Sapo kishte plas agu, sirenat
ishin duke u qurravitur,
Dielli kishte bërë rrugën e
tij gjysëm hark,
Një plak i vjetër zgjohet duke
u kollitur,
Një brez jeshil si zjarr i
ishte varur në qafë.
Rënkon plaku duke ndezur llullën,
Fjalët për çudi ajo ia djeg
brenda,
Fjalët e mençura në mendjet
tona u ngulën,
Kini kujdes na tha,kur ju josh
dhelpra….
Natyrisht, mor djem çdo fjalë
që del nga goja fluturon,
Si zog, dallënyshe apo korb
nuk e di,
Përvoja deri në këtë moshë më
ka mësuar të shikoj,
Të ligën dhe të mirën,me syrin
e zjarrtë ta dalloj e di.
Të lutemi o gjysh,me një zë ne
i thamë,
Na thuaj nga përvoja jote si e
gjen hatanë,
Prej gojës së tij fjalët
fluturuan si me mallkim,
Një grua përleshet me britmat
e saj,shkumëzon me tërbim….
Ah,more djem,në mugëtirën e
vjeshtës si hekura të ndryshkura,
Një gjarpër fërshëllente dhe
dukej sikur këndonte,
Këngën e tyre për një çast e
pushuan bilbilat,
Si teh i mprehur thike,ankthi
u kalonte.
O Zot, tha plaku duke ngritur
duart drejt qiellit,
Panë një gjarpër që vallëzonte
gjithë hijeshi,
Kur përdridhej këndonte sa
tundej i gjithë vendi,
I veshur bukur,lozonjar,çdo
kush deshte ta merrte në gji.
Ai vallëzim i shkathët të
gjithëve na vërboi,
Por shpirtin tim kurrë nuk
mund ta shpëtonte,
Të rëndë e kish kupën,gënjeshtrat
nën shalë i kish,
Si i mençur me këto gënjështra
filloi të filozofonte…
Plaku nuk tha asnjë fjalë për
vajtimet në rrëfimet e tij,
Por vazhdoi tregimin e ne dëgjonim
duke qeshur me lot,
Kur gjarpëri vallëzonte patjetër
që ai merrte frymë,
Shpesh bëhej si i sëmurë, dhe
mblidhej sa një top.
Mbi gurë dhe nëpër bar
vazhdonte të vallëzonte,
Shpërdredhej si një lëmsh duke
na ardhur rrotull,
Këngën e tij të shpifur në mes
bilbilave do ta këndonte,
Ne dëgjonim klithma prej
metali,fuqia e tij,
Me dhëmbin si shiringë filloi
të na helmonte.
Këtu tha plaku mbaron e gjithë
historia,
Por urtësia ime nuk besoj t’iu
çojë në rrugë të mbarë,
Nëpër vitet e mia kujtimet i mblidhja,
Kam fjetur në një shtrat
hithrash,askërrkujt nuk i jam qarë…
0 comments:
Post a Comment