FRYJE ERE E MOS PUSHO
Fryjë erë e mos pusho
Ma humb e ma përplasë mendjen
Kokën time sa të duash ma shpo
Vetëm ti ke mbet pa ma shtuar dhembjen
Vijnë si jehonë në mua plot ngjyra si flutur
Zërat e korit të natës që pranverës i këndon
Nga të gjitha anët dëgjohet melodi e bukur
Bashkë me lumin që matanë gurgullon
Zemrën më ushqen me shpresë,
Plot dashuri, mëngjesi i ri
E lulet e mia që po rriten me besa besë
do të sjellin dritë e plot dashuri
Natyra nën petkun e territ me bilbila shoqërohet
Me zëra të bukur mbushej nata, zërat i falen erës
Zogjtë në kor ia thoshin këngës
Kush i udhëheq ata pos pranverës...
Liria nuk është vetëm dashuri për atdheun
Liria është ta duash, vëllain ta duash njeriun
Liria nuk është ta duash vetëm veten
Ta duash kameleonin, hajnin, faqeziun
Unë besoj dielli do të kthehet, tokës do ti kthehet ngrohtësia
Qetësia në stinën e pranverës do të mbizotërojë
Frytet i nxjerr ngadalë, po do t’i nxjerrë një ditë frytet liria
Faqezinjtë do të ia falim ferrit që në hiq t’i shndërroj
Atëherë kur do të jehon melodia e këngës
Ne sërish do të jemi ata që ishim dje
Ai që e keqpërdor lirinë, mallkon stinën e verës
Ai as babin e vet për babë nuk e njeh
Mediokritetin që del në skenën e aktrimit
Do ta vrasin spektatorët një ditë, këtu
Kameleon, ju do të hidheni në log të mjerimit
Do të qeshin e zgërdhihen me ju
Të varfrit e shijojnë ngrohtësinë e diellit
E durimi një ditë edhe te na ka me u sos
Duke u qeshur e duke u tallur me ju
Mediokritetin kanë me e çrrënjos
Gjithmonë duhet ta luftoj terrin njeriu
Ndryshe terri do të mbizotëroj në botë
sot po frynë shumë I ftohtë veriu
na shpon fytyrat e sytë rrjedhin lot
Rretë e zeza fërkohen mes vete dhe ndahen sërish
Sa për ta na e sjell rrufe që shpirtin na e përvëlon
Por nuk na lëkund shpirtin, është relikt i dashurisë
Fryma dardane në muret e kalasë dardane jeton
Ju që bëni mëkate, një ditë do të kërkoni falje
Atëherë kur do të ju tretet lëkura do të jetë vonë
Do të jeni në rrugë më një kahe pa dalje
Dhe do të jeni të vdekurit e kohës sonë...
HAPENI DEREN JU THASH !...
Hapeni derën ju thash,
e mos shikoni se nuk ju ha
Po ju nuk dëgjuat ju lash
Me ju humor nuk ka
Jo, jo nuk dëgjuat
ju erdh turp që hyra si njeri
si një egërsi më konsideruat
e egërsi je lëneshë vet ti
Thonë: thuaja fjalën
sa nuk ua kanë thënë të tjerët përpara
Se pastaj trurin ua shpërlajnë
sikur uji që hynë nëpër ara...
E PSE MOJ HENE ?
E pse oj hënë sot nuk dole si përherë
Athua sepse lumi ia thotë melodisë
Athua pse unë në këtë natë i mërzitur piva verë
Edhe i mërzitur i falem dashurisë
Retë e mbuluan qiellin e Prizrenit
Ora dy pas mesnate solli akrepat e ri
Tek shikoj terrin mbi malet e Cylenit
Errësira e ka atakuar majën e tij
Hënës ia kishin pre rrugën e kishin pre në besë
Dhe ma këputi dashurinë në këtë natë
Retë u shkëputën e u shpërndanë pikë e pesë
Dhë hëna ngriti kokën me doli para plot shtat
Ju lulet mia të nesërmen, priteni diellin me reze plot
Do të ju ngrohë, por unë sonte jam shumë i dëshpëruar
Kur dje mbi faqet tua ju kishte ra vrugu se përballova dot
Për të ua terr trupin e zemrën, mua për të më errësuar
Brenga ime ishte e kotë falë edhe Zotit të gjithësisë
Dhe drejtësisë që gjithë kohën i shpall luftë djallëzisë
I hapët sytë, zemra mu bë sërish strehë e dashurisë
E shpresa u ngjit lartë hapi rrugën e dritësisë
Dhe ty njeri s’të pata asgjë prej damari
Je i largët shumë i largët prej gjakut tim
Zoti të dhashtë forcë e të shndrit varri
Por të më afrohesh herën tjetër mos ke guxim
Një shllungë mjegull u ngrit nga toka
Në ishte tym apo ishte mjegull në këtë natë
Nuk e di sytë më ishin verbuar nuk e dalloja
E pyes veten athua çfarë po ngjan
Dhe i la kullosat në qetësi
Pranverën ta fal dashuri
Sytë s’ngopen me kënaqësi
Shpirti im gjen tek ju qetësi
Sonte i pata tre mysafirë
Në gjuhën time hedhin helm e vrerë
Kokës i kishin vënë brirë
Llomotitnin si kameleon të mjerë
Sot u shndërrua në muze faqeziu
Mosni kështu nuk e do njeriu
Se toka rrotullohet
Gjithmonë kështu nuk shkohet...
0 comments:
Post a Comment