendësisë tënde dhe times bashkë.
Ajo e hënë
zbuloi gjithëshka
ndjenjën, që flinte brenda nesh.
E imja,
gufonte,
duke përshkruar udhën për tek ti.
E lumtur isha
atë ditë,
ashtu si gjithë të tjerat, që shkuan,
si edhe ato, që do të vinin,
më pas.
I dashur, duhet ta besosh,
nëse e hëna, si ditë, nuk do të të kujtonte
aq' shumë,
takimin tonë të ngrohtë
unë mbaj mend, zemra jote gufonte më' fort,
udhës për të ardhur tek unë.
Java e ka ditë të parë,
atëherë kur e kishim lënë,
nëse i dashur, s'e mban mend,
atë ditë, ishte e hënë...!

SIKUR NJË FËMIJË ...

Mungesa jote bën rrugën të ndriçohet,
deri pak më parë s'e shikoja unë,
te dritat e rrugës, si majtas e djathtas,
drejt tyre shikoj, por ti nuk po vjen.

Qëndroj e heshtur, ulur pranë dritares,
luaj me perden e hollë, sikur një fëmijë,
mendoj se do vish i dashur, si përhera,
edhe kur të prisja, munguar ishe ti.

Dëshirat e mia s'kanë të numëruar,
je ti që m'i shton, kur je në mungesë,
syri yt i ndritur dhe jotja buzëqeshje,
më bëjnë të ndihem, sikur një fëmijë.

Kjo mungesa jote se ç'më shton dëshirën,
më kot e mendoj, mbase nuk po vjen,
çdo të bëj me zemrën, çfarë t'i them unë shpirtit,
po të pres i dashur dhe malli po të pret.

Javët numëroj, seç mblidhen në vite,
sikur dhe minutat nxitojnë dhe ato,
çfarë do bëj me pritjen, me mos'ardhjen tënde,
mos m'a lë ti shpirtin, me mall t'a ushqej...

ETYD

Aty poshtë,
mbi një gur ulur,
buzë-rrudhosur nga puthjet e viteve,
qëndron një i panjohur.
Atje më tej,
një portret i pjalmëzuar,
zbret me ecje të gjurmë-ta,
sheh shkëmbinjtë, që grimëzohen
dhe
hesht
dhe vuan.

ZEMER E NICE-s PO VAJTON

Mami, eja të luajmë me guralecët,
paskan dalë aq shumë nga deti,
barku i dallgëve i ka nxjerrë,
janë të pastra, si formë vezësh.

Bijë, nuk di se ç'ndodhi mbrëmë,
breshëri nga një kamjon,
shpirt' i zi zbrazi aq' plumba,
sa u shua një brez i tërë...

Shpresat lanë nëpër rrugë
"Promenade des Anglais"
të plagosur nëpër spitale,
tepër të rinj pranoi ky dhe.

Lutu bijë, guralecët presin,
jetën e kemi në rrezik,
bota mbarë na qënka çmendur,
vrasin ëndërrat që s'flenë gjumë.

Homazhe për shumë viktima,
zemër e Nice-s po vajton,
bulevardi me gjak viktimash,
gjithë njerëzimi është në choque...!

***
Përse ikën nga vehtja,
ke frikë nga mëkati?
Përse të duhet mbrojtja,
të bëhesh i pafajshëm?
Nuk kemi faj asnjeri,
ne duam, prandaj duhemi,
ne rrëmbejmë përqafime,
të mos lemë veç puthje.

Përse puthjet të nxitin,
mos fshihet mëkati brënda,
përse duhet të druhemi,
të dy, në sy të botës...?
Mëkati është për njerëzit
dhe është aq' i bukur, por
ke të drejtë që fshihesh,
hijeshia shpejt fanitet.

Pastaj, pastaj vërtet,
mëkati është veç i bukur...!

***
Thonë, 
se zemra nuk mund të mbajë 
dy dashuri.
Kjo ndodh ...
Thonë se zemra nuk mund
të dashurohet dy herë në të njëjtën kohë.
Edhe kjo ndodh...
Unë e ndjej dashurinë e parë,
edhe pse shuar është zemër e saj,
nuk mundem ta harroj
edhe pse në jetën time
jetoj,
një tjetër dashuri...!

KUR TI MË MUNGON...

Edhe pse gjithë yjet qënkan fshehur,
unë shquaj buzëqeshjen syve të tu,
ndjej parfumin spërkatur trupit, 
brilantin rrëshqitur flokëve ngjyrë gri.

Zemra më dridhet emocionesh,
buzët kërkojnë të puthin papushim,
arësyeja je ti dashuria ime,
prandaj të pres gjith'ankth në shtëpi.

Largësitë gjithmonë të shkëputin
nga trupi gjithmonë të largojnë,
hapësirat e largëta të çmendin,
por zemra ndjen zemrën aq' pranë.

HAPAT PUTHIN TOKËN

Të shtrëngova aq fort nër' krahët e mi,
sa ndieva zemrën të gufonte
me të fortin ritëm',
sikur e ndiqja nga pas me sy,
për të t'puthur, sa shumë dëshirë ndjeva.
Hapat shpejtonin të puthnin tokën,
nuk deshëm kurrsesi që të largohemi,
ëmbëlsia e përqafimit të pangopur,
derdhesh lot, mbi supet e mi.

Përse na duhet të shkëputemi,
kur kraharorët shtrënguar ndjehen mirë...?
Përse të bëjmë lotët të derdhen
nga sytë e tu dhe nga sytë e mi...?
Aroma e mallit do të shpërndahet,
lërmë të pushoj krahëve të tu,
më pas e di mirë se do më lutesh
të qëndrojmë ende bashkë të dy...!

Por koha kalon si pakuptuar,
ne mallin e vendosëm të flejë,
nuk arritëm të mendojmë se kur të zgjohet,
vetë malli do dojë shpejt, të na ndajë.