Baki Ymeri - Cikël Poetik

VARGJE DASHURIE

Gjatë verës shkruaj
Vetëm vargje dashurie
Me shkronja të arta
Të cilat i botoj
Mbi papirusin e trupit tënd.
Gjatë verës kur vlon
Qumështi i grurit,
Unë shkruaj
Vetëm vargje dashurie
Dhe muzgu nuk ka muzg.
O Zot, gjatë verës vetëtima ka
Flatra prej engjëlli -
Me vetëtimë i shkruaj
Këto vjersha.
Flatra e engjëllit i vjedh
Dhe i dërgon në shtypshkronjë.

ARS POETICA

E tejkaloj vetëveten duke ecur.
Duke marrë frymë dëgjoj
Një tringëllimë yjesh
Që më rrah në tëmtha
Dhe zgjohem duke murmuruar:
Jemi vëllezër
Që nga kohët antike:
Përherë të mashtruar,
Të plaçkitur e të plagosur.
Nënat tona ditë për ditë
Përpilojnë një fjalor trako-tragjik
Me barëra mjekuese
Derisa unë
Flas me vetëveten
Për demokracinë e erërave,
Për prita armike
Dhe kështjella të fundosura.

NË PAZAR

Në mëngjez, pas rënies
Së diktaturës,
Si do miza përdhese
Njerëzit shkojnë në pazar.

Erdhi edhe engjëlli atje
Përmes valës së qetë lëvizëse.
Eja e na nxjerr prej këtu!
Bërtisnin pas tij
Homeri, Balzaku, Kadareja...
Të trembur nga buzëqeshja e Stalinit.

Nëpër libra, gërmadha sandalesh,
Çizmesh, teshash të përdorura,
Porcelanesh, hallkash dhe
Njëmijë sendesh të tjera
Depërtova përkundër tollovisë.

Atëherë engjëlli
Ma bëri me shenjë
Me flatrën e tij:

Merre një libër!
Dhe më pëshpëriti:
Vëre nën jastëk
Dhe ëndërroje!

MENDIME

Çdo gjë duket e magjepsur
Në këtë turn:
Dhoma të magjepsura, 
Fjalë magjepsëse,
Vasha të magjepsura
Të cilat
Ende nuk i njoh…
Ma merr mendja se ato janë
Porsi lulet e magjepsura
Që i ka kafshuar dashuria
Apo shija e padurimit
Për t'u përkëdhelur.

Çdo gjë duket e magjepsur
Në këtë turn:
Madje edhe fontana e oborrit
Pëshpërit
Në vargje të dashurisë,
Ndërsa unë,
Që nuk e di ja aq mirë
Se prej nga
Mund të fillojë disfata,
Kisha lakmi të mbetem.

TRONDITJET E FJALËS

Ja shtëpia ku banojnë kujtimet
Nën syrin e diellit
Pranë meje 
Porsi vetëtimë kalon Fjala
I hap dritaret e mahnitjes
Dhe lahet me dritë
Në perandorinë e heshtjes

Duke vallëzuar nëpër fjalë
Dritaret hapin gojën kah rruga
Trupi i erës dhe hijet e pemëve
Shtëpia ime e braktisur
Lotët e ikonës, këngët e zemrës
Shpirti yt i harlisur
Mbi altarin e përjetimit
Gërshetohet me artin e pritjes
Dhe zjarrin e jetës

Hëna e dehur me dritë
Josh fjalët që presin në radhë
Hijeshia e femrës shqiptare
Me forma pefekte
I trazon edhe valët e detit.

FJALA E FUNDIT

Është magjike
Kjo dritë e tingullit
Para se të të përfshijë
Përjetë, shpirti i gjumit.

E kam dashur një grua dikurë
Porsi rrezen e agut.
E kruspulluar në shtrat -
Kur gjinjtë e saj
Ma prisnin frymëmarrjen -
Trupi im lulëzonte.

Trupin, fale dhe ti
Dhe bëhu vetëm shpirt
Që strehohet në syrin
E atij që më përkujton.

Fjala e fundit është magji
Që na hedh
Në dritën e përjetshme.

HIJA E VDEKJES

Nganjëherë edhe engjëjt
Kanë nevojë për mbrojtës
Bëru njëri nga ta
Për shpëtimin e fjalës!

Nuk jemi të vetmuar
Dhe ende s’jemi mësuar
Që të mos vdesim
Por më kërkohet
Pa të drejtë apeli
Që hija e vdekjes
Mos të më përplasë
Rrugës për në pakthim.

Drita e përzjerë me heshtjen
Zbriste duke u fshehur
Në tavanin e shtëpisë sime
Të mbushur me thasë librash
Fletoresh dorëshkrimesh
Albumesh
Dhe herë pas here
Miqtë që ma donin të mirën
Vinin të llafosim shqip
Për Shqipërinë
Duke i bërë të plleshme
Me bërthama fjalësh
Lëndinat e saj.

Përtej bjeshkëve të Sharrit
Tufa e zogjve flatronte
Mbi tufishten e
Fjalëve të harlisura
Zërat depërtonin nëpër varreza
Së bashku me netët
Që e ndërprisnin
Flatrimin e pëllumbave
Përmbi lëndinat e ëndrrës.

Nga hullinjtë bari i varrezave
Bie pre e dyshimit të lotëve
Vetëm hija e kujtimeve na mbron
Nga pesha e shiut
Të arritur në ballë të stinës.

Në brigjet e Shkumës
Mblidhen fjalët
E dremitura në trojet e pritjes
Natëmirimet e dritës
Dhe netët e bardha të një ore
Ku vdekja troket në xhamin
E një pasqyrë e pasigurtë.

PËR ENGJËLLIN

Prej nga vjen ky engjëll
Që më troket në portë?
Dy flatra të mëdha
I mban në shpinë
Dhe më pyet
Nësë s'jam edhe unë engjëll!
I tregoj, i dëshpruar,
Se unë nuk kam flatra
Kurse ai, thuajse aq priti:
Mos ki frikë më thot
Duke m'i vënë mbi supe
Dy flatrat e tij
Dhe duke më ftuar
Të shkojmë sëbashku
Nga drita në dritë.

PLAGA

Zbrite nga një tren
Bukuri
Me duart bosh
U nise drejt shtëpisë
Ku jetonim
Dhe trokite në dritare
Aq fuqishëm
Saqë e theve xhamin
E atyre përkëdheljeve të ashpra
Që ma mihën në ballë
Një plagë
Për të më njohur.

Pastaj zbritën
Nga treni i Facebokut
Dashamirët e mi
Për të më dërguar lekë për operim
Aq shumë saqë Western unioni
Ma blokoi të drejtën
Për të marrë lekë.
Përse vallë?
Sepse ishin trembur nga emrat
Me konotacione fetare:
Hasan, Ramadan, Aliosman...

Edhe sa duhet të presim vallë
Që në dokumentet zyrtare
Hasanin ta bëjmë Can,
Ramadanin Dan
Dhe Aliosmanin Man
Që bota të na njohë si shqiptarë
E jo si barbarët e Azisë
Që i deformuan
Onomastikën Shqiptarisë.