Ajet Shala - ERDOGAN, S’JAM VELLAI YT.Cikël poetik

ERDOGAN, S’JAM VELLAI YT

Erdogan s’jam vëllai yt, mos lëkund eshtrat shqiptare
Tokën pellazge të parët e tu ma mbushën me varre
Vëllezërit e mi flasin gjuhë perëndie, mbi kokë mbajmë plis
Disa shkojmë në kishë disa në xhami jemi një gjak e një fis.

Mbajmë mbi kokë qeleshe ilire, jemi gjak i Gjergj Kastriotit
Fes të zi si bajgë mbi kokë, mban ti, o bir i Stambollit
S'na lidhin doket, as gjaku, s'na lidh gjuha në Bosfor
S’ke ti flamurin kuq e zi dhe krenari shqiptari që më vlon.

RRAPI ARBËROR

(Poemë Atdheut)

Unë jam Rrapi Arbëror, kështjellë e lashtë plis Ilirie
Nga mermeri trimat zgjoj, me një valle shqiptarie.

Do t’i them zanave t`malit, të më japin pakëz gji
Të marr forcë t`mbroj pragun, t`mos më prekin më kufi.

Do thërras të vijë rrufeja, bashkë me trimat në Jutbinë
Bash aty në Lugje t’Verdha, prapë ta bëjmë Shqipërinë.

Do t`i them malit të gjerë, të më japë Syrin e Kaltër
Të shoh brigjet dritëlarë, që të shoh si lozin dallgët.

Në Labërinë bukuroshe, të shoh Jonin si buçet
Të puth tokën arbërore, në çdo fushë e në çdo shteg.

Do të ulem si fëmijë, të puth plisat të puth brazdën
Ja këtu do të rris lisat, ja këtu do të mbjell farën.

Do thërras Isën e Shotën e nga gjumi ta zgjoj fisin
Zgjoj Ademin n’ballë të odës, mos ma prekë kush kufirin.

Do thërras Adem Jasharin, t’këndoj Zhujën në frëngji
n`Kullë e në Zhleb ta mbroj vatanin, atëherë them “Bacë, u kry!

”Bëhem hënë të ndriçoj varre, me një gjëmë sjell tërmetet
Shëron pragu kore plage, zgjoj nga varri amanetet.

Porsi zog në majë bjeshke, kërkoj trimat me zë grykash
Rënkojnë tokat nga sllavi e greku zgjoj kohë me flakë tytash.

Do zgjoj vrik trimat nga malet, thërras burrat e Arbërisë
Zgjoj kreninë te toka Çame, prek simbolin e lavdisë.

Do marr Vallen e Rugovës, mbi Çakorr të bjerë tupani
Kur ngre telin brenda odës, shkëlqen plisi, tundet shalli.

Do kërkoj lavdi në kullë, hap pas hapi rrëzë Vardarit
Ilirida zgjoka pushkë, vjen mes nesh Xhemë Gostivari.

Do vallëzoj n`Malësi të Madhe, do hedh hapin drejt Luginës
Do zgjoj ditët flamurtare, si në kohë t’Hasan Prishtinës.

BAJRAM E PASHKË !!!

Ndër shekuj kami Bajram e Pashkë
Por festat i bëjmë gjithmonë bashkë.
Si feston ngrohtësisht vëllai me vëlla 
Armik i përbashket mbetet
Turku dhe greku me shkja.

Mijra vite tek ne është Kisha
Qindra vite është Xhamia
Jemi rrapi shekullor,
Flet kultura, lashtësia
Ku thonë bukës bukë edhe ujit ujë
Aty është SHQIPËRIA.

FESTA QË MË JEP TRISHTIM

Valojnë flamujt kuq e zi
Shqipëria shteti i ri.
Gjysma e tokës sonë të shtrenjtë
Përtej gardhit paska mbetë.

Lart mbi shkëmb e mbi çati
Vumë flamurin kuq e zi
Vetëm gjysma në liri
Mrekulli, oh, ç’mrekulli!!!!

Rrugë e sheshe po ndriçojnë
Po këndojnë e po vallëzojnë
Po na ngrin lulja në duar
Gjysma jonë e paftuar!!!!!!

Tash u bënë mbi 100 vjet
Shqipërinë e kemi shtet
Po na prenë trojet e gurrat
Na ndanë malet udhët, furra.

Një karvan me kuaj radhë
Nisin udhë flamurtarë
Tirq e plis e xhamamdan
Isa Begun sjellin pranë.

Burrë i urtë Ismail QemalI
Fjalë e tij si xixa zjarri
Isa Begu rri në gjunjë
Buzëprush po puth flamurë.

Historia datën gdhend.
Dëgjon bota një kuvend
Po në gjoks më vika klithma
A do zgjohet prapë dhimbja?

Dhe sa vjet do jetë gjymtimi
Barbaria, masakrimi?
Dhe sa vjet do të vajtojmë
Gjysma jonë kur do gëzojë?

Se nuk ka një festë për humbjen
Se askush s’e do përgjumjen
Festa jonë kopje Ballkani
Tragjedia rri pas gardhi.

Ah, të kisha krahë si flutur
Prangat-o për t’i këputur!
Jo, nuk dua sot të ndez qiri
Mbi një varr ku ka qetësi!

Do ta nis me Çamërinë
Do të mbërrij në Iliridë
Do të ndal te Mollë e Kuqe
Ku bajraku ndrin një Nuse.

Të mos mbesë në fyt, kafshata
Mos më vijnë netët e gjata
Do vazhdoj tej në Sanxhak
Në Malësi do ngrej barjak.

URA E BASHKIMIT

Nostalgjia më shprush hirin e virgjër të vatrës së nxirë
Si flamur i leckosur pirate valon në pirgun e fatit
Kur vargun nxora nga prushi i mallit të mërzisë
Streha e qerpikut të dhimbjes derdhet lot si pala e litarit.

Zjarri i ofshamës ndezi çdo qelizë të fisit tim
Ngulfat frymën e gjaku muret e aortës i grushtoi
Si kalorës i vonuar eci mbi ëndrrat në shkrumbim
Si një pagan i vogël perëndive llogari i kërkoi.

Asnjë tempull të shenjtë s’e rrënova me dorë
Në të njëjtën kohë asnjëherë zotrat si gjuajta me gur
Me shpirtrat e fjetur në qiellin e qetë kuvendoj
Për brigjet e ndara kur do lidhen me urë.

TINGUJT E ZEMRËS

Në fushën e mbrëmjes flinë qetësia
Nëpër qiejt e virgjër yjet bëjnë roje
Dëgjoi zërat e flokëve mes pëllëmbës
Si gjethet e barit kur i lëkundë stuhia.

Në ty është mbyllur rob fjala magjike
Ajo është zhuritur si dy buzët e tharë
Mbyllur i mbani dhe tingujt e zemrës
Rënkojnë me lot për fjalën e pa thënë.

Tingujt e zemrës kërkojnë urë bashkimi
Kërkojnë shtigje drite për hapin e parë
Presin të akordohen në një tel violine
Melodi shpirti dashurisë për ti dhënë.

SHKEL MBI ËNDRRAT E VDEKURA

Prushi i mallit për ty vitet m’i treti
Dua të shkel sot mbi ëndrrat e vdekura
Në skenën e tyre më shfaqet Hamleti 
E unë si aktor i tragjedive të paprekura.

Luajta monolog për fatzinjtë në dashuri
Më duar një krodhë shtrëngova fort
U nguta për rrugë e lashë një porosi
Në hapa e njoha vdekjen e ftohtë.

Unë tani po vdes vetë nga zjarr i shpirtit
Zemra në gjoks është bërë si zgërbonjë
Sytë e hapur ju lutem, mos m’i mbyllni
Fjalën e pathënë e të ëmbël dua t’ia lexoj.


NJË PLIS DHE Atdhe, merrma lotin kristalor si litar shiu Toka të më ndiejë dhimbjet gjer në palcë. Ti je ëndrra që nuk ma than asnjë erë veriu Ti je plisi që më del në ëndërr ditë e natë. Toka ime, merrma lotin kristalor të tharë O dhimbje e thellë e futur deri në palcë Ti je ëndrra më e ëmbël që dikur kam parë Të lutem, një plis dhe sillma si dhuratë.

DIALOG ME TOKËN Pse vajton, o toka ime? Të rrjedh loti si ujëvarë Shkove vite robërie Të gjakosën shumë barbarë S’të kam parë kaq shumë lot Nënë çizmet e barbarit Në shkëmbinj kërkove forcë Për të marrë rrugën e malit. Ta shkallmoi urrejtja gjoksin Asnjë çast nuk të rrëzuan Nuk ta panë në sy lotin Kur oxhakun të shkrumbuan Ti je tokë që mposht sulltanë Të krekosur shpatë më shpatë Biri yt fisnik i rrallë E shpërbleu me jatagan. Këtu Muratit ia bëre gropën. Në një shekull aq të largët Dridhe mbarë Kostandinopojën Trimërisë i dhe flatrën. Të kujtohet Skënderbeu Luftë të madhe me lavdi U drodh qielli, u drodh dheu Gur më gur në Shqipëri. Për atë plis si borë e malit Bëre be që s’e kall koha Bishë e rëndë e otomanit Në këta gryka u faroka. Njëqind vjet veshët t’i gërryen Shkarravina, çirilishtja shamatore Shumë carë e krajla u thyen Në gremina i përcolle. Ta bënë udhën tërë gjak Por ti s’u ndale kurrë Bëri besë me bajrak Djalëria në furtunë. Fol, o tokë, o dhe fisnik Ç`ke, moj që rënkon prej vitesh? Po derdh lot dhe në liri Unë të flas e ti s’përgjigjesh Trishtim sjell kjo grykë dheu Jehon bjeshka cep më cep Rënkon sot i tanë Atdheu Palcë plage po ndien thellë. Ca zagarë (anal-istë) Shpikën kombin kosovar Një Halil e Negjmedin E dojkan n`dysh kombin shqiptar. Thellë në damar jemi shqiptarë Zagarët le të lehin në fushë e në mal Dielli, hana sa të ndrijnë në pafundësi Do ketë vetëm një komb, një Shqipëri.

NATË SHQIPTARE Dielli zhytet brenda moluskut të tij të zjarrtë Për ta bërë një sy gjumë e për të na takuar sërish Bie nata me fushën e sapokorrur të errësirës së paqtë Nën çatinë e qiellit qytete e fshatrat e bleruara. Me krahët e brishtë futen në fole zogjtë Të gjithë ne biem të flemë shtretërve të butë Vetëm flamujt mbi mermer lirie rrinë në rojë. Pa harruar fluturimin shqiponja na rri në sup. Është qetësi mbrëmësore në fushën e mbjell Dëgjohen vetëm tingujt e butë të palëve të flamurit Gjethet e verdha nisin të mbulojnë barin në vjeshtë Ne presim zërat e agimit kur nis vikama e burrit. Shkëlqen shkronja shqipe në murin e lavdisë Presin shiun të bjerë që të freskojë petalet Presin rrezet e agimit shkabën dykrenare të marrë dritë.

Presin djemtë e udhës së largët nënat tek pragjet. O natë shqiptare e mbushur me ëndrra, me dëshira O natë shqiptare që e do ditën më shpejt që të vijë Jepu njerëzve vrull, mentari dhe forcë të madhe! Të ecin në udhë e kurrë të mos ndjejnë trishtim.

DIALOG ME DOGANIERIN Të gjitha bulevardet metropolitane I kam prekur Lidheshin me mija kilometra Me asfalt e me drita Të gjitha ato rrugët Prapë më sjellin të vendlindja edhe më të etur Tek balta e ëmbël me gurët e sokakut Që i preku këmba e njomë zbathur. Tek dogana lumturohem: Ku me flasin me gjuhën e nënës, Aty shkruan me të madhe “MIRË SE VINI NË ATDHE!” Më pyesin, - A keni për të deklaruar mall? - Po, - Kam sjellë librat e mi, i kam në bagazh. - Hapeni, ju lutem U zgjas librin “Bisedë me atdheun” Për çudi Disa shkronja të mëdha më bien në tokë Besomë ti atdhe je dashuria e çdo kokrrize dheu Lëmë Të bie në gjunjë e të puth si baca Isë dikur flamurin U ngrita nga toka E librin ja dhashë doganierit Atij loti i rrodhi ja rëndoi qerpikun Buzëdridhur më tha: Ju dëshiroj pushim të këndshëm Në atdhe vëlla. Me dorën dalë nga gjiri, më dha një flamur me shkabë, kuq e zi. Unë veç isha i përlotur Që nga këmba aty kur më shkeli E përshëndeta me dorën në zemër “TË NA RROJË NËNA SHQIPËRI!”

NË KRAHËT E ËNDRRËS PASHË ATDHEUN I E pashë diellin të zhytej në gjumë si një ari përtej maleve Nata pellgun e errësirës e mbuloi me plafin e zi Mua pa më pyetur ëndrra më hodhi mes valëve Të ngjitja një shkallë magjike, në një tjetër lartësi. II U ula që me draprin e hënës të kap veshët e zgjatur Yjet e vegjël i mora sytë që të më shkëlqenin rrugën Arrita të shoh e dëgjoj atdheun më shpirtin e plasur Të nis një këngë dhe në terrin që më fshihte ujin dhe bukën. III Pashë miliona plisa të shkëlqejnë mbi ballët e në kokë Me qiellin e lirë dukeshin si çati të bardha mbi male. Ndriçonin ngjashëm si yjet në qiellin kaltëror Atje qëndronin mbështetur në lisat e mbi palë ujëvare. IV Pashë kullat e tymosura e të çara nga predhat Si çlirimtarët e rinj preka mermerin e pashë shandanët e lirisë. Bënin roje me flamur në dorë më flamurin që ngrihen në shkrepa, Lexova dhe alfabetin me gjuhën e tokës dhe me fjalën e perëndisë. V Pashë plagët e kuqe në shtatin e atdheut që lëngonte Si shkëmb i cunguar i vuajtjeve tragjike nëpër vite. Hirin e fatit po e prisnin kirurgët barbarë të natës pa fund. Ja shkëputën gjymtyrët dhe e shpërndanë në Ballkanit plot trazime. VI Ahh, dëgjoja ofshamat e bjeshkëve me trarë doganash E dëgjoja rënkimet e Lugjeve të Verdha në Jutbinë Eshtrat fosile kreshnikëve të Arbërisë po i banin piskamën e gjamës. E unë, u ngulfata sa me zor merrja frymë në gjoksin e mpirë. VII Ecja me hapat e pafuqishëm prej mërzisë, Shkelja mbi ëndrrat e vjetra e të reja të atdheut Si një apostull i lashtë përpiqesha ta lexoja heshtjen tonë mistike Duke ecur në natën e shpirtrave të djegur në zjarr. VIII Qerpikët e dhimbjes dridheshin nga malli e dhimbja e plagëve Si një sonambul hapëroja kuturu nëpër pluhurin e gjithësisë U përshpërisja në veshin e yjeve drejt udhës së jetës vdekatare U bënë vëllamër me dhimbjen time të shkaktuar prej ligësisë. IX Ah, ç’ndodhte atje, në pellgun e Bosforit të mallkuar Pashë miliona vëllezër e motra në shkretëtira në Anadoll I kishte mbuluar plafi me pluhurin e harresës, Mokra u kishte bluar fatin që e vendoste kordha e ftohtë. X Ah atje kërkoja diku ata krahë zgalemi të fortë Për të ardhur furishëm në valët e Drinit të Bardhë si lajmëtar. Për t’u këndellur nga ëndrrat e vrara e të nxehtë Që fatin ua ka mbuluar hiri shekullor viteve me radhë. XI Dua të dehesha me zërat e blertë të gjetheve të ullirit Në Janinë e deri në Prevezë do këndoja këngën e lashtë Do gjurmoja pragjeve që më kujtojnë brengën e rrënimit Do prek thëngjillin e djepeve me ninullat e pakënduara me tingujt zjarr. XII Me një eho çame do zgjoja amanetet mbi qerpikët e dhimbjes Aty kishte shkelur Hamleti për të na thënë të tjera fjalë si burim Prapë si zgalem u ngjita për të shkuar andej ku kishte rreze drite Mbi bukuritë e blerta plot aromë Iliride ndeza qirinj. XIII E prita duart e lamtumirës nga çërgashët e Detit të Zi Që dikur erdhën si rrogëtarët e u bën sundimtarë në Iliridë. Me një eho majekrahu thirra Xhemë Gostivarin atë trim, Vetëm edhe një herë t’ia dëgjoj krismën kobures së tij. XIV Rrufeshëm fillova të mbledh lulet e të gjitha fushave Që flisnin me gjuhën e tokës, me kodet e panjohur. E i hodha si mesazh shprese në Drinin e Bardhë e Drinit të Zi Petalet bukurinë ia shtuan dy lumenjve e i dhanë aromën e bashkimit në Shqipëri. XV Ahh, ëndërr, o ëndërr. kur do zgjohemi nga gjumi që na ka marrë. E bashkërisht ta festojmë ribashkimin. në teatrin më të vjetër të Gadishullit të lashtë në Dodonë. Me një flamur, Me një gjuhë E vetëm në një Shqipëri të bardhë.

NË KRAHËT E ËNDRRËS PASHË ATDHEUN I E pashë diellin të zhytej në gjumë si një ari përtej maleve Nata pellgun e errësirës e mbuloi me plafin e zi Mua pa më pyetur ëndrra më hodhi mes valëve Të ngjitja një shkallë magjike, në një tjetër lartësi. II U ula që me draprin e hënës të kap veshët e zgjatur Yjet e vegjël i mora sytë që të më shkëlqenin rrugën Arrita të shoh e dëgjoj atdheun më shpirtin e plasur Të nis një këngë dhe në terrin që më fshihte ujin dhe bukën. III Pashë miliona plisa të shkëlqejnë mbi ballët e në kokë Me qiellin e lirë dukeshin si çati të bardha mbi male. Ndriçonin ngjashëm si yjet në qiellin kaltëror Atje qëndronin mbështetur në lisat e mbi palë ujëvare. IV Pashë kullat e tymosura e të çara nga predhat Si çlirimtarët e rinj preka mermerin e pashë shandanët e lirisë. Bënin roje me flamur në dorë më flamurin që ngrihen në shkrepa, Lexova dhe alfabetin me gjuhën e tokës dhe me fjalën e perëndisë. V Pashë plagët e kuqe në shtatin e atdheut që lëngonte Si shkëmb i cunguar i vuajtjeve tragjike nëpër vite. Hirin e fatit po e prisnin kirurgët barbarë të natës pa fund. Ja shkëputën gjymtyrët dhe e shpërndanë në Ballkanit plot trazime. VI Ahh, dëgjoja ofshamat e bjeshkëve me trarë doganash E dëgjoja rënkimet e Lugjeve të Verdha në Jutbinë Eshtrat fosile kreshnikëve të Arbërisë po i banin piskamën e gjamës. E unë, u ngulfata sa me zor merrja frymë në gjoksin e mpirë. VII Ecja me hapat e pafuqishëm prej mërzisë, Shkelja mbi ëndrrat e vjetra e të reja të atdheut Si një apostull i lashtë përpiqesha ta lexoja heshtjen tonë mistike Duke ecur në natën e shpirtrave të djegur në zjarr. VIII Qerpikët e dhimbjes dridheshin nga malli e dhimbja e plagëve Si një sonambul hapëroja kuturu nëpër pluhurin e gjithësisë U përshpërisja në veshin e yjeve drejt udhës së jetës vdekatare U bënë vëllamër me dhimbjen time të shkaktuar prej ligësisë. IX Ah, ç’ndodhte atje, në pellgun e Bosforit të mallkuar Pashë miliona vëllezër e motra në shkretëtira në Anadoll I kishte mbuluar plafi me pluhurin e harresës, Mokra u kishte bluar fatin që e vendoste kordha e ftohtë. X Ah atje kërkoja diku ata krahë zgalemi të fortë Për të ardhur furishëm në valët e Drinit të Bardhë si lajmëtar. Për t’u këndellur nga ëndrrat e vrara e të nxehtë Që fatin ua ka mbuluar hiri shekullor viteve me radhë. XI Dua të dehesha me zërat e blertë të gjetheve të ullirit Në Janinë e deri në Prevezë do këndoja këngën e lashtë Do gjurmoja pragjeve që më kujtojnë brengën e rrënimit Do prek thëngjillin e djepeve me ninullat e pakënduara me tingujt zjarr. XII Me një eho çame do zgjoja amanetet mbi qerpikët e dhimbjes Aty kishte shkelur Hamleti për të na thënë të tjera fjalë si burim Prapë si zgalem u ngjita për të shkuar andej ku kishte rreze drite Mbi bukuritë e blerta plot aromë Iliride ndeza qirinj. XIII E prita duart e lamtumirës nga çërgashët e Detit të Zi Që dikur erdhën si rrogëtarët e u bën sundimtarë në Iliridë. Me një eho majekrahu thirra Xhemë Gostivarin atë trim, Vetëm edhe një herë t’ia dëgjoj krismën kobures së tij. XIV Rrufeshëm fillova të mbledh lulet e të gjitha fushave Që flisnin me gjuhën e tokës, me kodet e panjohur. E i hodha si mesazh shprese në Drinin e Bardhë e Drinit të Zi Petalet bukurinë ia shtuan dy lumenjve e i dhanë aromën e bashkimit në Shqipëri. XV Ahh, ëndërr, o ëndërr. kur do zgjohemi nga gjumi që na ka marrë. E bashkërisht ta festojmë ribashkimin. në teatrin më të vjetër të Gadishullit të lashtë në Dodonë. Me një flamur, Me një gjuhë E vetëm në një Shqipëri të bardhë. TY ATDHE Loti i derdhur për ty, atdhe, u bë lumë. Mes syve ngrita digë si drapri i hënës E ktheva vajin në energji shpirti, Për të shëruar plagët e pambaruara të zemrës. Ah atdhe-atdhe, dhimbje e plagëve të mia.