ÇASTE LIRIKE NGA PREND BUZHALA

KU JE

(Baladë Kosove)

Ku je, -
Bërtet nëpër stacione autobusësh, trenash, aeroportesh,
Thërret e thërret nëpër sa e sa celularë:
Ku je?
Klithma, një pyetje therëse rend nëpër dekada.
I ther muajt, vitet, dekadat: Ku je?
Mandej betohet se më nuk do të kërkojë, as nuk do të bërtasë,
Dikur nisi të mos e njohë më veten,
As shtëpinë, as botën, as jetën.

Pamjet me klithma vizatohen në qiell, në udhë, në shtëpi,
Nuk kishte dëshirë të fliste për to,as çka kërkon
Nuk dëshironte të fliste për asnjë ngjarje të së kaluarës therëse,
Nuk fliste. Klithte: Ku je? Ku je?
E emra nuk përmendte
I thanë: Ku ishe ti në luftë?
Vetëm tha: Krejt çka pata, dhashë.
Ishte i vetmi bir që u zhduk si luftëtar bashkë me erën.

S’iu dorëzua Njeriut. Para Njeriut heshtte.
Therjet e klithmës shkaktojnë gjakderdhje,
secila ditë skuqet nga Gjaku i Derdhur.
Pyeti Perëndinë: Ku je?
Askush nuk e di si e mori përgjigjen e parrëfyer.
- Po, nisem, e di ku je!
Dhe iu dorëzua Perëndisë.

ÇAST (ME DRITHËRIM) LIRIK

Buzëqeshja jote çel kundruall Një Dielli të Zi. 
Kapërcen agimin e errët.
S'ka gjë, qielli ka kuptim, kur ne jemi të gjallë.
Të dërgojë kumte lart.
Lulja arrin të çelë në hi kufomash,
çel dhe në gur a në shkëmb.
Hiri, guri e lulja shndërrohen në bashkëqenie.
Bashkëpunojnë.Ti e ndien.
Ti e sheh pamjen e Urtakut
të Ulur buzë malit, buzë jetës.
Bëhesh lule buzë një krateri,
për t'u ringjallur në çdo pranverë.

ÇAST LIRIK ME MALLKIMIN E SË BUKURËS NË ENËN E THYER TË QENIES

1. 
E bukura e burgosur nuk ka se çka të bëjë,
pos t'i bie murit me kokë.
Një Kosovë e rrethuar përplaset për mure,
me kobin e bukurisë së saj.
Të duan si një princeshë të mbyllur,
që merr shtat te bukuria dhe mëshira.
Të shndërrojnë në figurinë
për ekspozim botëror të mosbesimit e dyshimit.
Paskan nevojë që koleksioni i tyre
ta ketë aty edhe zemrën tënde të shkulur.
Me sytë dhe gjakun tënd,
të ruajtur nëpër pallate nëntokësore laboratorësh.
Ti flet dhe fjala e dëbon shpirtin tënd,
si një fëmijë i harruar e pa dashuri.
Me mallkimin e madh të bukurisë e vetmisë,
braktisur nga historia.

DERI TE MOSNJOHJA E VETVETES

(Çast lirik me një kohë të pakrye)

S'ka gjë nëse shikon aq shpesh në qiell,
E asnjë fjalë nuk e thua çka mendon, çka ndien e çka sheh.
Aq shumë mendon e asnjë fjalë nuk e vë në letër.
Zë e ligjëron pa folur për jetën:
Si ajo ec nëpër ëndërr e deri te tronditjet e gjakut.
Si ajo zgjat nga vjelja e fryteve të moshës së pjekur
e deri te mosnjohja e vetes. Deri pas vdekjes.
Deri te Pasçasti kur ti je në një tjetër përmasë lulëzimi.
Mandej, duke pëshpëritur gjëra të pavënëre për Perëndinë,
Thua më vete:
nuk paska masë që përcakton gjasën e ngjasimin në jetë.
Gjasa në letër nguroset në kohë.

NJË (ANTI)LIRIKË PËR TË DREJTAT SPECIALE
DHE PËR PËRVJETORIN E BOMBARDIMEVE

Kjo lirikë e humbi shkëlqimin e vet dhe thotë:
Kujtimet krejt mu paskan shlyer,
asnjë sakrificë nuk e bëra
për ty e ashtuquajtura liri e dhuruar.
Krejt përjetimet më qenkan fshirë me gomë,
për bombardimet që ndodhën diku më 24 mars 3999.
Elozhet po ua lë atyre që i gëzojnë të drejtat speciale
në lirinë speciale për grupet speciale
në Republikën Speciale.
Falë u qoftë kjo liri dhuruesve të lirisë.

Merrnie e bëni ç'të doni me të...

SA HERË HUMB NË JETË, SHËNOJE SI FITORE
(Vargje që ikën nga poetika)

Ke besuar se gjithçka ke zbuluar,
Dhe plane për gjithçka ke bërë, pa bujë,
Rrugët e jetës të duket se i ke piketuar -
Eh, fryn një erë e në jetë gjithçka ta bën rrëmujë.

Kur ti mendon se gjithçka e ke bërë verë,
Thua: kjo jetë qenka qesharake, e gjitha vrer.

Sa herë humb në jetë, ato shënoji si fitore,
Vetëm ai që beson, këtë e di prore.