Si dallgë ngrihej, egërsia e vështrimit tënd, si një stuhi...nuk dua të dorëzoj buzëve të tua?!...Aty ka vetëm...ftohtësitë, zbresin si akullnajat e panjohura prej poleve... shpirt... mes buzëve.. e panjohura mohuese vetëm me ty... bashkjeton.
Aty enden dhe jetojnë, skalitjet, kanë trajten e ngjyrës gri si... e panjohura e refuzimit.
Guri, gdhendet trokitjeve dhe shpirti endet trajtimit të të
bukurës atë, mos e zbo.
Mos e zbo... flladin... që bie puhiza shpirtit, i zberthe kur ulin udhët e tyre në ledhatime
dhe mbi lekundje qerpikesh krijojnë lojën e tyre shtro... në hapësirat e intelektit depërto të zbërthesh vizionet, i shtrije aq te cekëta, si dhe mendimet perpeliteshin si nje stuhi e vrullit dhe dufit qiellor...nuk konkurohet.
Kjo stuhi...vërtetësie, nuk njeh juridiksion...mbi sytë e tu udhëtohet bukurisë, mos i kërko zbehjet.
Mos i lejo zbehjet të zhvishen si një stafet e një vepre... kur derdhen gjykimet e shpirtit... ne cdo projekt magjik ka... një
garë mes stafetash... të largësive dhe të distancave për mbritjet në limanin tënd dua të gjej... udhëtimet, jo mbi anijen e ndryshkur, aty gjej... dhimbjen.
Dhimbja, mbetet produkt i kohës dhe i eksplorimit mbi rinovime në eksport të dashurisë... vetë
koha produkt, po i largon...me retë, mos udhëto... zbehjet e tyre i zbulon... kaltërsia.
0 comments:
Post a Comment