(Shkëputur nga një tregim)
Kishte ditë të tëra që A. nuk e ndjente veten mirë. I dukej vetja i thyer shpirtërisht. Nuk e tërhiqte asgjë, madje nuk kishte dëshirë të dilte e të takohej me miq edhe ashtu të rrallë i kishte.
Kur mbyllej nata si kuvertë, tërhiqej zvarrë, i heshtur e zbriste nëpër ato shkallë ku bora shpesh ishte shtrirë andej dhe kishte krijuar shtresa të holla akulli.
Ishte ora nëntë e tridhjeta minuta. Bënte shumë ftohtë. E përcolli të birin deri te vetura, u përshëndet me të , dhe ktheu kokën përballë shtëpisë. Iu duk se pa portretin e një polici me trup të gjatë, i cili kishte veshur një palë dorëza të zeza , dhe në dorë mbante një fletore dhe një stililaps.-Ky është babai im!- iu drejtua Astriti policit, derisa po rrinte ballë tij. -
- Polici pohoi me kokë.-Ku banoni babai juaj?- e pyeti.
- Aty ku banoj edhe unë. Banojmë në këtë shtëpi të gjithë. Unë, mamaja, fëmijët dhe gruaja. Mamaja ime është piktore e dalluar. Nuk ka atelie. Po të duash, eja brenda.Ulesh në karrige, rri i kërrusur a i buzëqeshur , dhe pasi ajo të hedh vijat e fytyrës, të hundës që e ke si spec, mund të pish edhe një kafe.
Kur të hysh brenda, në paradhomën e vogël, është rregullë e traditë kulture që t’i heqësh këpucët. E marr me mend se këmbëve tua do t’u vijë erë kundërmuese. Kur të ikësh nga salloni, edhe pse është acar, do t’i hapim për disa orë dyer e dritare për të ajrosur ambientin e ndotur nga era e keqe.
Nga era e keqe e këmbëve tua të palara!
Nga era e keqe e këmbëve tua të palara!
0 comments:
Post a Comment