Vasil Tabaku - Tre poezi

Ka vetëm një KOMB SHQIPTAR, pavarsisht ndarjeve administrative, Shqipëri, Kosovë, Camëri, Maqedoni apo Mal i Zi , vetëm një KOMB SHQIPTAR

KOSOVA IME

Është ngjyra e gjakut shqiptar,
KOSOVA,
Klithma jone e lirisë
Dhe njgyrat e ëndërrës së madhe….
KOSOVA nuk preket
KOSOVA
është toka e shënjtë
Ku liria e vërtetë ka ndërtuar
Qytetet e magjishëm të gurit
Me malet
Prej shpirti tonë të dlirë
Nën retë e vuajtjeve tronditëse
Ku tragjeditë
Rendin
Mbi shpinën e murrëtyer të rrufeve
Nuk preket KOSOVA
Ndryshe
Përvëlohesh
Prej flakës së shenjtë të zemrimit tonë
Dhe DASHURISË së pamat
Asaj DASHURIE madhështore
Që përmes jetëve tona
Rilind shpresën dhe dritën
Mes horizonteve pa kufij
KOSËOVA është SHQIPËRI.
Është fjala ime e pathënë
Dhe betimi I kombit të shenjtë
Ndërtuar
mbi bjeshkët e betimit shqiptar
KOSOVA
Dashuria jonë prej kënge dhe drite
Prej puthjeje dhe përqafimi hyjnor,
Një uragan shprese dhe dashurie
Mbi krahët e shqiponjës që nuk ndalet…
KOSOVA
Dashuria ime e pajetuar
Dhimbja ime prej ajri dhe qielli
Zjarri I një malli që digjet
Mbi Botën e trazuar
KOSOVA
Puthja ime prej gjaku
Dhe përqafimi im prej mali
Mbi supet I mi
Pikojnë lotët e tu
prej ZONJE madhështore
Nëpër eterin e kesaj dite pa emër…
KOSOVË
Lokja ime e mirë,
e urtë dhe fisnike
Jam yti
Ashtu si dielli
zgjohet në gjirin e qiellit…
Jam yti
Dhe përjetë të jetëve
Do të jem yti KOSOVË…

MËNGJES I PËRLOTUR NGA SHIU

Në krahët e mi
Një e qarë fëmije
Mbështetet ngadalë
Me dhimbje…
Mbi gurët e rrugës
Psherëtima e një nëne
Më ndjek gjithë drithërimë
Mbi duart e mardhura
Uria dhe heshtja
Përpëliten mes trishtimit
Këmbët e zbathura
Shkelin me drojtje
Mbi zemren time
Ku prushëron dashuria
Ndjej fërgëllimat e dhimbëshme
Të Shqipërisë sime
Sytë e përlotur
Si një akuzë e rëndë
Më mbërthejnë
Nëpër gozhdët e dhibmjes
E madhe vuajtja
Trishtimi
I papërballueshëm
Ndërsa varfëria
Ndërton
Qytetet e drithshëm
Të vendit tim
Unë rend, iki
Po ku të iki
Shqipëria ime
Jam unë pengu yt
Dhimbja jote
Dashuria dhe brenga
Malli dhe heshtja
Shpresa dhe kenga
Mëngjesi I përlotur nga shiu
Dhe dita që pret diellin …

TË JESH DASHURIA

…sepse
Ti je buza
Magjia ku zgjohen
Mijëra e mijëra
pëllumba puthjeje
Je buza
Ku ngrihet madhërishëm
Përmendorja e dhimbjes
Dhe rrotullohet fuqishëm
Rruzulli shëndritës I dashurisë
Duart e mia
Ribëjnë
Trupin tëndë prej zjarri
Ku shpërthejnë
Zërat tanë
Si skllevër të pasionit
Lidhur
Me zinxhirët e dashur
Të psherëtimave pafund…
Ti je syri
Kaltërsia e derdhur
Nëpër qiell pakujdes
Ku bukuria
Druhet të shpallet
Ndërsa thellë e më thellë
Ne ndjejmë
praninë tragjike të njëritjetrit…
Një bashkim
Klithmash
Dhe këngësh të papërsëritëshe
Teksa digjemi ngadalë
Brenda vetvetes
Si dy zjarrë fatal
Të bashkuar fuqishëm…
…sepse ne jemi edhe jeta
Edhe vdekja e njeritjetrit…
Ti je buza dhe syri
Je fjala
E pervëluar e mallit
Që nuk pranon ndarje
Edhe per nje minutë të vetme
Ti je
E kuqja e trendafilit
Ndërsa përgjak
Blunë e dridhëshme
Të zambakut…
Gjithmonë
Do te jesh kështu
Përherë e përjetësishtë
Një univers dashurie
Dhe shpresash
Një maraton
Fjalësh të pathëna
Deti
I trishtimit dhe mallit
Dallgë
E një pasioni
Që nuk e njeh askush…
Ti je unë,
Ne jëmi njëritjetri
Një harmoni shpërthyese
Që ribënë Botën
Dhe mbanë gjallë JETËN…