(Çaste shkrimi: tregime me pak fjalë, IV), 53
Sa herë më shfaqet Plaku, po aq herë më zhduket nga sytë. Më shfaqet si ai Kuvendari i Moçëm Ilir, që bënte kuvend nëpër sheshe; herë si ai Plaku Urtak i Kanunit të Lekës, që merr rolin e Pleqnarit.
Kur po kuvendoj me të a po shënoj diçka, Boborima më thotë:
"Pse po flet më vete"?
"Nuk po flas me vete, po me Plakun."
Boborima ia kris një gazi histerik. Mandej e ndalon papritmas të qeshurën e saj. Sikur i pritet fryma në mes:
"Po me Plakun kemi folur dje. Po i përsërit të njëjtat fraza me të sot."
Boborima ende nuk po i pikaste aventurat e mia dramatike të iniciacionit. Vetëveprimin tim, shpesh të papashëm, të padallueshëm. Atë shtysën time, që e përdorja si armë për t'i nxitur të tjerët në vetëveprim. Tashmë kisha fituar prirjen për të shëtitur nëpër kohë e hapësira, për t'u takuar me njerëz të mileniumeve e shekujve të ndryshëm.
Mu kishin përzier raportet a Kumtimet për të Sotmen (që ua dërgoja me shkrim herë Plakut Ilir e herë atij Pleqnarit të Lekës). Më humbte fija e lëmshit, gjërat më bëheshin edhe më të koklavitura, gjërat e njohura kishin mërguar dikah, po merresha me të panjohurat, me të paqartat, paqartësitë sfilitëse e zbavitëse që hidhnin dritën e tyre në honet e mia të brendshme. Po u hidhja një sy shënimeve:
"Gjithçka ka një lidhje të pashkëputshme me Dheun. Dheu është origjinë e burim i gjithçkaje. I Qenies Njerëzore e i fanitjeve tona. I lindjes dhe vdekjes. Si nuk duam ta kuptojmë këtë: Ky Dhé e ka të ngërthyer brenda vetes fshehtësinë e të gjitha kohëve. Koha, jashtë Dheut Amë, jashtë Tokës At, nuk ka kuptim. Ajo ngërthen Urtinë për t'u shpërnderuar në një tjetër përmasë a dimension... Ajo na lidh me mijëra fije me vetveten, të dukshme e të padukshme... ”
Më mbetet të shpaloj përpara jush diçka nga Kumtet e Mia që ua kam dërguar këtyre urtakëve nëpër kohë, dhe, së andejmi, të marr nga ata kumtet që na i drejtojnë ne.
Kur po kuvendoj me të a po shënoj diçka, Boborima më thotë:
"Pse po flet më vete"?
"Nuk po flas me vete, po me Plakun."
Boborima ia kris një gazi histerik. Mandej e ndalon papritmas të qeshurën e saj. Sikur i pritet fryma në mes:
"Po me Plakun kemi folur dje. Po i përsërit të njëjtat fraza me të sot."
Boborima ende nuk po i pikaste aventurat e mia dramatike të iniciacionit. Vetëveprimin tim, shpesh të papashëm, të padallueshëm. Atë shtysën time, që e përdorja si armë për t'i nxitur të tjerët në vetëveprim. Tashmë kisha fituar prirjen për të shëtitur nëpër kohë e hapësira, për t'u takuar me njerëz të mileniumeve e shekujve të ndryshëm.
Mu kishin përzier raportet a Kumtimet për të Sotmen (që ua dërgoja me shkrim herë Plakut Ilir e herë atij Pleqnarit të Lekës). Më humbte fija e lëmshit, gjërat më bëheshin edhe më të koklavitura, gjërat e njohura kishin mërguar dikah, po merresha me të panjohurat, me të paqartat, paqartësitë sfilitëse e zbavitëse që hidhnin dritën e tyre në honet e mia të brendshme. Po u hidhja një sy shënimeve:
"Gjithçka ka një lidhje të pashkëputshme me Dheun. Dheu është origjinë e burim i gjithçkaje. I Qenies Njerëzore e i fanitjeve tona. I lindjes dhe vdekjes. Si nuk duam ta kuptojmë këtë: Ky Dhé e ka të ngërthyer brenda vetes fshehtësinë e të gjitha kohëve. Koha, jashtë Dheut Amë, jashtë Tokës At, nuk ka kuptim. Ajo ngërthen Urtinë për t'u shpërnderuar në një tjetër përmasë a dimension... Ajo na lidh me mijëra fije me vetveten, të dukshme e të padukshme... ”
Më mbetet të shpaloj përpara jush diçka nga Kumtet e Mia që ua kam dërguar këtyre urtakëve nëpër kohë, dhe, së andejmi, të marr nga ata kumtet që na i drejtojnë ne.
0 comments:
Post a Comment