Kujtim Stojku - Bletët

Oh,çfarë bletësh të ëmbla dhe punëtore,

Por ata se kanë për gjë që të na thumbojnë,

Mbledhin nektarin nëpër lule,e pavdekshmja aromë,

Pastaj fluturojnë me shpejtësi,në hoje mjaltin kullojnë.

Aroma e pishave dhe lisave,zgjohen të mbrojtura nga dielli,

Të durueshëm si gjithmonë vjeshtën e kanë pritur,

Ca lule me erë të keqe bletët i trembi,

Po ta thithnin këtë nektar,mjalti do të dilte i hidhur.

Binin lodrat dhe cyrlet sa të çanin daullen e veshit,

Oshtima e qartë dhe e ftohtë çante satenin e kostumit të zi,

Gështenja kërcente e gëzuar duke hedhur vallen e vet,

Bënte publike mallin,thoshte ky është zgjoi im.

Dimri ka filluar të çojë lajmet e para,

Hojet për çudi mjerisht qenkan boshatisur,

Bletë të liga që në kohë lindën shumë larg,

Mbretëresha e tyre s’paska lënë asnjë gjurmë,

E prandaj mjalti paska shije të hidhur.

Bletët gumëzhinin gjithë zhurmë pa bërë asnjë punë,

Prej zhurmës së tyre,valë valë dridhej ajri,

I ndoqa pas nga zhurma se bënin zu zu,

Bletë të pabesa,tashmë në dimër keni vendosur të vidhni mjaltin.

Kur prej zgjojeve ata dilnin vazhdimisht kërkonin për të ngrënë,

Njëra pas tjetrës si të babëzitura thithnin nektarin e barishteve të hidhura,

U kacafytën me njëra tjetrën zhurmë të madhe duke bërë,

Kur shijuan mjaltin që ishte pelin,si të çmendura filluan nga të bërtiturat….