Ajet Shala - Cikël poetik

NE KRAHËT E ËNDRRËS PASHË ATDHEUN
I
E pashë diellin
të zhytej në gjumë si një ari përtej maleve
Nata
pellgun e errësirës e mbuloi me plafin e zi
Mua
pa më pyetur ëndërra më hodhi mes valëve
Të ngjitja
një shkallë magjike, në një tjetër lartësi.

II
U ula
që me drapërin e hënës të kap veshët e zgjatur
Yjet e vegjël i mora
sytë që të më shkëlqenin rrugën
Arrita
të shoh e dëgjoj atdheun më shpirtin e plasur
Të nis një këngë
dhe në terrin që më fshihte ujin dhe bukën.

III
Pashë
miliona plisa të shkëlqejnë mbi ballët e në kokë
Me qiellin e lirë
dukeshin si çati të bardha mbi male.
Ndriçonin
ngjashëm si yjet në qiellin kaltëror
Atje
qëndronin mbështetur në lisat e mbi palë ujëvare.

IV
Pashë
kullat e tymosura e të çara nga predhat
Si çlirimtarët e rinj
preka mermerin e pashë shandanët e lirisë.
Bënin roje
me flamur në dorë më flamurin që ngrihen në shkrepa,
Lexova dhe alfabetin
me gjuhën e tokës dhe me fjalën e perëndisë.

V
Pashë
plagët e kuqe në shtatin e atdheut që lëngonte
Si shkëmb
i cunguar i vuajtjeve tragjike nëpër vite.
Hirin e fatit
po e prisnin kirurgët barbarë të natës pa fund.
Ja shkëputën
gjymtyrët dhe e shpërndanë në Ballkanit plot trazime.

VI
Ahh,
dëgjoja ofshamat e bjeshkëve me trarë doganash
E dëgjoja
rënkimet e Lugjeve të Verdha në Jutbinë
Eshtrat fosile
kreshnikëve të Arbërisë po i banin piskamën e gjamës.
E unë,
u ngulfata sa me zor merrja frymë në gjoksin e mpirë.

VII
Ecja
me hapat e pafuqishëm prej mërzisë,
Shkelja
mbi ëndrrat e vjetra e të reja të atdheut
Si një apostull i lashtë
përpiqesha ta lexoja heshtjen tonë mistike
Duke ecur
në natën e shpirtërave të djegur në zjarr.

VIII
Qerpikët e dhimbjes
dridheshin nga malli e dhimbja e plagëve
Si një sonambul
hapëroja kuturu nëpër pluhurin e gjithësisë
U përshpërisja
në veshin e yjeve drejt udhës së jetës vdekatare
U bënë
vëllamër me dhimbjen time të shkaktuar prej ligësisë.

IX
Ah,
ç’ndodhte atje, në pellgun e Bosforit të mallkuar
Pashë
miliona vëllezër e motra në shkretëtira në Anadoll
I kishte
mbuluar plafi me pluhurin e harresës,
Mokra
u kishte bluar fatin që e vendoste kordha e ftohtë.

X
Ah
atje kërkoja diku ata krahë zgalemi të fortë
Për të ardhur furishëm
në valët e Drinit të Bardhë si lajmëtar.
Për t’u këndellur
nga ëndrrat e vrara e të nxehtë
Që fatin
ua ka mbuluar hiri shekullor viteve me radhë.

XI
Dua të dehesha
me zërat e blertë të gjetheve të ullirit
Në Janinë
e deri në Prevezë do këndoja këngën e lashtë
Do gjurmoja
pragjeve që më kujtojnë brengën e rrënimit
Do prek thëngjillin
e djepeve me ninullat e pakënduara me tingujt zjarr.

XII
Me një eho Çame
do zgjoja amanetet mbi qerpikët e dhimbjes
Aty kishte shkelur Hamleti
për të na thënë të tjera fjalë si burim
Prapë si zgalem
u ngjita për të shkuar andej ku kishteë rreze drite
Mbi bukuritë
e blerta plot aromë Iliride ndeza qirinj.

XIII
E prita
duart e lamtumirës nga çërgashët e Detit të Zi
Që dikur
erdhën si rrogëtarët e u bën sundimtar në Iliridë.
Me një eho
majekrahu thirra Xhemë Gostivarin atë trim,
Vetëm
edhe një herë t’ia dëgjoj krismën koburës së tij.

XIV
Rrufeshëm
fillova të mbledh lulët e të gjitha fushave
Që flisnin
me gjuhën e tokës, me kodet e panjohur.
E i hodha
si mesazh shprese në Drinin e Bardhë e Drinit të Zi
Petalet bukurinë ia shtuan dy lumenjve
e i dhanë aromën e bashkimit në Shqipëri.

XV
Ahh, ëndërr, o ëndërr.
kur do zgjohemi nga gjumi që na ka marrë.
E bashkarisht ta festojmë ribashkimin.
në teatrin më të vjetër të Gadishullit
të lashtë në Dodonë.
Me një flamur,
Me një gjuhë
E vetëm në një Shqipëri të bardhë.

TY ATDHE

Loti i derdhur për ty, atdhe, u bë lumë.
Mes syve ngrita digë si drapëri i hënës
E ktheva vajin në energji shpirti,
Për të shëruar plagët e pambaruara të zemrës.

Ah atdhe-atdhe, dhimbje e plagëve të mia

KALOVA

Shkela shumë shtete në kontinente të ndryshme
Preka bjeshkë shkëmbore me pyje dhe vullkane.
Dëgjova shumë metrostacione të zhurmshme
Dëgjova shumë gjuhë që fliste bota në ekrane.

Fjeta në shumë dhoma hotelesh me yje
U ushqeva me gjellë e pije të shtrenjta
Dëgjova histori që më bënë të mallëngjyer
Por ëndrra për mëmëdheun mbeti e njëjta.

NATË VJESHTE NË QYTËT

Vijnë dallgë erërësh të forta mes grykash alpine
Heshtjen e mbrëmjes e largojnë nga qepalla
Trazojnë gjumin e drunjve si atje tej në vendlindje
Shkundnin lehtë krahët si në bregdet pulëbardhat.

Gjethet e lagura verdhake furishëm përplasen
Qelqet e fasadave e ndërruan fytyrën pa i pyetur
Filloi shiu litar në muret e mistertë të kësaj nate
Në asfalt njerëzit mendoheshin për hapat e hedhur.

Në trotuare me drita bënin sfilatë me rroba të lagura
Semaforët ndalnin makinat në radhë si ushtarët e rinj
Qyteti bën gjumë dhe në shtrat prek kragët e zgjatura
Unë prisja mbarimin e shiut futur nën çati.

RRUGËT E ATDHEUT

I
Përulem
para rrugëve të atdheut që më krenon,
të lodhura
nga barra që mbajnë mbi shpinë
Mbi shiritin e pluhrosur
ju levizë dhe pëshon
prek jetën e blertë,
por edhe vdekjen që të nxin.
II
Ju lidhni fushat, malet e bleruara
me brigje të ndara,
Lidhni fshatra e qytete,
me zhurmë e me ëndrra
Me to lidhni atdheun
me rrugë të largëta.
me to bëni pentagrame
ku jehon tingulli e kënga.
III
Përulem gjer në tokë
në këto rrugë të lodhura
nga plagët e marra
në shtatin gjarpëror, të fortë
Përballuat sfida
të rënda e të panjohura.
Ju shkelën çizme barbarësh
që toka i mallkon.
IV
U gërryet në shpinë
nga makineria vrastare
ua këputët veshët e deshët me rroba çeliku të fortë
Ju bombarduan,
granatuan, ju mbushën me varre
Çdo pëllëmbë
u njom me gjakun e virgjër arbëror.
V
Kaluan armiq ngjyrash të ndryshme
në shekujt e errët të historisë
jeniçerë, nizamë,
ushtarë, paramilitarë e çetnikë barbarë
E prapë në theqafje
me gishtat mbi putrën e nxirë
Me turp u kthyen
prej andej hijenat nga kanë ardhë.
VI
Përulem para rrugëve
që nuk vënë një sy gjumë
Ishit tmerr për mbretër
që i latë një ditë pa kokë
Ju dhatë grusht tiranëve harbutë
me raca shumë
I mbollët eshtrat e tyre
në themelet arbërorë.
VII
Tani ju bëjnë hije
dhe buzëqeshin si miq të ngrohtë
drunjtë e mbjellë anëve
rrinë në varg si ushtarë
Mes tyre butësisht
mbi shpinë për ditë kalojnë
Këmbë fëmijësh
me qiellin e lirë si çati e bardhë.

Kalon dhe ti,
Kalon dhe ai,
dhe unë kaloj.
Kalojmë të gjithë me urimin e bekuar
Kurrë më nën okupator!!!

BISEDË ME DALLENDYSHËN

Kalova mbi një çerek shekulli si një tren hamall
Në shtëpinë e kujtimeve, preka ëndrra si gjerdan.
Dallandyshen nën çati e gjej sërish në fole të njëjt
Si mërgimtarë të vjetër për njëri-tjetrin kemi mall.

Ti je e para që më pret dhe e fundit në përcjellje.
Jeni madhështi e çatisë, së gjithë truallit patjetër
S’e di ç`emër tjetër mbani, ju s`numëroni vjetët
E di se nga foleja shkoni zogj ktheheni të vjetër.

Edhe unë i ri dola nga ky prag shtëpie si mrekulli
Malli na lidh, ty për fole mua më lidhë për oxhak
Gjithmonë të pandarë këtu verës do jemi përsëri
Ju si zogj të vjetër, unë gjithmonë e me plak.

NABASHKONTE SHKRONJA E PARË

Për shumë vite si të rinj shpesh ishim bashkë
S`arrita të hyja në xhepin e zemrës së flakëruar
Dritën në fundin e tunelit sy më sy e pamë
Apo qëllimisht deri në fund s’e kisha kërkuar.

Mbetën si maja të paprekura sa e sa kujtime.
Nën plafin mbuluar nga pluhuri i harresës së gjatë
Ndoshta për njëri-tjetrin s’ishim të lindur, o MIKE