Grigor Jovani : Vdekja e një të djele vjeshte - Cikël poetik

SHIRAT E VJESHTES

Ishte vetëm një re. Vjeshtë është,
mund të shfaqen papritmas në qiell,
si “republikat” e pleqve mbi kokë.

Pastaj reja u zbraz. Mbeti qielli bosh
dhe ca pellgje mbi tokë.

BALTA

Baltë jemi. Dhe do të shkojmë
në baltë.

Po qielli? Atë e shpikën poetët,
t’iu dukej balta mjaltë!

DET I PAMUNDUR

Kam në këmbë një det. Nuk mund,
t’i hyj pash më pash dhe ta gëzoj.
Rri këtu në breg i dëshpëruar.
Diçka është dhe kjo: e kundroj.

TE KERKOJ NJE NDER

Një nder të kërkoj dhe asgjë tjetër:
më bëj një vjershë të ngrohtë,
si një jorgan,
nga ato që të më zejë dhe këmbët,
pak të gjatë!

Jo nga ato që i ke për miqtë,
atë që e ruan për tët atë!

FUNDI

Nuk them, ka vdekje e vdekje!
Një mijë e një funde mendon dreqi!

Por ky i së djelës,
më i keqi!

HESHTJA TJETER

Heshtja më pëlqen. Ti e di...
Por jo kjo heshtje, zemra ime,
që nuk të lë të bësh Poezi!

TE DJELAVE

Më pëlqen të fshihem kafeneve,
ku ka tym të bollshëm edhe zhurma.
Këtu mbase nuk më gjen as vdekja.
Ja që u dashka edhe turma.

MBLIDHEM

Sa vjen edhe futem.
Mblidhem, mblidhem...
Bëhem gjithmonë e më pak.

Gjersa të marr formën e duhur,
të rri rehatshëm nën kapak.