Ajet Shala - TË LUTËM, MOS MA VRIT ËNDRËN!

Të lutem, mos ma vrit ëndrrën time jetike
Mos ma vrit dashurinë e shpirtit kristalor!
Nese nuk arrita te ju dhë atë që s’e pata në vite
Ejani, ju lutem ju dhuroi jetën time si kurorë.

Bëjeni shirit të zi e lidhni lulet e freskëta
Bëje kordele të kuqe me gjakun tim si gurrë
Shpërndajuni një nga një dasmorëve në breza
Ta shijojnë si aromën e bukës që ndien të një furrë.

Bëjene zgalem lajmëtar gjithë botës t’i tregoj
Zemra është djegur si shkrumb në trupin e zgërbonjës
Asgjë në jetë nuk desha më shumë se ty, besomë.
Mos ma ngulfat ëndrrën me pëllëmbë të dorës.

Bëje abazhur ta ndriçojë ëndrrën e largët të rinisë
Vishe me mantelin tënd si një pëllumb të bardhë
Jepi fuqi të marrë krahët të ecë e të kthehet pësëri
Të përballojë stuhitë e kohën si ngricë, si acar.

Mos i veshni këmishë hekuri, po të lirë ta lini
Bëje djep për duart e lokës t’i këndojë foshnjës
Mos e mbushni me gjëmba, zemrën mos ia drobitni
Mos e gjuani me meteorë si në zjarret matanë kodrës.

Mos i vishni rroba të zeza ëndrrën si zezonë lufte
Jepni dritë, t’ia japin djepeve që rrinë te vatra
Bëje notë në pentagram për Loken tinguj gjuhe
Kur fëmija dëgjon këngën gjaku le të marrë flatra.

Mos e copëtoni me jatagan ëndrrën që klithmon
Mos e vrisni pafajësinë se gurët mallkojnë ditë e natë
Kam një abetare që i bën plisat të vallzojnë
Kthema që në zemër me shekuj si relike ta mbaj.

Ooo, mos ma vrisni ëndrrën, buzëqeshjen mos ma helmoni!
Prehërin bosh mos ma lini se bij shqipesh aty dua
Kthemani në këngë që zërin e atdheut aty ta dëgjoni
Dhe në vdeksha më pastaj do të jem më i lumturuar në botë.

Kështu eci jeta si gurë të rëndë që në udhë na vihen.
Si ferrat që duan të drizojnë dhe pragun e babës
O të dashur, hidheni tej në humnerë helmin e gjarpërinjve!
Mos u fshihni pas fjalës që të jep copën e baltës.

KUSH MA VRAU BUZËQESHJEN

Shtegut drejt pirgut të verbër u nisa
Në kërkim bajlozësh si një Kolomb i ri
Shoh pasqyra dhe hënën me enigma 
Vrapoj në ishullin e errët të pellgut të zi.

Ka vite që më sulmojnë piratët në errësirë
Më vrasin buzëqeshjen e mire, të fundit
Atje, diku mund ta kenë mbyllur kaq mirë
E kanë ngrirë në shpellën shkëmbore larg katundit.

Pse vallë kështu, ç`ju duhet buzëqeshja ime?
Në cilin oborr mbretëror, vallë e dërgojnë
A ështe kërkesë e një Penelope që pret agime
Apo shtrigat për Halloeun për festë e kërkojnë.

Më ndihmoni miq, ku ta gjej një ditë?
Me duhet si petaleve vesa kristalore e mëngjesit
Si bletët që presin udhën në agimin me dritë
Si nektarin hojet me mjaltë në pranverë presin.

Pa pritur arriti lajmi që e sillte një zog, si zgalem.
Si një feniks ra e doli i ndezur dritë të verbuar
Më thonë: ”Ta vramë buzëqeshjen që të shpërthen!
Të vramë mëngjeset në shtigjet e pandriçuar.

Gjithmonë do kërkoj, qoftë edhe në diell
Pranverave të mia dua t’ua sjell aromën
Qiellit të lirë dua kaltësinë t’ua kthej
Dua t’ia ndal gjamën zemrës që në gjoks rënkon.